Bloemen of geld?

Een verhaal van een lezeres:
En alleenstaande moeder in de bijstand met twee kleine kinderen had een vriendin, die al wat ouder was en die zich met haar man een beetje over haar ontfermde.

Deze oudere vriendin ging geregeld bij de moeder langs en bracht dan een bloemetje mee. Want, zo bedacht ze,  daar heeft de bijstandsmoeder het geld niet voor,  zij heeft nooit een bloemetje op tafel, en kan dat ook niet bekostigen, dus zorg ik daar voor, als ik bij haar kom.

Dat ging zo een hele tijd, totdat op een middag de moeder bij de thee schoorvoetend vroeg of ze eens iets mocht vragen?

Ze was heel blij met de bloemen of het bloemstukje elke keer hoor,  maar......... mocht ze in plaats daarvan ook het geld hebben wat er aan uitgegeven was?

De vriendin ontplofte inwendig,  maar zei beheerst dat ze erover zou denken.

Later kwam er ruzie van. Ze is daarna nooit meer geweest.

Als je hierover nadenkt heeft het verschillende kanten.

Als ik de moeder was,  zou ik het denk ik niet hebben durven vragen....

maar je kan zo in geldnood zitten, dat je in elk bloemetje een briefje van 10 euro ziet...

en daarbij denkt aan je lege koelkast.

Aan de andere kant kan ik als vriendin voldaan vertrekken met het gevoel dat bij een ' arm ' persoon weer een bloemetje op tafel staat,  maar het kan vervolgens zo zijn dat ze 's avonds met haar kinderen alweer alleen maar soep kan eten.

Ik (Zuinigaan), snap de vraag heel goed. In feite zijn bloemen een luxeproduct. Bloemen kun je niet eten en je kunt er ook geen fietsen van laten repareren. Je kunt niet samen met je kinderen een  uitstapje maken. Ik denk dat ik niet om  geld gevraagd zou hebben, maar bijvoorbeeld om fruit. Dat is ook fijn om te krijgen en voor veel mensen in de bijstand een luxe waar vaak geen geld voor is.
Wat bijstandsgerechtigde nagelaten heeft, is om de vriendin al eerder haarfijn uit de doeken te doen hoe weinig geld ze omhanden heeft waardoor ze iedere keer moet schrapen om rond te komen. Zeker als de bijstandsmoeder een (veel) hoger inkomen gewend was, is het heel lastig. Mogelijk heeft ze de schijn opgehouden dat het best wel ging.

Ik denk dat de weldoener, de vriendin, niet goed geweten heeft wat op bijstandsniveau leven inhoudt. Bloemen zijn dan niet een eerste levensbehoefte, terwijl er wel een schrijnend te kort aan geld kan zijn, bijvoorbeeld als er sprake is van schulden.
Ik zou zelf als weldoener gedacht hebben: stom dat ik er niet aan gedacht heb dat mijn bijstandsvriendin veel meer behoefte heeft aan andere dingen! Ik zou niet beledigd zijn en van mezelf vinden dat ik een bord voor mijn kop had om geen signalen op te vangen.

Toch jammer dat het dan zo loopt in deze vriendschap.