zondag 24 augustus 2014

Wel of geen betaald werk in mijn leven

Eergisteren was er op dit blog een hele discussie over betaald of onbetaald werk en over thuisblijfmoeders en werkende moeders. Dit was naar aanleiding van mijn blog dat ik een schoolvriendin teruggevonden had.
De reacties waren zeer divers en sommige lezers interpreteerde mijn blog heel anders dan ik het bedoeld had.
Enige anonieme reacties:
- Als ik die zogenaamde vriendin was, dan wilde ik geen nieuw contact met jou, Zuinig aan! Schaam je voor jouw arrogante gedrag
- alsof je als je thuis blijft geen ontwikkeling kan doormaken
- Ach, ik snap best, dat je wanneer je 20 jaar in de uitkering hebt gezeten en lekker hebt geprofiteerd, nu ineens gaat lopen katten. Wat een triest blogje, zeg! (...) Kots, ben blij dat je mijn vriendin niet bent. 

Sommige reacties heb ik 's avonds laat verwijderd, omdat het mij echt te ver ging.
Ik besloot echter wel maar eens een blogje te schrijven over werken in mijn leven, al dan niet betaald.

Tussengevoegd om 14.00 uur:
Dat voor sommige lezers de woorden 'verbazing', ' geen werk buitenshuis ' en ' leven op de inkomsten van je man ', heel gevoelig lagen, heb ik mijn nooit gerealiseerd. In "mijn wereld" werken mensen, mannen èn vrouwen, voor hun brood, of ze hebben een arbeidsongeschiktheidsuitkering of een werkloosheids- of bijstandsuitkering. Mijn serieuze excuses aan al diegenen die zich daardoor beledigd, gegriefd, geraakt of anderszins in de zeik gezet voelden. Niet mijn bedoeling, ieder mens is de moeite waard, wat hij ook doet en waar hij zich ook bevindt.

Dan nu mijn verhaal over werken in mijn leven:
Ik heb vanaf 1974 gewerkt tot 1977, toen een studie gedaan die ik na 1 jaar afgebroken heb, toen was ik een tijdje werkloos en toen heb ik gewerkt als productiemedewerker (lees lopende band werk) en toen vanaf 1980 een HBO opleiding gedaan. Toen ik na mijn HBO-opleiding in 1984 werk zocht, was er geen werk in die bedrijfstak. Ik solliciteerde me suf, na verloop van een half jaar had ik een dikke buik, ik was (zeer gewenst) zwanger. Net als nu was er een economische crisis en de werkloosheid was enorm hoog, hoger dan nu. Ik was aangewezen op een bijstandsuitkering. Toen ik zwanger was, waren mijn kansen helemaal verkeken, want hoewel je wettelijk gezien een zwangere vrouw niet mag discrimineren, gebeurde dat toch. Werkgevers gaven de zwangerschap niet als argument, andere sollicitanten waren nét ietsjes beter. Succes!
Helaas was de bevalling van mijn eerste dochter een regelrechte ramp. Ze overleed tijdens de bevalling. In de periode daarna heb ik vrijwel niet gesolliciteerd, ik voelde me niet in staat om enige actie te ondernemen. Dus de bijstand werd gecontinueerd en ik had geen werk, ook niet onbetaald, ik deed "niets" en probeerde mijn verdriet te verwerken. Na 15 maanden werd mijn oudste dochter geboren, ik werd thuisblijfmoeder met bijstand. Nog steeds werkloosheid alom en sollicitaties liepen op niets uit. Toen mijn oudste ruim een jaar was, ging het helemaal mis met de vader van mijn kinderen, hij kreeg een psychose en werd voor 3/4 jaar opgenomen in de psychiatrie. Dat gebeurde ruim een jaar later nogmaals, toen was ik net zwanger van jongste dochter. Toen hij weer thuis was, was het probleem dat hij slecht zorgde voor de kinderen, hoewel hij daar wel een aandeel in wilde hebben en vond dat hij het prima kon. Hij nam, terwijl hij een beginnende psychose had, een kind mee op de fiets en wist achteraf niet meer waar hij geweest was. In diezelfde periode kwam hij fietsend op de snelweg weer bij zinnen, toen gelukkig zonder kind. Op een ander moment nam hij zonder mijn toestemming een dochter mee naar de volkstuin. Hij lette er niet goed op en deze amper tweejarige viel in de sloot. Kopje onder. Iemand anders die ook op de volkstuin was, zag het gebeuren en heeft haar er uit gehaald. Paps kwam thuis met een doornatte dochter, het eendenkroos zat nog in haar haar. Volgens ex-man was er niets aan de hand. Alles was toch goedgekomen? Ik durfde niet meer bij de kinderen weg en had toestemming van de sociale dienst om de sollicitaties voorlopig te laten zitten.

Vanaf 1992 heb ik in de avonduren vrijwilligerswerk gedaan in de buurt, in het welzijnswerk. Toen was ik dus onbetaald maatschappelijk actief.
De economie trok aan en het vooruitzicht om de rest van mijn leven in de bijstand te zitten trok mij niet aan. Mijn HBO-opleiding was inmiddels verouderd en ik wilde wel wat anders. In 1997 ben ik gestart met een parttime secretaresse-opleiding, die ik in december 1998 voltooide. In januari '98 was mijn psychiatrisch steeds zieker wordende (nu) ex-man voor de 5e keer dat ik hem kende in een psychose geraakt, het was zó ernstig dat hij vanaf dat moment in instellingen van de GGZ verblijft.
Vanaf januari 1999 werkte ik 3 dagen per week en vanaf november 1999 werkte ik voor 75%. Vijf dagen in de week. Jongste was 10 en oudste 13. Ik was iedere middag om 3 uur vrij, zodat ik de kinderen kon opvangen.

Hoe vond ik het om te werken in plaats van bijstandsmoeder te zijn?

Ik vond het druk. Als alleenstaande moeder moest ik steeds van alles regelen. De huishouding liep gewoon door, er moest gekookt worden en zeker die eerste jaren had ik nauwelijks meer inkomen dan bijstand en ik had wel minder tijd om koopjes te kopen, om te naaien, om veel dingen zelf te doen.

Ik vond het ook fantastisch! Ik verdiende mijn eigen geld! Ik kon met mijn eigen geld alles betalen. Niemand meer die mij controleerde of ik wel aan alle voorwaarden voldeed om een bijstandsuitkering te krijgen. Geen girogluren, geen zwager meer die vond dat ik als bijstandsgerechtigde een profiteur was van zijn zuurverdiende belastingcenten. Ook vond ik het geweldig om te zien hoe veel sociale contacten je overhoudt van je werk. Mensen hebben persoonlijke belangstelling, je kunt je verhaal kwijt als er iets gebeurd is. Het was voor mij een geweldige ervaring om collega's te hebben.

Werken geeft mij structuur. Zonder werk zak ik in. Dan kan het gebeuren dat ik dagenlang mijn huis niet uit kom, want waarom zou ik? Dan ga ik tot 's nachts 3 uur door. Douchen of afwassen? Dat is nergens voor nodig, dat kan morgen ook, of overmorgen. Nu weet ik wel dat dit komt door mijn nogal depressieve inslag, daar heb ik pillen voor gehad, maar die werken eigenlijk niet. Wat beter werkt is gewoon iedere dag op mijn fiets om acht uur van huis, de hele dag werken en bergen verzetten en aan het einde van de middag moe maar voldaan weer naar huis. En voor die "therapie" krijg ik nog geld ook.

Als mijn leven anders was verlopen, als ex gewoon volgens plan leraar was geworden op een middelbare school en we van zijn inkomen hadden kunnen leven, hoe zou mijn leven er dan nu voorstaan? Geen idee. We hadden dan in ieder geval niet zo lang in de bijstand gezeten, dan had ex gewerkt. Misschien had mijn leven er dan heel anders uitgezien.

41 opmerkingen:

  1. Respect voor alles wat en hoe je het gedaan hebt in je toch wel roerige leven.
    Ik behoor ook tot de mensen die zich kritisch uitliet over het vermaledijde logje.
    Je had het gewoon een beetje raar geformuleerd en ik vind het rot dat je zoveel nare opmerkingen over je heen kreeg.
    Ik vind je een een eerlijk en tof wijf met een groot hart.
    Linda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat is een nadeel van het geschreven woord. Ieder leest en interpreteert het op eigen manier. Jammer,dat je blog negatief opgevat werd. Ik hoop,dat juist jullie zo verschillende levens veel gespreksstof gaan opleveren.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Verrassend, dat als je besloot om thuis te zijn en te blijven, jouw vorige stukje als negatief beoordeelt.
    Zonet nog eens gelezen en ik lees alleen dat je verbaasd bent ovr de verschillen,

    Zit er kennelijk een stigma nu in de maatschappij dat thuisblijven niet goed is?
    Mijn schoonzusje waar ik vandaag langs ga heeft ondanks behoorlijke opleiding samen met mijn broer gekozen om thuis te zijn.
    Om niet te ver in ontwikkeling met de rest van de maatschappij en mijn broer te blijven heeft zij ook les genomen aan scholen en zelfs universiteit.

    Veel vrijwilligerswerk en haar huis schoon, goed eten, kinderen due altijd terug konden en nu kunnen vallen op ma. Twee van haar kinderen wonen. In de buurt, want de vrouwen en ook de mannen werken en ma olus hulpen zorgen voor het huishouden.
    Dan heb je het over beroepen als zij is chirurg en hij is bankier, bijvoorbeeld. Die kunnen niet part-time werken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik heb net het betreffende blogje gelezen. Vooral de opmerkingen over afhankelijheid van haar echtgenoot en haar ontwikkeling zijn denk ik veel mensen in het verkeerde keelgat geshoten.
    Toevallig heb ik net bij Min of Meer gereageerd bij " de portemonnee van" op een zelfde soort opmerking.

    Je gaat nu uitleg geven over jouw leven maar dat heeft in mijn ogen niets te maken met de aannames die je doet over je oude vriendin.
    Ik ben zelf geen fulltime thuisblijfmoeder geweest, maar ook ik vond de toon van je blog niet fijn.
    Je zult het vast niet zo bedoeld hebben.

    Overigens: weet je hoeveel mensen er al jaren op hetzelfde kantoor of in dezelfde winkel werken en werkelijk nul ontwikkeling hebben doorgemaakt?
    Werken is echt geen zaligmakende dagbesteding hoor.....

    Groet Wilma

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. als ik van werk afhankelijk zou moeten zijn voor mijn ontwikkeling dan kom ik er bekaaid af, ik ben door omstandigheden in de schoonmaak aan het werk en dat is nou niet bepaald werk wat je geestelijk stimuleert ,maar door veel te lezen en de interactie met andere mensen in mijn omgeving heb ook ik mij verder ontwikkeld, maar datzelfde geld natuurlijk ook voor thuisblijf moeders of andere mensen met een routine baan.

      Verwijderen
    2. Ik vond de schoonmaak eigenlijk best fijn werk. Bij ons was het keihard werken, maar gezellig. Omdat ik niet erg hoefde na te denken over het werk, heb ik enorm veel na kunnen denken over wat ik dan wel graag wilde.

      Verwijderen
    3. @ Wilma en anoniem: ik lees nergens in mijn bericht van 22 augustus dat ik denk dat deze vriendin zich na de Mulo niet verder ontwikkelde. Ik heb een aantal opleidingen gedaan, maar het volgen van een opleiding is niet hetzelfde als je ontwikkelen. Ik moet je zeggen dat ik van het opvoeden van mijn kinderen meer geleerd heb dan de secretaresse opleiding, zeker wat mijzelf betreft. Op het gebied van persoonlijke ontwikkeling heb ik veel aan mijn kinderen gehad.

      Verwijderen
    4. @ Zuinigaan: ik heb het even teruggelezen en je hebt gelijk, dat heb je nergens geschreven. Het was denk ik meer de hele toon die wat "neerbuigend" overkwam. Maar nogmaals: ik begrijp dat het niet zo bedoeld was.

      Wat me wel echt stoort is de opmerking: "afhankelijk van het inkomen van je man." Of "levend van het inkomen van je man".
      Ik zie een huwelijk/gezin op financieel gebied als een bedrijf. Je gaat samen iets aan, levert samen een bijdrage aan het hele reilen en zeilen. Het geld beheren, kinderen en huis verzorgen, mantelzorg verlenen, sociale contacten onderhouden, helpen op school, met kinderen dokters aflopen enz. enz. is in mijn ogen een even belangrijke bijdrage dan het geld binnen brengen.
      Ik heb overigens wel gewerkt, maar daar gaat het even niet om.
      Als de man al het werk wat ik net noemde door een betaalde kracht zou moeten laten doen, zou hij erg veel geld kwijt zijn. Dit is dus wat je als thuisblijfmoeder "verdient".......dat je het niet krijgt is iets anders.
      Ik heb me ook ontzettend gestoord aan Jet Bussemaker toen ze met haar ongenuanceerde betoog over deze kwestie kwam aanzetten.

      Weet je wat ik ook heel storend vind?: het gaat (bij Jet B.)altijd over vrouwen die carrière moeten maken, zich moeten ontwikkelen, hun studie moeten benutten (anders gooien ze het geld weg wat "de staat" in ze heeft geïnvesteerd...duh), economisch zelfstandig moeten zijn....Maar het gaat dan altijd over vrouwen met een hoge opleiding. Ik hoor Jet nooit over de caissière bij AH of de lopendeband-medewerkster. Dat deze vrouwen stoppen met werken is blijkbaar geen punt. Die mogen best "afhankelijk" zijn van hun man.(want daar heeft de overheid geen duur studiegeld ingepompt)
      Ik kan me heel goed voorstellen dat je je kinderen liever zelf opvoedt (zonder gesubsidieerde kinderopvang) dan ze wegbrengt om daarna, heel boeiend, achter de kassa plaats te nemen.

      Zolang je geen uitkering hebt vind ik dat iedereen zelf vorm moet geven aan zijn/haar gezin en de financiering daarvan.

      Groet Wilma



      Verwijderen
    5. Dat vrouwen zelfstandig moeten zijn heeft een andere reden, namelijk dat heel veel vrouwen (hoog of laag opgeleid) er door werkloosheid, scheiding of overlijden van hun man vroeg of laat er alleen voor komen te staan. Natuurlijk kun je daar lekker geen rekening mee houden, denken dat het jou niet overkomt, maar klaag dan ook niet als het wel zo is. Julia

      Verwijderen
    6. Nou, nou wat een vijandige toon......ik weet heel goed dat dit een rol speelt, maar ik vind ook dat je het leven moet leven en niet altijd met alle scenario's rekening kunt houden.
      Iemand die geen thuisblijfmoeder is maar blijft werken heeft ook alleen schijnzekerheid. Je kunt ziek worden, je baan verliezen.....that's life.....werkloosheid is ook niet waar de werkende moeder voor gekozen heeft maar het overkomt je soms wel.

      Groet Wilma

      Verwijderen
    7. Niet vijandig naar jou, wel geirriteerd naar al die vrouwen van rond de 40 om mij heen die nu de bijstand in rollen en naar een flatje ver weg moeten verhuizen en dan klagen. Je kunt niet alle risico's wegnemen, maar het is niet een kleine kans dat dit je overkomt, maar een behoorlijk grote, het lijkt me heel verstandig daar heel goed over na te denken, ook en juist in het belang van de kinderen, en dat is precies wat de minister wilde bereiken. Julia

      Verwijderen
    8. Ik snap wat je bedoelt Julia, en natuurlijk kan ik daar ook voor een groot deel in mee gaan. Ik sta zelf iets anders in het leven en heb altijd gedacht: als ik er alleen voor kom te staan breidt ik mijn huidige werkzaamheden uit naar meer uren zodat ik in mijn levensonderhoud kan voorzien. En verder wil ik gewoon niet met alle rampen rekening houden.
      Vorig jaar ben ik ernstig ziek geworden, dat is gelukkig goed afgelopen (naar het zich nu laat aanzien) en dat relativeert alles wel....

      Wat betreft de minister: Jet Bussemaker is een heel gedreven en gemotiveerde minister maar zoals ik al schreef: het gaat altijd over carrièrevrouwen met een hoge opleiding. Soms twijfel ik aan de zuiverheid van de motieven. Vooral het aanpraten van schuldgevoel stoort me (geld wat in de studie is gestoken door de overheid mag niet worden weggegooid, je moet je nuttig maken en zo dat geïnvesteerde geld terugverdienen). Over de caissière en de mevrouw achter de toonbank van de Hema-worst hoor je zelden iets.
      Ik ben echt geen ouderwets "vrouw hoort achter het aanrecht" mens, integendeel, maar van de verregaande bemoeienis van de overheid ben ik niet gediend.
      Nogmaals: de werkende ouders rekenen ook op de overheid om de kinderopvang goed te regelen en schreeuwen vaak ook nog moord en brand als ze een groot deel zelf moeten gaan betalen...
      Alles heeft 2 kanten.

      Groet Wilma

      Verwijderen
  5. ik heb niet gereageerd op je vorige blog, wel gelezen en ik moet bekennen dat ik er ook een naar gevoel van had. Van niet goed genoeg te zijn. Over structuur: wij hebben sinds een paar weken een puppy en dat geeft mij ritme, ik moet mijn bed wel uit en eruit blijven (ging nog wel eens weer naar bed als de kinderen naar school waren of zoals nu in de vakantie veel te laat naar bed en dan heel laat opstaan).

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Er zijn van die discussies waar ik me niet graag aan waag en daar is dit er ook 1 van. Het kan namelijk erg gevoelig liggen en iedereen zal altijd haar eigen standpunt verdedigen. Je kunt je verbazen over jullie verschillende levens maar dat wil niet zeggen dat je haar leven niet accepteert en/of respecteert en dat is wat hier niet zo goed begrepen werd, denk ik. Maar dat wil niet zeggen dat anderen je gelijk maar even moeten gaan uitkafferen, want dat slaat gewoon nergens op! En degene die overal maar 'kots, kots, kots' bijschrijft (ik ben al meer reacties van haar tegengekomen) mag wel eens goed bij zichzelf te rade gaan: zij verwijt anderen van alles, maar zelf kan ze niet eens fatsoenlijk commentaar geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik had het stukje niet gelezen, maar nu wel. Ik kan mij voorstellen dat mensen er een naar gevoel aan over hebben gehouden. Eerlijk is eerlijk. Er zit een bepaalde "toon" in je verhaal. Je vriendin heeft misschien wel van haar man geleefd, maar jij hebt jaren van iedereen zijn geld geleefd. Vat het niet verkeerd ook, jij heb ook duidelijk de slagen van de molen ontvangen, maar het komt een beetje wrang over. Terwijl ik dat nooit zo lees in je andere blogjes.

    Mijn moeder (61) werkt ook haar hele leven ondanks haar drie kinderen. Dat deed ze als extraatje. Niet fulltime, maar 2 dagen in de week. Toen ik werd geboren (1986) werd het als raar bestempeld dat mijn moeder bleef werken. Heel ongewoon zelf en eigenlijk niet normaal. Ik ben blij dat mijn moeder heeft gekozen voor" schijt aan iedereen en doe gewoon wat IK wil". Mijn collega van dezelfde leeftijd als mijn moeder kreeg haar zoon in 1981 en zijn groei bleef achter en was vaak ziek toen werd er dood leuk op het consultatiebureau gezegd dat dat kwam door een werkende moeder. Dus zo heel lang zijn wij in Nederland nog niet af van de bekrompen manier van denken.

    Ik denk maar zo iedereen leeft op de manier hoe hij het wil hebben. Ik vind mijn werk zeer leuk om te doen, maar als ik nu iets minder kon werken zou dat fijn zijn. Want ik vind werken, huishouden, 2 kleine kinderen en alle overige verplichtingen pittig om te combineren.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ieders omstandigheden zijn anders en iedereen zal daar voor zichzelf een goede invulling aan moeten geven. Ik probeer daar niet over te oordelen, hoewel ik bij mezelf wel merk dat ik weinig sympathie op kan brengen voor mensen die wél kunnen werken, maar het niet willen. Overigens doel ik dan niet specifiek op mensen die hier of rondom het vorige stukje zijn langs gekomen, dat is gewoon in het algemeen. En in combinatie met een vorm van uitkering ontvangen. Als jij wel kunt werken, maar het niet wilt en ook niet hoeft omdat je jezelf kunt onderhouden (of iemand jou), dan moet je dat ook vooral lekker zelf weten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mensen die niet willen werken en wel een uitkering ontvangen zijn een hele andere categorie dan thuisblijfmoeders/vaders met 1 gezinsinkomen. Daar komt geen uitkering of overheid aan te pas. Aan kinderopvang overigens wel.....
      Ik vind dat verder prima maar helemaal op eigen benen staan is het ook niet als je de overheid nodig hebt om de opvang te regelen. Iets minder oordelen naar elkaar kan geen kwaad (bedoel ik niet richting jou)

      Groet Wilma

      Verwijderen
  9. Ik ben zowel thuisblijfmoeder geweest als werkende moeder, zo'n 25 jaar geleden. Bij allebei mijn keuzes kreeg ik ongevraagd commentaar, ik heb altijd mijn schouders opgehaald voor deze commentaren en gedaan in overleg met echtgenoot wat op dat moment voor ons gezin het beste was. Bedenk soms dat niets is wat het lijkt. Toen ik thuis bleef verheerlijkte ik werken en vice versa.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Er was niets mis met je stukje. Het lijkt wel dat je niets mag zeggen over thuisblijfmoeders. Let wel, die zijn druk, dat klopt. Maar een betaald werkende moeder evenzo, en die heeft daarnaast een huishouden te runnen, zeker als alleenstaande. En voor wat betreft jouw leven: wat is er veel gebeurd en wat heb jij een moeilijke tijden gekend. En hoe goed heb je dit alle op kunnen lossen. Je hebt veel te vertellen aan je vriendin. Veel plezier met het bijkletsen!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. vind het altijd wel raar dat veel werkende moeders roepen dat werk en gezin zo moeilijk te combineren is, vraag me dan altijd af wat doen de vaders in die gezinnen ? lijkt me toch dat als je beide werkt dat je dan toch ook de huishoudelijke taken verdeeld. blijkbaar zijn we dan zo geemancipeerd dat we als vrouw wel mogen werken ,maar vergeten we dat door te voeren in het huishouden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. om daar even op te reageren. mijn man doet ook wel wat in huis, maar planning en organisatie vallen allemaal mijn kant op. Daar is hij gewoon niet goed in en meer mannen met hem. dat vind ik eigenlijk nog het zwaarste. ik denk niet alleen voor mezelf maar voor ons allemaal.

      Verwijderen
  12. Leuke inkijk, maar deze (verantwoordings)-blog heeft zuinig aan niet nodig iedereen die langer meeleest dan een week weet dat zuinigaan deugt :)

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Eigenlijk is het raar dat je volgens de sociale dienst als alleenstaande ouder werkloos bent als je maatschappelijk actief bent en voor huishouden en kinderen zorgt. Je profiteert volgens sommigen van de maatschappij en leeft over de ruggen van de belastingbetalers. Als een vrouw met (betaald) werkende partner thuis blijft en hetzelfde doet, dan is ze ineens niet werkloos, werkt ze en profiteert ze niet. Snap jij het nog?

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Het is inderdaad een ' lastig ' onderwerp; en Zuinigaan schrijft nu een heel stuk, (waarin veel gebeurt! ) als een soort uitleg over haar blogje van eergisteren.
    Een soort verantwoording, wat van mij helemaal niet hoeft hoor! Want ik lees ook al een tijd mee, en weet wel hoe ik het moet opvatten bij Zuinigaan.
    Maar ik voelde eergisteren ook ' het angeltje ' in haar blog, wat er helemaal niet in bedoeld was.
    Maar uitdrukkingen als ' verbazing', ' geen werk buitenshuis ' en ' leven op de inkomsten van je man ', zijn nu eenmaal gevoeligheden.
    Het had er ook zo kunnen staan: ... inmiddels heb ik al begrepen dat mijn vriendin de afgelopen jaren geen betaald werk buitenshuis heeft gedaan.
    Dat is zo heel anders dan mijn leven! En dan wat ik zie in de levens rondom mij.
    Ik ben zo benieuwd naar haar belevenissen en bezigheden van de afgelopen jaren. Wat zullen we veel bij te kletsen hebben....'
    Ik denk, dat als het zo geformuleerd was, het angeltje er niet in gezeten had.
    En wellicht heb je het ook zo bedoeld, Zuinigaan.
    Verder vind ik je stukje van vandaag aangrijpend. Zo zie je maar dat je nooit kunt oordelen. Omdat je niks weet. Ook omdat je te weinig weet. En als je alles weet, oordeel je al helemaal niet meer.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is de toon die de muziek maakt en vond de toon van het stukje ook onprettig. Het blijkt dat het niet zo bedoeld was maar als veel mensen het wel negatief opvatten moet het je toch aan het denken zetten. Een stuk over je eigen leven en welke tegenslagen je hebt gehad is misschien een begrijpelijke reactie, maar mist toch zijn doel in mijn ogen. Vaak is gewoon oprecht sorry zeggen voor de miscommunicatie een betere actie dan een hele verdediging op touw zetten. Maar goed, dat is dan weer mijn persoonlijke gevoel. ;)

      Verwijderen
    2. Dit is zeer kernachtig en to the point weergegeven.
      Knap vind ik dat.

      Verwijderen
    3. Denk niet dat al die reacties mij niet aan het denken gezet hebben, natuurlijk is dat zo. Ik heb nu een sorry toegevoegd.

      Verwijderen
    4. Ik snap eigenlijk niet waarom Zuinigaan sorry moet zeggen voor iets wat zij op haar eigen blog zet. De gevoeligheden zeggen mij meer over degene die begint over de toon van het stukje dan over Zuinigaan.. Ik lees geen veroordelingen of waarde oordeel.
      Ilse

      Verwijderen
    5. Ik ben het roerend eens met de vorige Anoniem.Laat ieder eens in de spiegel kijken en niet gelijk verkeerde conclusie's trekken! Zuinigaan: ik lees je blog al een tijd en heb veel respect voor de manier waarop jij in het leven staat. Het was mij in ieder geval wel direct duidelijk hoe je dit bedoelde. Groetjes, Ineke W.

      Verwijderen
    6. Ik spreek mijn eigen gevoel uit. En voor alle duidelijkheid, ik ben een kinderloze alleenstaande met een baan. Niet dat dat wat uitmaakt voor mijn reactie. ;)

      Verwijderen
  15. Ik voel me op zich niet zo aangevallen, na het lezen van het stuk van gisteren. Ik heb er niet op gereageerd. Ik ben thuisblijfvrouw, want moeder ben ik wel, maar 1 kind is de deur al uit en de ander is 20 en studeerd. Die hebben mij niet meer nodig thuis! Wel heb ik samen met man besloten dat het zo voor ons fijn is. Voor hem, omdat hij na gedane (betaalde) arbeid geen boodschappen meer hoeft te doen, niet thuis hoeft te blijven voor de monteur, minder bemoeienissen heeft met sociale zaken in en rond (t)huis en geen omkijken heeft naar schone was en lekker eten dat klaar staat waardoor hij aan kan schuiven. Dat maakt hem niet lui en mij niet wereldvreemd. Dat is het stukje waar ik wat moeite mee had; dat een thuisblijver misschien niet voldoende te melden zou hebben. Dat is niet afhankelijk van wat je doet, maar van wie je bent, naar mijn idee.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik ben ook een thuisblijfmoeder. Na de Havo heb ik de Pabo gedaan en heb ik 10 jaar voor de klas gestaan. Toen oudste geboren werd heb ik nog een jaar 3 dagen per week gewerkt, maar dat beviel niemand goed. Dus na dat jaar heb ik mijn baan opgezegd. Ik heb heel veel verbaasde reacties gekregen. Thuis zitten bij je baby, wat doe je dan zoal? Er kwam nog een tweede kind. Nu ze 10 en 12 zijn, werk ik sinds kort als postbezorger. Lekker onder schooltijd. Eerst schaamde ik me een beetje, kreeg ook wel opmerkingen dat ik onder mijn niveau werk en dat het zonde is van de studiefinanciering die ik heb gekregen. Maar inmiddels ben ik gewoon heel blij met deze baan, die ik erg leuk vind en die me toch veel vrijheid biedt. Achteraf gezien had ik beter niet het onderwijs in kunnen gaan, geniet nu veel meer van mijn werk dan toen!

    Marjolein

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Hoi zuinigaan,

    Ik was de eerste die reageerde op jouw vorige stukje. Zoals ik toen al zei: ik kon me ook al niet voorstellen dat je het zo bedoelde zoals het op mij overkwam.

    Ik denk dat het onderwerp inderdaad bij (veel) thuisblijfmoeders gevoelig ligt, omdat je echt heel veel commentaar krijgt van de buitenwereld. En juist op jouw blog had ik dan niet verwacht om die bewoordingen zoals "afhankelijk van je man" te lezen. Juist omdat je zoveel hebt meegemaakt en weet hoe het is als mensen een sticker op je plakken.

    Ik vind absoluut niet dat je van die lage, onaardige opmerkingen verdient hebt zoals je nu in je blog noemt. Iedereen die langer meeleest weet dat je het niet zo hebt bedoelt. Ik ging daar ook al direct vanuit in elk geval!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Buitenshuis werkende moeders krijgen net zo veel reacties over het 'dumpen' van hun kinderen (raar genoeg zijn het alleen de moeders die dat doen, nooit de vaders) en dat thuisblijf moeders kinderen hebben gekregen om zelf! Op te voeden. Mijn antwoord is dan vaak dat ze daarmee ook hun man/de vader de kans ontnemen om op te voeden dan wel tijd met elkaar door te brengen.
      Zuinigaan had een blog geschreven met verbazing over hoe verschillend levens kunnen lopen na een gelijke start. Daar klonk geen veroordeling of neerbuigende toon. De reacties zeggen heel veel over de gevoeligheden die de schrijvers zelf hebben. Mensen leef en laat leven, in de ogen van een ander doe je het zelden goed, maar laat iedereen in zijn waarde zonder gelijk te oordelen.
      Essie

      Verwijderen
  18. Hoi Zuinigaan,

    Wat mij betreft hoef je geen sorry te zeggen. Het is je eigen blog. Mensen kiezen toch zelf of ze dit lezen of niet... Ze kunnen met wat ze lezen op jouw blog eens zijn of oneens en dat mogen ze uiten in een (fatsoenlijke) reactie.

    Ik was niet geschokt van je blog. Het ging er vooral om dat je benieuwd was naar je vriendin van vroeger. Kan ik me helemaal voorstellen!

    Succes met je blog! Ik lees het altijd trouw.

    Groet, Rozemarijn

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Soms is gaan werken ook de-motiverend door de uitkeringen/toeslagen.Een vriendin kwam in totaal netto minder uit met baan als medisch secretaresse, dan in de uitkeringen met alle toeslagen. Door haar werk kwamen die toeslagen te vervallen. Hier mag m.i. ook wel eens beter naar gekeken worden.
    Verder moet een ieder zelf maar beslissen of hij of zij wel of niet gaat werken.
    Ikzelf werk al 38 jaar fulltime bij dezelfde baas en tussendoor ook de kinderen opgevoed, enz,enz. Zolang je je werk maar met plezier blijft doen, lukt de rest ook wel is altijd nog mijn motto.

    BeantwoordenVerwijderen
  20. En na dit stukje te hebben gelezen denk ik "alles weten is alles begrijpen". Het leven van Zuinigaan is mijn leven niet. Zo zie je maar weer denk eerst na voordat je spreekt/schrijft. En bepaal vooral niet wat en hoe de ander moet leven!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Hallo Zuinigaan,

    Misschien al een beetje mosterd na de maaltijd, mijn reactie. Maar op zondag houd ik de computer uit en ik lees dus nu je berichtje van gisteren.
    Fijn dat je er zo op terugkomt! En goed van je dat je al te negetieve reacties hebt verwijderd. Als mensen zich bij het schrijven van een blog én bij het reageren laten leiden door respect, kan het er misschien weleens hard aan toe gaan, maar niet harteloos.
    En het mag best nog weleens gezegd: ik heb groot respect voor je gedisciplineerde manier van leven/met geld omgaan/bloggen.

    Teunie

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Ik begrijp niet echt wat er aan de hand is... Mensen lezen iets over ontwikkeling, die je alleen zou kunnen hebben als je studeert en werkt. Wat er dus echt niet staat... En ze lezen blijkbaar niet: 'zouden we elkaar nog iets te vertellen hebben?' Zuinigaan spreekt hier net zo goed haar angst uit dat zij haar vriendin weinig te vertellen heeft omdat haar leven zo anders is geworden. Ik vind het erg vreemd dat iedereen zo over haar blog gevallen is. Jammer...

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Zo, je hebt het wel moeilijk gehad. Dank je voor je open- en eerlijkheid. Elk huisje heeft zijn kruisje, mensen oordelen snel vanaf de zijlijn.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.