De busstakingen - Waarom niet met de fiets of met de auto?

Ik heb een kortingsabonnement voor trein en bus: Dalvoordeel Noord NL Trein en Bus. Daarmee heb ik 40% korting op de normale tarieven en die normale bustarieven zijn al gereduceerd doordat ik ouder ben dan 64 jaar (34% korting). Ik kan dus heel voordelig reizen met de bus en in de regionale treinen!
Maar dan moeten ze wel rijden en dat is de laatste tijd een groot probleem!

Afgelopen vrijdagavond na 9 uur kon ik bijvoorbeeld niet van het huis van mijn dochter naar huis komen, nou ja het kon wel, maar dan moest ik ergens op een transfercentrum 75 minuten in een open bushalte in de sneeuw wachten op een aansluiting. Lopen naar huis is in dit geval ongeveer 30 minuten, maar dat was in het donker en in de sneeuw geen optie. Dochter heeft me thuis gebracht.
Komende woensdag heb ik 's middags een nieuwe afspraak in de stad. Ik krijg dan een gehoortest en mijn hoortoestellen worden bijgesteld. Diezelfde ochtend heb ik in het gezondheidscentrum mijn driemaandelijkse diabetescontrole en er moet ook nog gestemd worden.
Ik was vrijdag blij te vernemen dat de busstaking op 15 maart niet door zou gaan! Mooi, dat maakt het voor mij een stuk gemakkelijker om bovenstaande 3 activiteiten bijtijds af te werken. 
Maar ............. 's avonds waren de berichten al weer anders. Ondanks de verkiezingen wordt er wel gestaakt! Jammer dan voor de mensen die afhankelijk zijn van busvervoer!

Waarom kan ik niet met de fiets of met de auto?
Ik schreef al eens dat ik last had van evenwichtsstoornissen tijdens het lopen en bij het opstappen op de fiets, zodanig dat ik niet meer durfde te fietsen. De diagnose van de neuroloog was toen, dat ik een lichte beroerte had gehad. In november lag ik in de MRI scan en uit dit onderzoek bleek dat ik geen beroerte of hersenbloeding had gehad. Mijn klachten, die dus nog steeds bestaan, moesten dus ergens anders vandaan komen. Ik loop nog steeds wankel en heb soms, als ik mijn ogen dicht heb, het gevoel om te vallen. Vooralsnog gaat de neuroloog uit van diabetische polyneuropathie die de zenuwen in mijn voeten en onderbenen heeft aangetast. Ruim 30 jaar diabetes heeft gemaakt dat ik heel erg weinig voel in mijn voeten en benen. De kniepeesreflex is al wel 30 jaar afwezig. Ik voel niet dat ik een ingegroeide nagel heb, niet dat ik onder de bal van mijn voet een likdoorn heb en ik voel het ook niet als er zachtjes in mijn voetzolen geprikt word of als er een stemvork in trilling word gebracht en tegen mijn voet aan gezet word. Datzelfde voel ik prima bij mijn handen. Binnenkort volgt een test die de zenuwbanen in voeten en benen onderzoekt, een zogenaamd EMG. Met een EMG-onderzoek meet de arts de werking van de zenuwen en spieren.
Autorijden. Doordat mijn voeten zo ongevoelig zijn, ik voel helemaal niet waar ik mijn voet neerzet en kan ook niet goed kracht doseren, heb ik al ongeveer een jaar geleden besloten te stoppen met autorijden. Ik heb autorijden nooit heel leuk gevonden en ik vond het hoe langer hoe enger in het verkeer.
Fietsen. Ik fietste al voordat ik in september bij de neuroloog kwam nogal wiebelig en nadat vooral mijn linker been eind augustus/begin september hard achteruit ging, durf ik niet meer te fietsen. Bij pogingen om op te stappen kreeg ik last van veel angsten en stress en zag mezelf acuut onderuit gaan.
Ga ik nooit meer fietsen? Dat hangt af van het EMG. Als mijn klachten inderdaad komen door de diabetische polyneuropathie, dan koop ik een elektrische driewieler. Als blijkt dat mijn klachten ergens anders vandaan komen en het een ziekte is waarbij sprake is van snelle achteruitgang (wat ik natuurlijk niet hoop), dan zet ik misschien wel in op een scootmobiel en WMO taxi's en weet ik veel wat er dan allemaal (on)mogelijk is. Dat zie ik dan wel weer.
Bus. Voorlopig ga ik dus met de bus overal naar toe en niet te vergeten: op de kleine afstand gewoon lopend. Ik heb een loopje waarbij het lijkt of ik een beetje dronken ben, maar wat anderen daarvan vinden, dat boeit me niet.

Terug naar stakingsdag woensdag 15 maart. Ik loop naar het gezondheidscentrum. Ik heb nu besloten direct nadat ik de diabetescontrole gehad heb naar de stad te gaan. Gewoon de eerste de beste bus, er zal vast wel ééntje rijden. Normaal gesproken rijden er 4 bussen per uur en later in de middag 6 bussen per uur. Tussen de beide afspraken zit 4 uur en 15 minuten. De eerste afspraak duurt ongeveer een half uur. Dan naar de bus. Boterhammen en een boek mee en ergens een kop koffie halen, dan naar de audicien voor mijn hoortoestellen.
En, dat vergeet ik nog: vlakbij het gezondheidscentrum is een plek waar gestemd kan worden. Dat doe ik van te voren, of misschien er na. Dat hangt van de app 9292 af. Die geeft aan welke bussen wel rijden en welke uitvallen.

Reacties op mijn vorige blog noemden de mogelijkheid van een taxi. Ik vind dat maar niets. Ik neem aan dat ik in 3 uur wel een mogelijkheid heb om de bus te nemen. Eventueel via een kleine omweg, als het niet al te gek wordt. Laatst was er volgens de app 9292 de optie om met de bus naar Appingedam te gaan, vandaar met de trein via Loppersum en Bedum naar het hoofdstation in de stad Groningen en dan met de bus mijn reis vervolgen naar een bushalte waarvan de reis normaal gesproken zonder staking 7 minuten kost. Dát gaat me veel te ver!  Echt een Ommelandse reis  naar mijn bestemming.
Ik ga het zien of het de bus wordt of toch een taxi?