Alles werd gebruik tot het versleten was.
Een kopje of een bord met een stukje eraf: nou en? Dat kun je toch nog best gebruiken?
Toen we niet meer gingen kamperen, gebruikten we de onbreekbare kampeerborden nog steeds voor de dagelijkse maaltijd. Het mooie servies stond in de kast en bleef in de kast.
Een papiertje nodig? Bij de post zat genoeg papier dat maar aan één kant bedrukt was. Ik heb stapels vellen beschreven papier gevonden met op de achterkant een reclameboodschap.
Mijn moeder heeft na de dood van mijn vader zijn onderbroeken en sokken versleten. De voorsluiting van de broekjes naaide ze dicht en de sokken waren ongeveer acht maten te groot, maar dat kon allemaal best.
Deze vorm van zuinigheid ging mij echt veel te ver. Ik kwam er achter toen ze een botbreuk had en ik 3 à 4 x per week naar haar toereisde, haar waste en verzorgde. Ik vond dat ze te ver ging in haar vrekkerigheid. Ze had nieuw en goed ondergoed en sokken van zichzelf in de kast liggen en echt genoeg spaargeld. Maar net als bij dat servies was kennelijk wat ze gebruikte voor haar goed genoeg.
Ik had in haar oude huis zes jaar geleden al heel veel opgeruimd: tot de draad versleten theedoeken en aanrechtdoekjes die nog steeds in gebruik waren. Ondergoed dat bijna uit elkaar viel, kapotte lakens en slopen. Voor het verzorgingshuis heb ik vrij veel nieuw moeten kopen omdat het naar mijn mening echt niet kon. Ik kocht nieuwe lakens, nieuwe theedoeken, nieuwe aanrechtdoekjes, nieuwe slipjes. Ik kwam destijds tot de conclusie dat ze in de jaren voor haar verhuizing naar het verzorgingshuis bijna niets voor zichzelf gekocht had.
Wat vind ik hier nou van?
Het is duidelijk waar ik mijn zuinigheid vandaan heb, maar mijn moeder was wel erg ver doorgeschoten in haar zuinigheid. Ze gunde zichzelf erg weinig en dat is voor mij toch een pijnlijke conclusie. Misschien kan ik er later smakelijk om lachen, maar op dit moment nog niet.
Dochters, zeg er wat van als ik zo zuinig word!
Is denk ik ook typisch iets voor de oudere generatie. Jongeren zijn niet opgevoed tijdens een crisis en/of oorlog en zijn niet gewend om iets te gebruiken totdat het helemaal tot op het bot toe versleten is.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders hebben een keuken die 27 jaar oud is. Qua uiterlijk kan die keuken eigenlijk echt niet meer. Maar kwalitatief is de keuken nog echt goed. Mijn ouders doen de keuken dus niet weg, ondanks dat ze het makkelijk kunnen betalen. Ikzelf had de keuken waarschijnlijk al lang vervangen
De 'moderne' inbouwkeuken van mijn moeder staat er nu 35 jaar : hij is 'gedateerd' maar verder nog in zo goed als perfecte staat. Indien ik het huis van mijn moeder zou kopen, zou ik die keuken ook niet weggooien ondanks ik hem totaal niet graag zie. Wijzelf gebruiken als eetkamermeubels de meubels die een tante kocht toen ze huwde. Mijn tante is ondertussen al 45 jaar getrouwd dus dat is de leeftijd van onze eetkamermeubels.... Het is zeker geen antiek maar 'modern' van in die tijd.... We kunnne ons nochtans ook makkelijk een nieuwe eetkamer permitteren maar ik zie het nut er niet van in. Wij zullen er misschien nog 10 jaar van kunnen genieten en eens wij onze kop neer komen te leggen, gaan de kinderen die meubels toch weggooien omdat zij ondertussen ook al 'gesettled' zijn. Waarom dan al dat geld uitgeven zolang de oude meubels niet uit elkaar vallen ?
VerwijderenWel fijn dat ze zuinig was, maar ook erg jammer dat ze zichzelf niets nieuws gunde. Vooral ook als er wel een beetje geld was. Ik hoop voor haar en voor jullie dat ze toch wel van haar leven heeft genoten. Heel veel sterkte met het uitzoeken van de spulletjes!
BeantwoordenVerwijderenMijn grootouders waren ook super zuinig. Gewoon omdat ze het heel arm gehad hebben en dat nooit meer konden loslaten. Waar ligt de grens? Mijn ene oma deed om batterijen uit te sparen haar gehoorapparaat steeds uit. Wat heeft ze daardoor allemaal gemist? Mijn andere oma kon het niet nalaten de foldertjes te spellen en je voor boodschapjes naar 3 verschillende supermarkten te sturen omdat iets 1 of 2 cent goedkoper was. En ze had het toen toch echt goed. En mijn opa? Ik zie hem nog secuur de aardappels schillen. Zo nu als maar mogelijk is...
BeantwoordenVerwijderenTja, ik ben ook zuinig. Maar vergeleken met mijn grootouders ben ik een big spender, denk ik.
Zo
BeantwoordenVerwijderenDUN als maar mogelijk is, wilde ik tikken :-)
Dat is inderdaad sneu voor je moeder, dat ze zichzelf zo weinig gunde! Hoe zou dat komen? Had ze zelf misschien ook weer superzuinige ouders?
BeantwoordenVerwijderenIk ken het verschijnsel. Niet zo erg overigens. Maar de zuinigheid komt hier ook niet uit de lucht vallen.
BeantwoordenVerwijderenmijn eettafelstoelen hebben mijn ouders gekregen van mijn moeders oma. Nu staan ze hier, nog prima, weer functioneel te zijn. ze moeten nog wel een verfje zodat ze wat beter passen. Maar voor stoelen van meer dan 30 jaar oud geen slechte score
Goed van je dochter,dat ze je waarschuwt,als je zou doorslaan.
BeantwoordenVerwijderenwaarschijnlijk voelde jou mams zich heel prettig door het op deze manier te doen. En ze heeft aan jou haar zuinigheid doorgegeven. Toch een geweldig cadeau. Hierdoor kan jij waarschijnlijk beter rond komen dan heel veel mensen die met het zelfde bedrag rond moeten komen. Ik zou lekker trots op haar zijn zoals zij het heeft gedaan, ze heeft waarschijlijk nooit geldproblemen gehad.
BeantwoordenVerwijderenNog gecondoleerd met het verlies van je mams!!
Mijn opa was nota bene directeur van een grote landelijke instelling geweest, had een zeer goed pensioen en diverse commissariaten en nog steeds ging hij iedere vrijdag, op zijn fiets, naar de markt en dan rond het einde van de dag. Kon hij alle fruit, groenten voor een prikkie kopen.
BeantwoordenVerwijderenHij heeft de crisis van 1929 nog meegemaakt en daarna WO II en wist als geen ander dat tijden ook wel eens kunnen veranderen. Hij heeft toen teveel mensen zien afglijden naar absolute armoede.
Mijn moeder heeft ook tijden gehad waarin ze heel zuinig moest zijn en verstelde inderdaad ondergoed, sokken en lakens. Leerde mijn broers en mij sokken mazen. Kleding kregen wij vaak van nichtjes. En ook herkenbaar dat je nooit je goede servies gebruikt, maar de oude spullen met stukjes eraf.
Alsof je het niet waard bent iets moois te gebruiken.
Maar wel fijn te lezen dat je moeder door jouw steun inzag dat het echt niet nodig was, zichzelf zoveel te ontzeggen. Dat heb je goed gedaan.
Als je echte armoede hebt gekend, denk ik dat het moeilijk is om zomaar iets nieuws te gebruiken en de oude weg te doen.
Ik kom het op mijn werk in het verzorgingshuis ook tegen: gestopte sokken en versteld ondergoed, ladders in panty's die gemaakt worden, theezakjes die 100x gebruikt worden, meubeltjes die uit elkaar vallen, kldeing met een vlek erin die toch nog maar een dag gedragen worden, lakens met scheuren, kunstgebitten die te groot geworden zijn, brillen die allang niet meer kunnen.
BeantwoordenVerwijderenEn ook hier zie je heel vaak nieuw spul in de kasten liggen. Het zal wel door vroeger komen toen de mensen niks hadden en er maar 1x per week gewassen werd.
Wie de crisis en oorlog heeft meegemaakt, heeft een heel andere ervaring van zuinigheid.
BeantwoordenVerwijderenJenny Green Teeth vroeg laatst op haar blog waar bij ons de grens lag, wat we echt niet zouden doen. En toen realiseerde ik me, dat dat volledig afhangt van de mogelijkheden en beperkingen waar we mee te maken hebben. Zaken waar we nu onze neus voor ophalen, zouden welkom zijn als we in de schuldhulpverlening zaten bijvoorbeeld. Ik geneer me als ik kleren in de Dorcas bak doe, die nog goed zijn maar "niet meer kunnen". Steeds meer kies ik daarom voor tijdloze modellen, gelukkig heb ik nooit echt van hip gehouden.
Maar wij leven zonder meer royaler dan onze ouders, en met mijn grootouders ga ik me maar helemaal niet vergelijken.
Een van mijn favoriete programmas momenteel is op BBC: Wartime Farm. En dan verbaast het me dat ik veel bezuinigingstips uit die tijd ken, van zelf doen of horen zeggen. Maar besef ook dat die maatregelen leuk zijn als ze kunnen, en niet erg leuk als het noodgedwongen zo moet. Wat leven we in weelde!
Loonlijstmama
Dat zou voor mij ook te ver gaan, maar iemand mag zich prettig voelen bij zijn/haar keuzes. Mijn keuze zou zo ver gaan inderdaad ook niet zijn.
BeantwoordenVerwijderen@Loonlijstmama: bedankt voor de tip! Ik ga Wartime Farm zeker kijken!
Wat geeft het, wat gaat te ver? Misschien gaat het wel te ver om al die kapotte spullen niet te repareren en ze zomaar weg te gooien. Fijn toch dat ze zo creatief en tevreden was! Daar kan ik nog veel van leren!
BeantwoordenVerwijderenIk heb eerlijk gezegd het idee dat het niet alleen om zuinigheid gaat, maar ook om keuzes durven maken en controle. En die controle dus niet meer los kunnen laten. Dat is wat er jammer aan is. Dat je dus niet de mooiere (betere?) dingen voor jezelf kunt gebruiken, maar het jezelf verplicht om het met de mindere dingen te doen. Voor het gevoel, omdat het van jezelf moet. Dat is wat het voor mij te ver laat gaan. Niks mis met zuinigheid, maar het moet niet je leven beheersen en wel een doel hebben.
BeantwoordenVerwijderenbij mij gaat het er vooral om hoe ik er me erbij voel , waarom perse eten van een mooier servies?smaakt het echt beter van een duur bord dan van een goedkoper bord? waarom zou je meer genieten van nieuwe kleding en spullen. zolang dingen heel zijn vind ik het niet nodig om het te vervangen, het is net als met het voorbeeld van een keuken vervangen ,niet omdat hij kapot is,maar omdat hij niet meer van deze tijd is. zoiets vind ik totaal onzinnig, maar als anderen dat niet vinden ook prima, bezuinigen is voor mij niet iets van ik doe het minder omdat ik mij zelf geen mooie dingen waard vind, maar de kunst om met weinig toch een rijk gevoel te hebben. ik vervang de meeste dingen pas als ze echt kapot zijn en ik geniet meer van iets moois wat ik voordelig of gratis op de kop heb kunnen tikken dan van een duur en nieuw gekocht artikel of kledingstuk, het belangrijkste is dat je je zelf niets te kort doet, maar daar zijn in mijn ogen niet perse nieuwe dingen voor nodig .maar natuurlijk is dat voor iedereen anders en zolang mensen mij niet veroordelen om mijn keuzes dan zal ik ook niemand veroordelen omdat ze er anders over denken.
BeantwoordenVerwijderenAls je een mooier servies hebt, gebruik je dat dan niet?
VerwijderenWant daarin zit wat mij betreft de crux / het sneue er aan. Mooie spullen ongebruikt in de kast laten liggen en in plaats daarvan kapotte / niet passende spullen gebruiken vind ik echt een verkeerde vorm van bezuinigen.
Ik bedoel: die andere spullen ZIJN er dan toch al?
En je bent het toch waard om zelf ook te genieten van die spulletjes?!
Nou en dan gaat er af en toe iets kapot. Heb je er in ieder geval wel al die tijd van genoten...
Groetjes, bespaarzuinig
Ik herken wel wat dingen uit je verhaal. Mijn ouders hebben ook de oorlog meegemaakt, weten wat honger is. Weten wat het koud hebben is. En daardoor genoten zij extra van alle kleine alledaagse dingen en verspilden zo weinig mogelijk. Eten weggooien was uit den boze. (Ik heb dat overigens overgenomen.)Maar juist omdat ze het moeilijk hebben gehad vonden ze het ook fijn om van bepaalde dingen te genieten. Zo dronken wij altijd uit een koffie en thee servies van porcelein. Juist door zoiets elke dag te doen, in plaats van een mok met een scheur, gaf mijn moeder het gevoel van genieten. Zo genoot ze ook van mooie spulletjes om zich heen en kocht ze liever 1 voorwerp wat ze echt mooi vond dan een berg prulletjes. Ik vind dat wel mooi, deze vorm van zuinigheid.
BeantwoordenVerwijderenIk weet het niet hoor, mijn oma van 84 heeft ook armoede gekend en schulden zal ze nooit maken maar juist door de armoede eet ze nu graag van mooi servies, lekkere koekjes en brood van een (dure) bakker en geniet ze erg van mooie kleren.
BeantwoordenVerwijderenDe kleding die ze koopt is van zeer goede kwaliteit maar mede daar door ook duur.
Soms is er sprake van verkeerde zuinigheid, zoals wanneer je niet op tijd naar de tandarts gaat voor een nieuw kunstgebit terwijl je wel genoeg geld op je bankrekening hebt staan. Mijn moeder zei weleens dat het geen zin had om nieuwe kleren te kopen want ze ging bijna nooit meer ergens naartoe. Maar als we het vervolgens toch deden met haar was ze wel blij met haar nieuwe outfit. Ik denk dat die armoede van vroeger toch een grote impact op ze heeft gehad.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt met alles overdrijven... Maar ik zie steeds vaker dat mensen die de oorlog hebben meegemaakt soms heel vreemde keuzes maken...
BeantwoordenVerwijderenLaten we ervan leren, en proberen beter de balans te houden.
Leuk om alle reacties te lezen! Ik weet dat mijn moeder echte armoede gekend heeft en klompen van de armenzorg en vermaakte afleggertjes droeg. Zo nu en dan was er geld voor een zakje kolen en brandde de kachel. Ze was 6 toen de crisisjaren van de jaren 30 echt begonnen en ze was bijna 17 toen de oorlog begon met opnieuw heel veel krapte. Een bijzonder gevoelige leeftijd voor een dergelijk verschijnsel. Toen ik een baby was, had mijn vader 1,5 jaar tbc, moest kuren etc. Het inkomen ging in één klap fors naar beneden, dus er was weinig.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat dat haar gevormd heeft.
Dat ze zichzelf in jaren met meer voorspoed niets gunde, heeft met haar karakter te maken.
Van mensen die de tweede wereldoorlog mee maakten inspireren om op je geld te letten.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je moeder moeite had om te genieten van haar spullen.
Wat herkenbaar! Mijn ouders kopen ook niet heel vaak iets nieuws. Dat oude is ja nog goed zeggen ze dan. En dat is ook wel zo, en ze kopen wel, als ze dus iets nieuws aanschaffen, kwaliteit; dus geen theedoeken bij de action weg (gebruik ik wel), goede pannenset (ooit van BK aangeschaft en gaat zolang hun huwlijk duurt al mee...35 jaar)meubels van de leen bakker? hun niet gezien. Ik ben nu 33 en sinds 2 jaar hebben ze hun 3e "setje" meubels aangeschaft....Kun je nagaan.....Terwijl ze het niet slecht hadden en hebben hoor! Maar zo zijn ze opgevoed/opgegroeid. Mijn moe is van net na de oorlog en kent dus de verhalen van zuinige tijden. Wij zijn van een heel andere generatie en willen voortdurend wat anders, niet omdat het af is of kapot is, nee omdat we dit mooier vinden. Maar of dat altijd goed is? Ik leef niet zo zuinig als hierboven beschreven, maar mss iets bewuster met de spullen omgaan en erover na gaan denken waarom we toch die drang voelen om telkens weer iets nieuws aan te schaffen. Sterkte met alles uitzoeken....
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Boukje
Ik kan me helemaal voorstellen dat je nu denkt, mam had toch eens geld voor jezelf uitgegeven maar ze heeft vast ook zoiets gehad van : "ik moet voor de kinderen sparen"" Had mijn moeder namelijk. Later kun je er vast om lachen.
BeantwoordenVerwijderenIk herken er best iets in van mezelf, als het aan mij lag zou ik de spullen ook tot op draad verslijten en door gebruiken en kapot kan me niet schelen, gelukkig heb ik een man die me waarschuwt.als ik wat nieuws koop of gebreid heb, heb ik ook de neiging om het in de kast te laten"voor netjes" maar ik mag er elke dag "netjes" bijlopen, daar ben ik ook een knop aan het omzetten. ( let wel ik ben van 1946 en niet in armoede opgegroeid, wel normaal zuinig)