Een onwillig been en andere gebreken

Als je mijn blog leest, dan kun je denken dat ik over alles schrijf wat ik in mijn leven meemaak.
Maar zo is het niet.
Er is ook veel waar ik niet over schrijf, wat ik als het ware weglaat. Logisch ook, ik kan niet overal over schrijven. Soms schrijf ik over mijn gezondheid en dan weer heel lang helemaal niet.
Vandaag weer eens wel!
En daar is ook een reden voor.

In de eerste dagen van september kwam ik tot de conclusie dat fietsen niet meer ging. Mijn linker been gaf signalen door die ik niet helemaal snapte, maar ik ervoer het been als zeer onbetrouwbaar! Als ik met de linker voet met mijn volle gewicht op de trapper ging staan, voelde het alsof dat been mij niet kon dragen en dat ik elk moment van de trapper af kon schieten en kon vallen. Ook "wist" mijn lichaam niet meer hoe het opstappen op een fiets in zijn werk ging. Slechte signalen dus! En mijn lichaam schoot volledig in de paniek-stand, mijn hart klopte wel 2x zo snel als normaal als ik een poging deed om op te stappen! Pfff wat een stress!

Ik ging vanaf 5 september een week op vakantie in Duitsland met dochter en hoopte dat het na deze vakantie weer beter zou gaan. Ik stond in deze vakantie erg wankel op mijn benen, maar lopen ging wel redelijk goed.
Na mijn vakantie heb ik nog maar eens geprobeerd op de fiets te stappen. Dat werd niets, de problemen waren niet weg. Ook als ik met de volle voet op een traptrede stond klopte er iets niet, ik had het gevoel dat ik er slechts met het puntje van mijn tenen op stond. Een eng gevoel, want ik zou er naar mijn gevoel snel af kunnen schieten en naar beneden glijden!
De volgende dag ging ik naar de huisarts die mij doorverwees naar een neuroloog.
De neuroloog constateerde tien dagen later, evenals de huisarts, méér uitvalsverschijnselen aan mijn linkerkant: onderen anderen ongevoeligheid in armen en been, deel van gezichtsveld van mijn linker oog was verdwenen en nog wel meer, te veel om hier op te noemen.
Diagnose neuroloog: een lichte beroerte! Zijn inschatting was dat ik er op termijn wel weer spontaan helemaal van zou herstellen. En ik kreeg pillen, bloedverdunners. Ook komt er nog een MRI van mijn hoofd, maar daarvoor heb ik tot nog toe geen oproep gehad.

Ik zie nu enige vooruitgang. Als ik loop, gaat mijn gang niet meer zo wankel en als ik tijdens het lopen richting een zebrapad naar links en naar rechts kijk, word ik niet meer draaierig. Ik heb niet meer het gevoel bijna om te vallen. En die voet op de trap doet ook weer "normaal".
Tot nog toe heb ik het nog niet weer aangedurfd om op een fiets te stappen. Binnenkort gaat dat wel gebeuren. Ik begin binnenkort in de sportschool, samen met mijn dochter en oefen daar op een hometrainer met opstappen. Ik ga dan als gratis gast een aantal keren mee met haar.