De verkeerde schrijfster!

In het verleden heb ik veel boeken van Irma Joubert gelezen, een Zuid-Afrikaanse schrijfster die boeiende romans op haar naam heeft staan. Boeken over mensen die leefden tijdens apartheid, over arme witte mensen in Zuid-Afrika en over immigranten en vluchtelingen die vanuit andere landen naar Zuid-Afrika getrokken zijn, bijvoorbeeld over Duitse joden.
Ze werkte als lerares geschiedenis en Afrikaans. Pas na haar pensioen is ze, na het volgen van schrijverscursussen gaan schrijven.
Ik las titels als:
Kind van de rivier
Hildegard
Het meisje uit de trein
Pontenilo
Tolbos
Het zijn fijne boeken, van het type streekroman. Niet echt literair, maar zeker niet slecht.

Recent leende ik het boek Reservetijd: over heel oud worden van Elsa Joubert en ik was in de veronderstelling dat het om een boek van dezelfde schrijfster ging als bovenstaande boeken. Haha, maar dat blijkt dus niet zo te zijn!
Ook Elsa was Zuid-Afrikaans. Elsa was journalist, schreef reisverhalen en romans en reisde de wereld over. Zij werd 97 jaar oud en het boek gaat over de laatste jaren van haar leven, met uitstapjes naar eerdere momenten van haar leven. Over het leven in een bejaardenhuis tegenover een ziekenhuis. Erg handig, je hoeft alleen maar de weg over te steken en je bent bij een behandelende arts! Medebewoners en zij gaan regelmatig naar het ziekenhuis en komen weer terug, of niet. Het gaat over oude vriendschappen.
De Nederlandse uitgeverij schrijft er op de website dit over:
Wijs, moedig en diep ontroerend boek over ouder worden.
De beroemde auteur Elsa Joubert reist al haar hele leven naar het buitenland. Met dit boek, voltooid in haar 95e levensjaar, verkent ze het continent van de ouderdom. Het is een aangrijpend, eerlijk verslag van het ouder worden, terwijl ze zich vestigt in een kosmopolitisch bejaardentehuis in Kaapstad, samen met de Engelsman aan de overkant van de gang, haar Nederlandse vriend Jo Struik, en met de steun van StomJapie. Het vertelt ook over de kracht van terugkerende herinneringen: de vroege dood van haar zus, rivaliteit met haar broer, familievakanties in Zuid-Afrika en de geneugten van een tuin. Dit boek, waarin scherpe inzichten worden afgewisseld met donkere humor, is wijs, moedig en diep ontroerend.

Het boek is zeker de moeite waard, hoewel het niet gaat over de laatste jaren van Irma Joubert, maar over een naamgenoot. Ze vertelt boeiend, maar je moet er wel tegen kunnen, al die mensen die na soms slopende ziektes overlijden. De schrijfster wordt zelf ook niet gespaard en heeft aan het einde van haar leven een heleboel beperkende kwalen.