Vandaag dertien jaar geleden overleed mijn moeder. Eigenlijk onverwachts. Ze was 89 en ze had al jaren verschillende chronische ziektes, zoals diabetes en de ziekte van Crohn. Daarnaast was ze rolstoelgebonden. Maar ondanks alles wat ze niet meer kon, genoot ze van wat ze nog wel kon. Van haar had ze nog wel een tijdje door kunnen gaan. Ze woonde met plezier op haar kamer in het verzorgingshuis en vond het leuk om in haar rolstoel rondgereden te worden: samen naar de supermarkt, samen naar het ziekenhuis, wat ook nogal eens moest vanwege open wonden die ze op haar benen had. Afgezien van de sport las ze de krant van A tot Z en in de VPRO-gids streepte ze alle programma's aan die ze op haar gloednieuwe tv wilde zien.
Maar op die dag, op 1 oktober 2012, voelde ze zich 's ochtends niet goed. Ze had een lage bloeddruk, een heel trage hartslag en een ondertemperatuur. De dokter werd er bij geroepen en die gaf haar de keuze: in haar eigen bed blijven of naar het ziekenhuis. Ze wilde niet naar het ziekenhuis, ze wilde met rust gelaten worden.
Mijn broer en ik werden gebeld. We moesten komen, want het leek er op dat ze zou overlijden. Ze was zwak.
Helaas, we kwamen te laat. Ze gleed te snel uit het leven weg om ons nog te kunnen zien.
Toen ik binnen kwam, lag ze al levenloos in haar hoog/laag bed. Ik was eerst nog even langs de verzorging/verpleging geweest en het hoofd van de afdeling ging met me mee.
Even later was mijn broer er ook.
En samen keken we naar onze moeder terwijl de verpleegkundige vertelde over hoe de ochtend verlopen was. Over de dokter, over een eventuele ziekenhuisopname en hoe het nu verder moest. Hoe we de uitvaart wilden plannen en hoe snel de kamer leeg moest. Al die praktische regel dingen waar we nog even helemaal niet mee bezig wilden, maar die wel moesten gebeuren, wilden we een passende uitvaart organiseren. Rond 1 oktober gaan mijn gedachten weer terug naar dat moment.
 |
| Voorjaar 1965. Mijn moeder was 41 jaar en ik ben hier 12 jaar. Mijn linker been (rechts op de foto) is hier net, na 3 maanden, uit het gips na een beenbreuk. Daarom ziet dat been er zo wonderlijk recht uit. |
 |
| Mijn moeder in 1959, met mij (in het midden) mijn broertje en rechts mijn neef en nicht |
Ik herinner me nog van je vroegere blogs,dat je over je moeder schreef
BeantwoordenVerwijderenHet blijven dagen dat je weer terugkijkt en dat wordt niet anders of minder met de jaren. Fijn dat je moeder het tot het einde zo naar haar zin had.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie foto's! Maar wat me opvalt, op beide foto's lijk je helemaal niet veel te zwaar. Ik had een ander beeld bij je als kind. Dit is toch normaal?
BeantwoordenVerwijderenDat was ook het eerste wat ik dacht!
VerwijderenIk heb altijd relatief dunne benen en een smal koppie gehad en nogal een dikke buik. Ik was op die foto's wat mollig, maar niet echt dik. Het resultaat van jarenlang een dieet volgen, waar mijn moeder nauwgezet de hand aan hield.
VerwijderenIk denk ook dat je niet moet onderschatten hoe onze normen voor te dik zijn veranderd zijn.
VerwijderenWat een mooie foto's. Zowel van je moeder als van jou. Het lijkt me dat je als kind een hele leuke meid bent geweest. En nu ook nog een enorm fijn mens!
BeantwoordenVerwijderenSluit ik mij helemaal bij aan, Marja
VerwijderenBedankt voor het delen van de mooie foto's! Zo'n leeftijd bereiken en zonder lang ziekbed overlijden, ik hoop dat dit iedereen gegund is.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig die oude foto’s!
BeantwoordenVerwijderenVoor jullie heel naar jullie moeder zo plotseling te verliezen. Mijn moeders sterfproces duurde maandenlang en haar dood was een opluchting. Wat was ik blij dat ze uit haar lijden verlost was.
BeantwoordenVerwijderenWist je dat je met AI oude foto's scherper kunt krijgen? Misschien kan die onderste foto nog veel mooier!
BeantwoordenVerwijderenZo'n dag blijft altijd even moeilijk. Gelukkig heb je veel mooie herinneringen en prachtige foto's!
BeantwoordenVerwijderenDat moet moeilijk geweest zijn en dat vergeet je nooit.
BeantwoordenVerwijderenBlijft altijd een beladen dag. Ook ik vind dat je als puber er vrij doorsnee en dus niet te dik uitziet. Als kind al helemaal niet. Leuke foto´s.
BeantwoordenVerwijderen