Er is naar aanleiding van mijn bericht van eergisteren een forse discussie losgebarsten. Op de bijstand wil ik hierbij toch wat verder ingaan.
Bijstand.
Ik lees geluiden als: indien je 17 jaar in de bijstand hebt gezeten, mag je geen aanspraak meer doen op zorgtoeslag, dan heb je al zoveel geld gehad, dat je je rechten verspeeld hebt.
Nicole schrijft dat ik het 17 jaar heb weten vol te houden in de bijstand.
Mijn bijstandsverleden ziet er zo uit: ik heb geen 17 jaar achtereen in de bijstand gezeten. Eerst twee jaar begin jaren 70, toen ik mij na voltooien van een studie een slag in de rondte solliciteerde en pas na 2 jaar een baan kreeg.
Daarna in 1979 na het stoppen met een studie een aantal maanden bijstand, voordat ik werk kreeg in de fabriek als productiemedewerker in de ploegendienst.
Daarna in 1984 na het afronden van een HBO-opleiding. Ik heb in deze periode hard geprobeerd werk te krijgen, maar het was een periode met een hoge werkloosheid (klik voor meer info op de link). In Groningen was toen een werkloosheid van 25%! In mei 1985 overleed mijn babydochter tijdens de bevalling en dat was niet zo'n goed uitgangspunt om weer aan de slag te komen. In 1986 werd mijn oudste dochter geboren, vriend studeerde nog, vanaf dat moment kregen vriend en ik twee jaar lang een gehuwdenbeurs. Dit was minder dan bijstand. In de periode na de geboorte van jongste dochter in 1989 werd vriend steeds ernstiger lichamelijk en psychisch ziek, waardoor hij niet meer voor de kinderen kon zorgen en feitelijk zelf verzorgd moest worden. Hij stopte met zijn studie, de gehuwdenbeurs hield op, we kwamen weer in de bijstand.
Ondertussen was ik qua zicht op werk in de rubriek onbemiddelbaar terecht gekomen en dat werd ook zo tegen mij gezegd. Ik liep tegen de 40, ik zou geen werk meer kunnen krijgen: te oud, opleiding te lang geleden, veel werkloosheid. Kortom, er zat niemand op mij te wachten. Ik was op een zijspoor gezet en ik had weinig mogelijkheden om uit de bijstand te komen. Wonend in een achterstandswijk voelde ik mij 2e rangsburger. Het was een heel uitzichtloze situatie. Geen perspectief op verbetering, elke dag de eindjes aan elkaar moeten knopen. Nauwelijks op vakantie, creatieve oplossingen bedenken voor kinderfeestjes, cadeautjes, kopen op de groei, zoeken bij 2e hands winkels om leuke kleding, zelf van lappen van de markt mooie creaties voor de kinderen maken. Ik had 1 paar schoenen, een stapeltje T shirts, 2 truien en 2 broeken, dochters hadden wat meer. Rond 1997 bloeide de economie weer wat op, er waren op de arbeidsmarkt mensen nodig. Een vriendin liet zich met toestemming van de sociale dienst omscholen tot secretaresse en zei: "Dat is ook wel wat voor jou!" Ik heb toestemming gevraagd aan de sociale dienst en ja het mocht, ik ging voor 20 uur per week een leertraject in! Vriend woont vanaf begin 1998 in een GGZ-instelling, omdat het thuis echt niet meer ging.
Vanaf januari 1999 ben ik aan het werk. Ik kan jullie zeggen, het bevalt een stuk beter als thuis zitten. Werken geeft structuur, contacten, waardering en daarbij ook nog eens een beetje meer inkomen dan bijstand. Je kunt tien keer beter werken dan in de bijstand zitten.
Ik heb in de periode dat ik in de bijstand zat heel wat mensen gekend die ook noodgedwongen gebruik moesten maken van deze regeling. Ik ken niemand die daar misbruik van maakte. Het ging altijd om mensen die na een studie niet aan het werk konden komen, die 1,5 dag per week werkten of die ontslagen waren. Het waren allemaal mensen met jonge kinderen, net als wij toen. We moesten toch ergens van leven? Om nou te zeggen dat we bezig waren (om Nicole te citeren:) "zoveel mogelijk staatsgeld binnen te sleuren onder het mom "ik heb er recht op" nou nee, we waren alleen bezig met overleven!
Mijn inkomen is nu per jaar 8000 euro beneden modaal. Ik denk dat modaal nooit haalbaar zal zijn, maar ik ben tevreden met wat ik heb en mijn werk ervaar ik als een verrijking van mijn leven.
Bijstand.
Ik lees geluiden als: indien je 17 jaar in de bijstand hebt gezeten, mag je geen aanspraak meer doen op zorgtoeslag, dan heb je al zoveel geld gehad, dat je je rechten verspeeld hebt.
Nicole schrijft dat ik het 17 jaar heb weten vol te houden in de bijstand.
Mijn bijstandsverleden ziet er zo uit: ik heb geen 17 jaar achtereen in de bijstand gezeten. Eerst twee jaar begin jaren 70, toen ik mij na voltooien van een studie een slag in de rondte solliciteerde en pas na 2 jaar een baan kreeg.
Daarna in 1979 na het stoppen met een studie een aantal maanden bijstand, voordat ik werk kreeg in de fabriek als productiemedewerker in de ploegendienst.
Daarna in 1984 na het afronden van een HBO-opleiding. Ik heb in deze periode hard geprobeerd werk te krijgen, maar het was een periode met een hoge werkloosheid (klik voor meer info op de link). In Groningen was toen een werkloosheid van 25%! In mei 1985 overleed mijn babydochter tijdens de bevalling en dat was niet zo'n goed uitgangspunt om weer aan de slag te komen. In 1986 werd mijn oudste dochter geboren, vriend studeerde nog, vanaf dat moment kregen vriend en ik twee jaar lang een gehuwdenbeurs. Dit was minder dan bijstand. In de periode na de geboorte van jongste dochter in 1989 werd vriend steeds ernstiger lichamelijk en psychisch ziek, waardoor hij niet meer voor de kinderen kon zorgen en feitelijk zelf verzorgd moest worden. Hij stopte met zijn studie, de gehuwdenbeurs hield op, we kwamen weer in de bijstand.
Ondertussen was ik qua zicht op werk in de rubriek onbemiddelbaar terecht gekomen en dat werd ook zo tegen mij gezegd. Ik liep tegen de 40, ik zou geen werk meer kunnen krijgen: te oud, opleiding te lang geleden, veel werkloosheid. Kortom, er zat niemand op mij te wachten. Ik was op een zijspoor gezet en ik had weinig mogelijkheden om uit de bijstand te komen. Wonend in een achterstandswijk voelde ik mij 2e rangsburger. Het was een heel uitzichtloze situatie. Geen perspectief op verbetering, elke dag de eindjes aan elkaar moeten knopen. Nauwelijks op vakantie, creatieve oplossingen bedenken voor kinderfeestjes, cadeautjes, kopen op de groei, zoeken bij 2e hands winkels om leuke kleding, zelf van lappen van de markt mooie creaties voor de kinderen maken. Ik had 1 paar schoenen, een stapeltje T shirts, 2 truien en 2 broeken, dochters hadden wat meer. Rond 1997 bloeide de economie weer wat op, er waren op de arbeidsmarkt mensen nodig. Een vriendin liet zich met toestemming van de sociale dienst omscholen tot secretaresse en zei: "Dat is ook wel wat voor jou!" Ik heb toestemming gevraagd aan de sociale dienst en ja het mocht, ik ging voor 20 uur per week een leertraject in! Vriend woont vanaf begin 1998 in een GGZ-instelling, omdat het thuis echt niet meer ging.
Vanaf januari 1999 ben ik aan het werk. Ik kan jullie zeggen, het bevalt een stuk beter als thuis zitten. Werken geeft structuur, contacten, waardering en daarbij ook nog eens een beetje meer inkomen dan bijstand. Je kunt tien keer beter werken dan in de bijstand zitten.
Ik heb in de periode dat ik in de bijstand zat heel wat mensen gekend die ook noodgedwongen gebruik moesten maken van deze regeling. Ik ken niemand die daar misbruik van maakte. Het ging altijd om mensen die na een studie niet aan het werk konden komen, die 1,5 dag per week werkten of die ontslagen waren. Het waren allemaal mensen met jonge kinderen, net als wij toen. We moesten toch ergens van leven? Om nou te zeggen dat we bezig waren (om Nicole te citeren:) "zoveel mogelijk staatsgeld binnen te sleuren onder het mom "ik heb er recht op" nou nee, we waren alleen bezig met overleven!
Mijn inkomen is nu per jaar 8000 euro beneden modaal. Ik denk dat modaal nooit haalbaar zal zijn, maar ik ben tevreden met wat ik heb en mijn werk ervaar ik als een verrijking van mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren is leuk, graag zelfs, maar kwetsende reacties naar mij of anderen, reclame en ook reacties met naar mijn mening onjuiste informatie (bijvoorbeeld complottheorieën) worden niet geplaatst.
Over verwijderde of niet geplaatste reacties ga ik niet in discussie.