Naar het consultatiebureau!

Mijn achtjarige kleindochter had een oproep gekregen om de BMR(bof, mazelen en rode hond)-prik te gaan halen. Beide ouders werken op dat tijdstip, dus ik bood aan om mijn kleindochter te begeleiden.  
Dat was ophalen uit school, op de fiets naar het consultatiebureau begeleiden en weer terug naar school, naar de naschoolse opvang. 

Toen ik haar ophaalde, bleek dat mijn achtjarige kleinzoon op hetzelfde tijdstip ook een BMR prik mocht halen. Daarvoor was zijn vader, mijn schoonzoon, komen opdraven, hij werkte die dag thuis en was even naar de school gekomen. Ik had eigenlijk net zo goed beide kleinkinderen kunnen begeleiden, dan waren we met zijn drieën gegaan. Ik had het even bij mijn andere dochter moeten checken. Voor een volgende keer misschien een idee, hoewel de jongste kleinkinderen te veel in leeftijd verschillen en waarschijnlijk niet op dezelfde datum een oproep krijgen. Mijn oudste kleindochter is bijna even oud als haar neefje, dus is het logisch dat ze nu allebei aan de beurt waren voor een vaccinatie. 

De vaccinatie was in het consultatiebureau in de wijk, vlakbij de school. Het was erg lang geleden dat ik in een consultatiebureau was. Dat was voor het laatst toen mijn dochters kleuter waren. Het was leuk om te zien hoe het er nu uit ziet. De vaccinaties in de basisschoolleeftijd vonden destijds elders plaats. Op een centrale plek in de stad. Daarover later meer.

Hier ging de vaccinatie van mijn oudste kleinkinderen heel rustig en gemoedelijk. Kleinzoon had er zin in, zei hij heel stoer en kleindochter was stil en zag er tegen op. Kleindochter werd in een afzonderlijke kamer geprikt en werd afgeleid met een zoekplaatje. Ze namen er ruim de tijd voor om haar op haar gemak te stellen.  Ze moest op een drukke plaat op A-4 formaat 3 mannetjes zoeken en dat hielp prima tegen de stress. De prik was in een mum van tijd gezet en het viel gelukkig mee. Ik weet niet hoe het met mijn kleinzoon afliep, want die was eerder aan de beurt en was al weer vertrokken toen wij bij onze fietsen kwamen. 

Wat was deze vaccinatieronde rustiger dan de vaccinatie van mijn oudste dochter! Destijds werden er honderden kinderen tegelijk gevaccineerd. Een enorm massaal gebeuren, met twee prikken, de BMR en de D(K?)TP. Ze werden de cola-prik en de sinas-prik genoemd. Je moest met je kind in een lange rij gaan staan en het was lopende bandwerk. Net zoiets als hier de jaarlijkse griepvaccinaties bij de huisartsen. In elke arm kregen ze een prik, in het bijzijn van heel veel mensen. Steeds huilende kinderen die na het prikken naar buiten kwamen, waardoor de wachtende kinderen steeds nerveuzer werden. Niet leuk, voor niemand. Niet voor ouders en niet voor de kinderen. 
Wat een verschil met nu! Ik geef onmiddellijk toe, dat massale prikken was veel goedkoper qua personeelskosten en gebruik van ruimte. Maar wat ik van de week meemaakte was zo veel liever en fijner naar de kinderen toe. Ik vind het een verbetering! 

Voor de priksceptici: mijn jongste dochter heeft als baby kinkhoest gehad en lag een maand in het ziekenhuis, eerst op de intensive care en later de mediumcare. Het had niet zo veel gescheeld, of ze was er aan overleden. Ze had, toen ze opgenomen werd, een dubbele longontsteking en was vrij ernstig uitgedroogd doordat ze niet genoeg lucht had en te ziek was om te drinken. Ze was besmet vóór de eerste vaccinatie plaatsvond. 
Jaarlijks overlijden er kinderen aan kinkhoest en mazelen. In de eerste helft van 2024 overleden in Nederland  5 baby's aan kinkhoest. 
In 2025 zijn er drie overlijdens door mazelen gemeld in de Verenigde Staten. 
Twee kinderen zijn overleden in Texas en één volwassene in New Mexico.