Wel of geen betaald werk in mijn leven

Eergisteren was er op dit blog een hele discussie over betaald of onbetaald werk en over thuisblijfmoeders en werkende moeders. Dit was naar aanleiding van mijn blog dat ik een schoolvriendin teruggevonden had.
De reacties waren zeer divers en sommige lezers interpreteerde mijn blog heel anders dan ik het bedoeld had.
Enige anonieme reacties:
- Als ik die zogenaamde vriendin was, dan wilde ik geen nieuw contact met jou, Zuinig aan! Schaam je voor jouw arrogante gedrag
- alsof je als je thuis blijft geen ontwikkeling kan doormaken
- Ach, ik snap best, dat je wanneer je 20 jaar in de uitkering hebt gezeten en lekker hebt geprofiteerd, nu ineens gaat lopen katten. Wat een triest blogje, zeg! (...) Kots, ben blij dat je mijn vriendin niet bent. 

Sommige reacties heb ik 's avonds laat verwijderd, omdat het mij echt te ver ging.
Ik besloot echter wel maar eens een blogje te schrijven over werken in mijn leven, al dan niet betaald.

Tussengevoegd om 14.00 uur:
Dat voor sommige lezers de woorden 'verbazing', ' geen werk buitenshuis ' en ' leven op de inkomsten van je man ', heel gevoelig lagen, heb ik mijn nooit gerealiseerd. In "mijn wereld" werken mensen, mannen èn vrouwen, voor hun brood, of ze hebben een arbeidsongeschiktheidsuitkering of een werkloosheids- of bijstandsuitkering. Mijn serieuze excuses aan al diegenen die zich daardoor beledigd, gegriefd, geraakt of anderszins in de zeik gezet voelden. Niet mijn bedoeling, ieder mens is de moeite waard, wat hij ook doet en waar hij zich ook bevindt.

Dan nu mijn verhaal over werken in mijn leven:
Ik heb vanaf 1974 gewerkt tot 1977, toen een studie gedaan die ik na 1 jaar afgebroken heb, toen was ik een tijdje werkloos en toen heb ik gewerkt als productiemedewerker (lees lopende band werk) en toen vanaf 1980 een HBO opleiding gedaan. Toen ik na mijn HBO-opleiding in 1984 werk zocht, was er geen werk in die bedrijfstak. Ik solliciteerde me suf, na verloop van een half jaar had ik een dikke buik, ik was (zeer gewenst) zwanger. Net als nu was er een economische crisis en de werkloosheid was enorm hoog, hoger dan nu. Ik was aangewezen op een bijstandsuitkering. Toen ik zwanger was, waren mijn kansen helemaal verkeken, want hoewel je wettelijk gezien een zwangere vrouw niet mag discrimineren, gebeurde dat toch. Werkgevers gaven de zwangerschap niet als argument, andere sollicitanten waren nét ietsjes beter. Succes!
Helaas was de bevalling van mijn eerste dochter een regelrechte ramp. Ze overleed tijdens de bevalling. In de periode daarna heb ik vrijwel niet gesolliciteerd, ik voelde me niet in staat om enige actie te ondernemen. Dus de bijstand werd gecontinueerd en ik had geen werk, ook niet onbetaald, ik deed "niets" en probeerde mijn verdriet te verwerken. Na 15 maanden werd mijn oudste dochter geboren, ik werd thuisblijfmoeder met bijstand. Nog steeds werkloosheid alom en sollicitaties liepen op niets uit. Toen mijn oudste ruim een jaar was, ging het helemaal mis met de vader van mijn kinderen, hij kreeg een psychose en werd voor 3/4 jaar opgenomen in de psychiatrie. Dat gebeurde ruim een jaar later nogmaals, toen was ik net zwanger van jongste dochter. Toen hij weer thuis was, was het probleem dat hij slecht zorgde voor de kinderen, hoewel hij daar wel een aandeel in wilde hebben en vond dat hij het prima kon. Hij nam, terwijl hij een beginnende psychose had, een kind mee op de fiets en wist achteraf niet meer waar hij geweest was. In diezelfde periode kwam hij fietsend op de snelweg weer bij zinnen, toen gelukkig zonder kind. Op een ander moment nam hij zonder mijn toestemming een dochter mee naar de volkstuin. Hij lette er niet goed op en deze amper tweejarige viel in de sloot. Kopje onder. Iemand anders die ook op de volkstuin was, zag het gebeuren en heeft haar er uit gehaald. Paps kwam thuis met een doornatte dochter, het eendenkroos zat nog in haar haar. Volgens ex-man was er niets aan de hand. Alles was toch goedgekomen? Ik durfde niet meer bij de kinderen weg en had toestemming van de sociale dienst om de sollicitaties voorlopig te laten zitten.

Vanaf 1992 heb ik in de avonduren vrijwilligerswerk gedaan in de buurt, in het welzijnswerk. Toen was ik dus onbetaald maatschappelijk actief.
De economie trok aan en het vooruitzicht om de rest van mijn leven in de bijstand te zitten trok mij niet aan. Mijn HBO-opleiding was inmiddels verouderd en ik wilde wel wat anders. In 1997 ben ik gestart met een parttime secretaresse-opleiding, die ik in december 1998 voltooide. In januari '98 was mijn psychiatrisch steeds zieker wordende (nu) ex-man voor de 5e keer dat ik hem kende in een psychose geraakt, het was zó ernstig dat hij vanaf dat moment in instellingen van de GGZ verblijft.
Vanaf januari 1999 werkte ik 3 dagen per week en vanaf november 1999 werkte ik voor 75%. Vijf dagen in de week. Jongste was 10 en oudste 13. Ik was iedere middag om 3 uur vrij, zodat ik de kinderen kon opvangen.

Hoe vond ik het om te werken in plaats van bijstandsmoeder te zijn?

Ik vond het druk. Als alleenstaande moeder moest ik steeds van alles regelen. De huishouding liep gewoon door, er moest gekookt worden en zeker die eerste jaren had ik nauwelijks meer inkomen dan bijstand en ik had wel minder tijd om koopjes te kopen, om te naaien, om veel dingen zelf te doen.

Ik vond het ook fantastisch! Ik verdiende mijn eigen geld! Ik kon met mijn eigen geld alles betalen. Niemand meer die mij controleerde of ik wel aan alle voorwaarden voldeed om een bijstandsuitkering te krijgen. Geen girogluren, geen zwager meer die vond dat ik als bijstandsgerechtigde een profiteur was van zijn zuurverdiende belastingcenten. Ook vond ik het geweldig om te zien hoe veel sociale contacten je overhoudt van je werk. Mensen hebben persoonlijke belangstelling, je kunt je verhaal kwijt als er iets gebeurd is. Het was voor mij een geweldige ervaring om collega's te hebben.

Werken geeft mij structuur. Zonder werk zak ik in. Dan kan het gebeuren dat ik dagenlang mijn huis niet uit kom, want waarom zou ik? Dan ga ik tot 's nachts 3 uur door. Douchen of afwassen? Dat is nergens voor nodig, dat kan morgen ook, of overmorgen. Nu weet ik wel dat dit komt door mijn nogal depressieve inslag, daar heb ik pillen voor gehad, maar die werken eigenlijk niet. Wat beter werkt is gewoon iedere dag op mijn fiets om acht uur van huis, de hele dag werken en bergen verzetten en aan het einde van de middag moe maar voldaan weer naar huis. En voor die "therapie" krijg ik nog geld ook.

Als mijn leven anders was verlopen, als ex gewoon volgens plan leraar was geworden op een middelbare school en we van zijn inkomen hadden kunnen leven, hoe zou mijn leven er dan nu voorstaan? Geen idee. We hadden dan in ieder geval niet zo lang in de bijstand gezeten, dan had ex gewerkt. Misschien had mijn leven er dan heel anders uitgezien.