Recht op bijstand versus dankbaarheid voor de welvaart in Nederland

"Naam" reageerde een aantal keren op mijn blogjes. Ze vond dat ik dankbaar moest zijn voor het feit dat ik 17 jaar in de bijstand had gezeten en dat mijn ex-man zo goed verzorgd wordt in de GGZ instelling. Ik moet beseffen hoeveel mijn familie de samenleving kost/gekost heeft en ik moet dankbaar zijn voor alles wat ik krijg en gekregen heb. Ook als ik minder krijg dan dat waar ik denk recht op te hebben, moet ik nog steeds dankbaar en blij zijn voor wat er wél is.
Het is een interessante discussie.
Ik denk dat ik ergens recht op heb, op belastingteruggave, op gezondheidszorg, op werk, op zorgtoeslag, iemand anders vindt dat ik vooral héél dankbaar moet zijn. Het lijkt er een beetje op dat mensen die psychisch en/of lichamelijk ziek zijn of een uitkering hebben, gezien worden als ballast voor de maatschappij, als mensen die de maatschappij liever kwijt dan rijk is. Ze moeten "dankbaar" en "blij" zijn dat ze zoveel zorg en zoveel geld krijgen dat ze in leven blijven, want kennelijk zijn ze het nauwelijks "waard" om geld in te steken.
Naar mijn mening hebben we Nederland zo ingericht, dat je inderdaad recht op zaken hebt. Ik wil helemaal geen slachtoffer spelen, maar ik kan jullie verzekeren dat bijstand ontvangen geen pretje is. Je staat buiten de maatschappij, je hoort er niet bij, door sommige mensen word je gezien als profiteur van een andermans belastingcenten, je hebt geen werkkring, je hebt nooit leuke extra's en je moet letterlijk elke cent omdraaien. Het is niet voor niets dat veel mensen met een bijstanduitkering ondersteuning nodig hebben van de voedselbank.
Verder maakte ik liever geen aanspraak op gezondheidszorg als dat niet nodig zou zijn. Ik vind dat ik daar absoluut niet dankbaar voor hoef te zijn. Ik heb gewoon de pech dat ik toevallig ziek ben, dat kan iedereen overkomen. Sinds ettelijke jaren verdien ik mijn eigen brood en ik moet zeggen dat ik dat een stuk prettiger vind dan mijn hand ophouden. Overigens heb ik mij, in de periodes dat ik in de bijstand zat, nuttig gemaakt als vrijwilliger. Ik werk nu bijna fulltime en "kan mijn eigen broek ophouden", ik werk nog steeds als vrijwilliger én als mantelzorger en daarnaast heb ik twee kinderen grootgebracht tot volwaardige leden van de maatschappij. Ik heb als het ware geïnvesteerd in de toekomst. Misschien moet de maatschappij mij wel dankbaar zijn voor alles wat ik doe en gedaan heb.