Waar ben ik trots op?

Een lezer vroeg me laatst waar ik trots op ben en of ik daar eens over wil schrijven.
Bij deze!

Waar ik heel trots op ben, is dat ik na langdurige bijstand op 46 jarige leeftijd aan het werk gekomen ben en dat het mij gelukt is werk te houden. Eerst in 1999 een uitzendbaan, daarna bijna 3 jaar lang tijdelijke contracten, waarbij ik steeds maar weer af moest wachten of mijn contract verlengd werd. Uiteindelijk, toen ik al bijna 50 jaar was, een echt vast contract! Ik ben nu al weer 16 jaren economisch volkomen zelfstandig, ik verdien mijn eigen geld en hoef bij niemand mijn hand op te houden.
Aan dat werken ging wel wat vooraf. Ik had een opleiding tot maatschappelijk werker, in 1984 behaald. Ook toen was, zeker hier in de regio, sprake van crisis en daarmee gepaard gaande hoge werkloosheid. Ik ben met dat diploma nooit aan de slag gekomen. Ik studeerde er wel naast, aan de open Universiteit (modules rechten en sociale geschiedenis) en deed vrijwilligerswerk, maar werken voor geld, nee dat is er nooit van gekomen.
Rond 1997 kwam er een sollicitatieplicht voor moeders in de bijstand met kinderen ouder dan 5 jaar. Ik was verexcuseerd vanwege de zware psychiatrische problematiek van mijn vriend. Ik hoefde niet te solliciteren van mijn contactpersoon bij de sociale dienst, ik had ontheffing. Een vriendin van mij, die dat wel moest, liet zich op kosten van de sociale dienst omscholen tot secretaresse en zei: dat moet je ook doen. Vraag toestemming bij de sociale dienst, zo heb je veel meer toekomstperspectief. En dat heb ik gedaan. De sociale dienst betaalde de opleiding en ik mocht 1,5 jaar lang, 20 uren in de week naar de opleiding. Nog in het eerste jaar van de opleiding ging het hartstikke fout met mijn vriend en werd hij langdurig opgenomen. Ik werd voor de sociale dienst meteen alleenstaande ouder en ging door met de opleiding. Tijdens de opleiding besloot ik, dat ik mijn vriend niet terug in huis wilde hebben. Hij had al jaren de positie van een volwassen "kind" dat ik verzorgde en verpleegde. Een partner was hij al lang niet meer en ook de rol van vader kon hij niet meer vervullen. Het was genoeg geweest, de rol van psychiatrisch verpleegkundige had ik al te lang vervuld en had al te lang op mijn tandvlees gelopen, ook op de kinderen had hij een erg slechte invloed. Dit besluit om alleen verder te gaan was een bron van veel conflicten en spanningen tussen hem en ons. Hij wilde naar huis en dreigde met grof geweld.
Ik ben er trots op dat ik me niet heb laten intimideren en dat ik eindelijk het besluit nam om te scheiden. Makkelijk was het niet: wie laat nu een ernstig zieke partner in de steek? Maar wat moet je als je kinderen en jijzelf er anders aan onderdoor gaan?
Ook miste ik mijn "oude" vriend vreselijk. Diegene die hij was voordat hij ziek was, die was er niet meer. Ik heb heel lang tevergeefs gehoopt dat hij weer "terug" zou komen, dat hij weer zou opknappen en de lieve man zou worden die hij ooit was. Diegene er echt voor mij was, die mij steunde als ik bang en onzeker was en die leuke grapjes maakte, was er al jaren niet meer. Helaas!

Daarnaast ben ik heel trots op mijn dochters. Ze zijn opgegroeid in een achterstandswijk, in een gezin levend van een bijstandsuitkering en met een vader met een enorme psychiatrische problematiek. En toch hebben ze met succes een VWO afgerond en hebben gestudeerd aan een universiteit. Een heeft zelfs een echt Masterdiploma! Door omstandigheden is het de ander niet gelukt een studie af te ronden. Maar zij is me er even lief om, het komt zeker wel goed, daar ben ik van overtuigd. Beiden hebben zich ontwikkeld tot prachtige, intelligente volwassen vrouwen, waar ik heel trots op ben.

En dan vraag je je misschien af: ben je er niet trots op dat je een eigen huis hebt en ook nog bijna afgelost? Ja dat ook wel, maar ik ben er veel minder trots op dan wat ik hierboven beschrijf. Ik vind het minder belangrijk om een eigen huis te hebben.