Ruim 2 jaar geleden begon ik op mijn elektrische driewieler te fietsen. Ik durfde niet meer te fietsen op een gewone fiets en ik was al diverse keren bij het afstappen gevallen. Dat ging altijd zonder letsel, maar niet altijd heeft een mens zo veel geluk. Dat móést een keer verkeerd aflopen. En om ongelukken voor te zijn, heb ik met de nodige stimulans van mijn dochters, gekozen voor een driewieler. Veel stabieler en gemakkelijker fietsen. Geen valpartijen, een vooruitgang!
In het begin vond ik het verschrikkelijk eng! Het sturen is heel anders en op een scheef oppervlak zit je dus scheef op je stoeltje. Echt heel anders dan op een gewone fiets. Ik oefende bij mij in de wijk en durfde in het begin bijna niets. Niet snel fietsen, niet langs een stuk met een scherpe bocht langs het water, want vloog ik dan niet per ongeluk uit de bocht en viel ik pardoes met driewieler en al in het water?
In de eerste week ben ik twee keer bijna aangereden door automobilisten die mij blijkbaar niet gezien hadden. Toen heb ik direct een reflecterend oranje hesje voor over de rugleuning van mijn stoeltje gekocht. Sinds kort is dat vervangen door een fluoriserend geel veiligheidshesje. Het hielp prima, ik ben nooit meer bijna van mijn fiets gereden!
 |
| nog met mijn oude hesje |
Langzaam werd het beter met mijn zelfvertrouwen en vaardigheden op mijn fiets. Ik leerde omgaan met de elektrische ondersteuning, het laden van de accu, het schakelen in de versnellingen, het gebruiken van de parkeerrem en ook pech onderweg.
 |
| een lekke achterband, met hulp van de Wegenwacht weer geplakt |
Het gaat nu uitstekend met mij en mijn fiets. Ik ben er nog steeds heel blij mee. Ik kan er keihard op racen op plekken waar dat niet gevaarlijk is, natuurlijk fiets ik rustiger in bochten en op kruisingen.
Ik gebruik hem vrijwel iedere dag: om boodschappen te halen, om naar het zwembad of naar de sportschool te gaan, om voor de lol een eind te fietsen, om op bezoek te gaan. Soms om naar de stad te gaan, naar de opticien, de GGD, de audicien of naar het crematorium of een museum. Overal waar plek genoeg is om kort te parkeren. Langdurig parkeren bij de bioscoop of het Groninger museum heb ik nog niet aangedurfd. Daar is het zo druk en ik ben bang voor vernielingen aan mijn mooie driewieler.
Dan maar met de bus, dat is ook prima.
Laatst kiepte ik er mee om doordat ik te snel ging in de bocht. Ik kwam met een te grote snelheid van een viaduct af. Het heeft mij er niet van weerhouden om zonder problemen op mijn fiets te gaan zitten en weer te gaan fietsen.
Geen zenuwen en geen stress, gewoon beter oppassen in de bochten.
Wat goed Aaf. Maar ook wel een behoorlijke leercurve, zo'n fiets als ik dat zo lees. Wel iets wat je echt even moet leren. Heerlijk dat hij nu zo goed bevalt!
BeantwoordenVerwijderenMijn ervaringen zijn ongeveer hetzelfde. In het begin is een bocht eng, had de eerste keer echt de neiging om af te stappen. Met drempels en schuin aflopend wegdek is het soms wel vervelend en daar moet je echt bewust mee omgaan en rekening mee houden.
BeantwoordenVerwijderenDoor een nieuwe schouder vorige week kan ik even niet fietsen, ik hang in ummobiliser, arm moet aldoor tegen romp blijven zo'n week of 6. Met een hand fietsen op een driewieler gaat wel, maar als er iets onverwachts gebeurt kan je niet voldoende adequaat handelen.
Een vriendin van mij, 75 jaar, viel ook een aantal keren met haar ebike . Ze heeft nu een ebike gekocht waarop ze met haar voeten meteen op de grond kan komen. Heb je zoiets niet overwogen? Neemt veel minder ruimte in, je hangt niet scheef op een scheef oppervlak en zit niet zo laag bij de grond.
BeantwoordenVerwijderenMag ik hier ook even reageren? ik heb de driewieler omdat ik met mijn artrose handen, waardoor veel krachtverlies, het stuur niet meer voldoende in bedwang kon houden, Opstappen ging niet meer omdat ik stuur niet goed recht kon houden. Er zijn dus meerdere reden waarom je voor een driewieler kiest
Verwijderen