maandag 10 mei 2021

Waarom werd ik dik? Deel 2 van te mager naar mijn eerste serieuze afvalpoging


Je kunt hier in deel 1 lezen hoe ik van een dikke baby ging naar een te dunne vrouw van 20.

Rond mijn 20e had ik een ondergewicht en het lukte slecht om blijvend te mager te zijn. Zoals ik laatst al schreef, ik was niet voor anorexia in de wieg gelegd. Heel langzamerhand begon ik zwaarder te worden. Mijn verhouding met eten was al zo lang ik mij kon herinneren niet heel goed. Eten was mijn vriend, maar ook zeker mijn vijand. Ik woonde samen met een man en die relatie die liep niet heel lekker, ik voelde mij ongelukkig in deze relatie. Emoties at ik weg met eetbuien. Daarbij at ik in korte tijd grote hoeveelheden ongezond eten: koeken, worst, snoep, chocola. Zo veel dat ik me er heel ziek van voelde. Ik voelde mij stom dat ik het deed, ik vond dat ik het "gewoon" niet moest doen, maar toch kon ik het niet laten, want zo werkt een eetbuistoornis nu eenmaal niet. Je kunt niet gewoon "gewoon" gaan doen. Die eetbuien bleven, heel veel jaren achtereen. Regelmatig had ik het nodig om een eetbui te nemen. Altijd alleen, altijd stiekem, niemand mocht het weten, want ik schaamde mij heel erg voor dit gedrag. Ik bewoog niet heel veel en ik stak geen vinger in mijn keel. Dat extra eten van de eetbuien verteerde ik en daardoor werd ik gestaag dikker.
In onderstaande film van de NOS wordt nader ingegaan op eetbuistoornissen.


Ik ben dus niet dik geworden omdat ik zo van eten geniet, niet omdat ik mij te buiten ging aan copieuze maaltijden, maar omdat ik emoties probeerde te reguleren met overeten. Of eigenlijk emoties door overeten even helemaal niet meer te voelen.
Toen ik 25 jaar was, was ik wel 25 kilo zwaarder dan toen ik 20 was. Ik kwam van een ondergewicht, dat betekende dat ik met die 25 kilo extra feitelijk nog steeds een goed BMI had, een beetje aan de bovengrens van een gezond BMI. Het was niet aan mij te zien dat ik een eetstoornis had en last had van eetbuien.
Mijn relatie liep ten einde en ik kreeg een relatie met de vader van mijn dochters. Ondanks dat deze relatie beter ging dan mijn eerdere relatie, bleef ik last houden van eetbuien en werd ik in de loop van de 12 jaar na de start van deze relatie steeds zwaarder. Er was ook nogal wat aan de hand met de vader van mijn dochters. Hij had een ernstige psychiatrische ziekte en pas na verloop van tijd werd duidelijk hoe ernstig en dat medicijnen betrekkelijk weinig hielpen. Toen ik hem leerde kennen, zeiden psychiaters dat zijn ziekte goed in de hand gehouden kon worden door pillen, maar dat was niet zo, hij had herhaaldelijk last van psychoses, zeker nadat we een aantal jaren samen waren. Zijn ziekte had veel invloed op onze relatie. Het gaf veel stress en zorgen.
Ik heb voor mijn eetstoornis verschillende therapieën gehad, die hielpen me wel om meer inzicht in mijzelf te krijgen en wat gelukkiger te worden, maar de eetbuien en daarmee de eetstoornis gingen er niet van weg.
Op mijn 37e, nu ruim 30 jaar geleden, een jaar na de geboorte van mijn jongste dochter, woog ik zeker 115 kilo. Toen besloot ik dat het genoeg was geweest! De knop ging om. Ik begon op eigen houtje een  crashdieet met zeer weinig calorieën en viel in korte tijd, ongeveer 5 maanden, 30 kilo af. Ik had geen eetbuien en het lukte goed om een streng dieet te volgen.
Prachtig!
Het was gelukt om weer slank te worden!
Maar ... ik ging weer gewoon eten en de eetbuien kwamen weer terug! Na iets meer dan een jaar waren al die 30 kilo's en meer dan dat weer terug.
De dieetpoging was helemaal mislukt!

Binnenkort deel 3 (o.a. over een jaar lang antidepressiva slikken en nóg een afslankpoging)!

24 opmerkingen:

  1. Het valt me steeds weer op. Als ik verhalen lees van mensen die te dik zijn, blijken ze stuk voor stuk niet lekker in hun vel te zitten. Geartsje

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Misschien zijn er ook mensen die wél lekker in hun vel zitten, maar die vertellen daar niet over. Ik denk niet dat alle mensen met overgewicht of obesitas automatisch ongelukkig zijn.

      Verwijderen
    2. Dag Aad

      Ik denk dat iedereen wel weet dat als je niet lekker in je vel zit en zorgen hebt dat je gauw geneigd bent tot snoepen. Maar ik ben het met je eens dat er zeker mensen zijn met fors overgewicht die prima in hun vel zitten. Ik vind het bijzonder van jou dat dit alles publiceert en trek je van negatieve reacties niks aan. En ik hoop dat je gauw aan de beurt bent voor operatie. Heb je wel eens in een ander ziekenhuis geïnformeerd? Ik heb het idee dat we hier in t oosten sneller aan de beurt zijn. In Hengelo 4 tot 8 weken wachttijd. Een speciale afdeling. In dat ziekenhuis zijn ook geen covid patiënten. Gr en sterkte met alles

      Verwijderen
    3. Bij mij werkt stress en een negatief gevoel juist in minder eten. Ik moet dan ook oppassen dat ik geen ondergewicht krijg. Het is bij mij ook een eetstoornis (er zijn vele soorten!) ook al zie je het niet meteen aan me. Ik ben erg dun, volgens sommigen té dun. Bij iemand van 53 wordt niet snel aan anorexia gedacht. Stress levert bij mij controledwang op en dat reageer ik dan af op mijn eten door enorm gezond en daarmee enorm restrictief te gaan eten met als gevolg gewichtsverlies.

      Verwijderen
  2. Hoe pakte je het dieet dan aan? Wat at je nog wel, wat niet meer? Had je geen enorme honger?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het was in 1990, nu dus bijna 31 jaar geleden. Ik weet niet meer precies wat ik at, maar ik denk nu, dat ik grote tekorten opbouwde bij diverse voedingstoffen.
      Dus dat dieet, hoe het er ook uitzag, was niet gezond. Beslist geen aanrader!

      Verwijderen
  3. Klinkt als het 'probleem' van veel dikke mensen: lijnen tot streefgewicht en dan weer terug naar het oude patroon.

    Ik vind het moedig hoor, dat je het zo open opschrijft allemaal. Je hebt pittige tijden meegemaakt. Interessant om te lezen hoe het allemaal is gegaan en wat de omgeving daar als invloed op had. Dank voor je openheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nu krijg ik zin om mijn verhaal ook eens te schrijven. Ik was altijd eerder te mager, mijn BMI was altijd te laag en ik kon eten wat ik wilde. Al was achteraf gezien mijn relatie met eten toch ook niet zo goed als ik daar nu over nadenk. Toen ik stopte met roken op mijn 32ste, was het ineens gedaan met de pret: ik kwam onmiddellijk keiveel bij en ging onmiddellijk op dieet. OP 1 jaar tijd kreeg ik er daardoor ocharme terug 5 kilo af maar toen ik dat dieet losliet werd duidelijk dat het maar 5 kilo was geweest maar vooral veel kilo's er toen niet bij gekomen waren die er na het dieet wel bij kwamen. En toen moet ik een lange tijd antidepressiva nemen en kwamen er nog meer kilo's bij.
    Tot het uit geraakte met de man waar ik mee samenwoonde. Ik viel er op slag van miserie terug zeer zwaar van af zonder er echt voor te dieten. Ik liet alle eetregels los en at waar ik zin in had en ik smolt weg.
    Tot de doter zei dat ik best terug begon met antidepressiva en die neem ik nu nog steeds. En dat zie je ... Ik vind het ellendig dat ik zo bij kom, nog altijd word ik zwaarder trouwens. Maar ik slaag er niet in om er iets aan te doen.
    Als jong meisje kreeg ik regelmatig commentaar dat ik te mager was en toen at ik alles wat ik wou. Nooit kon ik toen denken dat ik nu zo zwaar zou zijn. Ik kan niet vertellen hoe zwaar trouwens, ik heb al jaren geen weegschaal meer. Maar mijn kledingmaat wordt nog altijd groter. Ik hoop ooit de moed en de wilskracht te vinden om net als jij er toch korte metten mee te maken. Ik vind het heel knap van je! Dank je om je verhaal te delen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben ook heel erg aangekomen van antidepressiva. Daardoor gaan lijnen en nooit meer een gezonde relatie met eten gekregen. Voor de pillen kon ik vrijwel alles eten wat ik wilde (want ik wilde gewoon niet zo veel, ik had gewoon trek in ongeveer 2000 calorieën), na de pillen en de daarop volgende diëten heb ik altijd trek en moet ik vechten tegen de kilo's

      Verwijderen
    2. Ik slik al meer dan 22 jaar een anti-depressivum en ben in het jaar dat ik gestopt ben met roken (21 jaar geleden) 15 kilo aangekomen. Daarvan zijn er 8 kilo’s, gelukkig, vanzelf weer verdwenen. Tussen mijn 20ste en mijn 50ste droeg ik maat 34/36. Nu draag ik maat 40/42, niet alleen ivm mijn gewicht maar ook omdat mijn figuur veranderd is in de loop
      der jaren.

      Verwijderen
  5. Hoe herkenbaar. Mijn oma was kort en dik, mijn vader was kort en dik. En helaas ben ik het ook. Door heftige stress ging ik eten en kwam aan. Daarna medicatie, en kwam er in één jaar 20 kilo bij. dieet na dieet. en niks is blijvend.
    Om moedeloos van te worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dank voor je openheid Aaf. Ik herken veel, helaas. Had het zwaar zijn invloed op je zelfbeeld, je 'zijn'? Schaamde je voor je lijf,voor het oordeel, het vooroordeel van de buitenwereld, verstopte je je misschien of was het juist andersom - hier ben ik, dit is wie ik ben? Ik denk/weet dat een dieet niet werkt,je hebt levenslang, iedere dag weer, iedere dag de keuze. Het klinkt zwaar maar dat hoeft het niet te zijn. Ik weet niet of het voor jou zo voelt, maar het niet opvallen (in negatieve zin) is voor mij vrijheid in meerdere aspekten. Groet, Robine

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dank je voor je verhaal.
    Ben wel heel benieuwd hoe je de eetbuien onder controle hebt gekregen .Ik worstel hier ook al mee vanaf mijn 13e , ben nu 48.
    Wordt er soms echt radeloos van...
    Gr Wendy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is bij mij zo langzamerhand overgegaan. Misschien als verlaat effect van therapie, ik weet eigenlijk niet waardoor.
      Ik koop geen eetbuivoedsel meer. Geen zakken chips, geen boterkoek, geen pakken stroopwafels, geen salami-worst, geen drop, geen marsepeinrepen, geen chocoladepepernoten. Als ik het zou kopen, zou het misschien nog steeds in één keer op gaan, maar het lukt me al jaren heel goed om het niet in huis te halen. Ik kom ook meestal niet in de búúrt van dergelijke producten.

      Verwijderen
    2. Bedankt voor je reactie !
      De etenswaren die je beschrijft zijn ook bij mij de dingen waar ik van ga overeten.
      Vindt het knap van je om het niet in huis te halen .
      Ik maak hier ook stapjes in .
      Ben opnieuw in therapie (denk dat ik nu op de goede plek zit)
      Om mijn verleden met narcistische ouders een “plekje” te geven .gr wendy

      Verwijderen
    3. Ik vergeet de borrelnootjes nog. Eerst een handje en uiteindelijk de hele zak!

      Verwijderen
    4. Ik haal alleen lekkere dingen (en ik vind bijna alles lekker) als ik een afspraak heb. Vrienden en familie mogen altijd onverwachts langskomen maar dan heb ik niks ‘lekkers’ in huis.
      Thea

      Verwijderen
  8. Bedankt voor je openheid.
    Misschien is het 'overgegaan' omdat je niet meer de behoefte nodig hebt om nare gevoelens te dempen met overeten. Is er minder stress in je leven de laatste jaren of kan je nu beter met die stress omgaan.
    En je eetpatroon is ook anders geworden de laatste jaren. Dat werkt misschien ook wel positief voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Partner zijn van iemand met psychose. Ik heb een brus die psychosegevoelig is: paranoide schizofrenie met stemmingswisselingen. Hoeveel je ook van elkaar houdt: ik ben opgelucht dat we niet in dezelfde woonplaats wonen, zodat ik "gewoon", mijn eigen leven kan leiden.
    Terug naar de voeding: Ik kan me er in herkennen, dat eten soms troost geeft, de smaak en het mondgevoel geven een kortdurende voldoening. Steeds denken aan de effecten van later, om dat te kunnen weerstaan. Als een echte abstainer loop ik soms door het huis op zoek naar wat lekkers, dat er dan niet is omdat ik het niet gekocht heb. En dan maar hopen dat mijn medegezinsleden toch niet iets hebben gekocht.
    Zoals onze oudste zei: "Hebben we iets lekkers? O nee, wij hebben nooit iets lekkers in huis".

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lastig als je een gezin hebt, zij worden dan de dupe en slaan later misschien weer door in overcompenseren wat ze vroeger thuis niet kregen. Ik had een vriendin die ook nooit iets lekkers kreeg, toen ze op kamers ging vlogen de kilo's eraan en at ze alleen maar zgn junk food.

      Verwijderen
    2. Dat herken ik ook! Wij mochten thuis nooit iets. Toen ik uit huis ging, ben ik me helemaal klem gaan eten. Een pak koekjes als lunch bijvoorbeeld. Toen ik 20 kilo aan was gekomen rigoureus op dieet gegaan. Sindsdien constant op en neer in gewicht.

      Verwijderen
  10. Mijn gewicht is ook altijd een "probleem" geweest, heek wat verloren en toegenomen maar van eetbuien heb ik geen last gehad.
    Ik hou van koken, bakken, eten drinken en geniet er echt erg van.
    Maar in de loop der jaren is wel mijn en , , en . . . en .. . modus verdwenen. Hongergevoel ken ik nauwelijks nog, ik denk ook door koolhydraatarm eten.
    Ik geniet er nog steeds erg van allemaal maar anders, kan het niet helemaal uitleggen. Leeftijd, weten dat het niet nodig is om meer te eten dan nodig is, betere keuzes maken ik denk allemaal

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Door eetbuien probeer je iets te ‘verdoven’. Dit is boulimia nervosa. Sleutel is om te ontdekken en aan te pakken wat het innerlijke probleem is. Dan gaan de eetbuien ook over.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Toen ik terug kwam van vakantie, heb ik de weegschaal alleen nog maar gebruikt voor de vakantiebagage. Vorig jaar kreeg ik commentaar dat ik dik was. Ik had het niet eens in de gaten. Ik begon te lijnen met ochtend een boterham, ‘s middags soep en ‘s avonds een kleine portie eten.
    Resultaat is goed, maar nu heb ik te lage ijzerwaarden in mijn bloed. Tja, weer wat geleerd. S

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.