Gisteren besprak ik met een van mijn zwembadkennissen de situatie van een weggepeste collega.
Dat was voornamelijk omdat deze kennis zelf bijstandsconsulent is geweest en in haar huidige werk veel te maken heeft met mensen met schulden. Deze mensen met schulden probeert ze, als ze daarvoor open staan, in gesprekken te ondersteunen en hen te leiden naar instanties die zouden kunnen helpen. Ze is terzake kundig en dan leg ik graag een verhaal voor. Misschien heeft zo iemand nog goede tips die mijn collega verder kunnen helpen. Ik vertelde dat de collega binnenkort werkloos wordt, dan 60+ is, en hoogstwaarschijnlijk nooit weer aan het werk komt en op termijn zal moeten leven van een bijstandsuitkering.
Wat ik heel leuk vond, is dat mijn zwembadkennis meteen uitriep dat een bijstandsniveau niet het einde van de wereld is. Ze had zelf ook als alleenstaande moeder op bijstandsniveau geleefd en het zeker niet als erg of zwaar ervaren. Als je positief en optimistisch in het leven staat, dan is een laag inkomen geen ramp, daar valt goed mee te leven als je met geld kunt omgaan. Zolang je maar voldoende te eten hebt, dan is er niets ergs aan de hand.
Heel goed!
Ik heb zelf ook jaren op bijstandsniveau geleefd. Mijn collega heeft daar helemaal geen ervaring mee en ziet er misschien heel erg tegen op. De reactie van mijn zwembadkennis is voor mij een soort wake-up-call waarmee ik mijn collega op een andere manier kan benaderen.
Ik heb volgende week een afspraak met deze, inmiddels oud-collega. Ik was geneigd om haar alleen maar sneu te vinden en haar daarmee mogelijk behoorlijk verdrietig maken. Want, zeg nou zelf, als je uitgekotst wordt door een werkgever waar je je halve leven hebt doorgebracht is dat verre van leuk!
Misschien kan ik haar met het gegeven dat je zeker ook met weinig geld van het leven kunt genieten, uit de put praten en zorgen dat ze het zelfvertrouwen krijgt zodat ze ervan overtuigd is dat ze ook met een lager inkomen een fijn leven kan hebben. Focus op de positieve kant!
Het proberen waard, lijkt me!
zaterdag 3 september 2016
Een minimaal inkomen en een fijn leven
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik zou het erg moeilijk vinden om er positief tegen aan te kijken, vooral in het begin. Na een tijd zou het misschien wel beter gaan. Eerst heeft ze waarschijnlijk recht op een WW uitkering. Als dat onder bijstandsniveau is kan ze een toeslag bij het UWV aanvragen. Na een WW uitkering heeft ze misschien recht op een IOAW uitkering van de gemeente. Bij IOAW kijken ze niet naar vermogen, dat is waarschijnlijk in haar voordeel omdat ze dan niet eerst haar vermogen op moet maken.
BeantwoordenVerwijderenPrecies, rondkomen van een klein inkomen doe ik ook, gaat prima. Maar als ik eerst mijn eigen huis of spaargeld zou moeten opmaken, zou ik zeker niet heel vrolijk worden. Op die leeftijd kun je het ook nooit weer opbouwen, dus hopelijk hoeft zij dat niet of heeft ze niet veel. Julia
BeantwoordenVerwijderenZe hoeft in ieder geval geen vermogen op te eten. Na WW waarschijnlijk recht op IOW. Dan maakt vermogen niets uit. Overigens is het ook in de bijstand niet zo dat je je vermogen in de woning geheel moet op eten. Iedereen ongeacht leeftijd heeft iets van kleine €40.000,00 vrijstelling vermogen in de woning. Als daar boven kan krediethypotheek worden. Mascha.
BeantwoordenVerwijderenMisschien kun je eerst eens bij de oudcollega peilen waar zij behoefte aanheeft? Een ontslag is een rouwproces. Niet in iedere fase van je rouwproces zit je te wachten op positieve verhalen van goedbedoelendende kennissen.
BeantwoordenVerwijderenWees gerust, ik ben opgeleid als maatschappelijk werker. Ik denk dat ik haar redelijk goed kan inschatten en dat een positieve blik zeker van pas kan komen.
VerwijderenSinds ik betrokken ben bij een Stichting die "minder bedeelden en mensen in financiele problemen" ondersteunt begrijp ik dat er vooral hulp nodig is bij praktische zaken zoals papieren in- en op orde en inzicht in de veranderingen.
BeantwoordenVerwijderenVaak zitten ze in de put en zien door de bomen het bos niet meer en hebben de energie niet om zich erin te verdiepen en raken van d regen in de drup, om maar eens wat ware cliché's te gebruiken.
Budget opstellen en ook potje voor "leuk/vrij te besteden" is een noodzaak.
Je weet niet of de vermindering van haar inkomsten het grootste probleem is van je ex-collega. Dat hoeft toch niet zo te zijn ?
BeantwoordenVerwijderenHet weggepest zijn, het gedumpt worden door je werkgever na zo'n lang dienstverband, dat lijkt mij het ergste. Dan duurt het even voor je je evenwicht weer hebt gevonden.
Kijk waar ze behoefte aan heeft. Een luisterend oor, een fietstochtje...Opzettelijk positieve, optimistische raadgevingen kunnen ook averechts werken !
Dat pesten en aan de kant gezet worden speelt al jaren. Daar hebben we het al uitgebreid over gehad.
VerwijderenIn eerste instantie was deze collega opgelucht dat ze eindelijk weg ging en niet meer in die vervelende situatie zat. Natuurlijk is opgelucht zijn niet de enige emotie die speelt, er is ook verdriet en het niet gewaardeerd worden om je kwaliteiten van enorm belang.
Ze is op vakantie geweest en hopelijk heeft ze een beetje bij kunnen tanken. Daar begint ons gesprek en waar we uitkomen? Dat zien we dan wel weer.
Wat is pesten toch erg. En dat zijn dan volwassen mensen die dat doen ! Fijn dat je naar haar toe gaat.
VerwijderenVolwassenen pesten net zo vaak of misschien zelfs wel vaker dan kinderen.
VerwijderenHeel vervelend, ik vraag me af hoe dit pestgedrag te herleiden is naar de oertijd.
Groetjes Sas
Ik zou op dit moment echt niet zitten wachten op een opbeurend praatje. Ik denk dat eerst medeleven op zijn plaats is en dat je positieve verhaal pas later aan bod moet komen.
BeantwoordenVerwijderenUit je verhaal op te maken werkt ze al lang bij deze werkgever en kan ze waarschijnlijk als 60 plusser al een deel van het opgrbouwde pensioen opnemen.
BeantwoordenVerwijderenIk sluit me bij anoniem van 13.29 aan. Familielid van beste vriendin is ook na haar 60ste ontslagen en door pensioen 2 jaar naar voren te halen geen financ. problemen gehad en na verwerking lekker kunnen genieten. Ik citeer haar " ...beste wat me kon overkomen, achteraf bezien"
BeantwoordenVerwijderenIk kan me dat goed voorstellen, iedere dag met pijn in je buik naar je werk gaan omdat je gepest wordt is echt niet leuk. Fijn dat die familielid er zo over denkt :)
VerwijderenHopelijk geld dit voor jou (ex)collega ook zuinigaan.
Groetjes Sas
Zuinigaan, even een kritische kanttekening, weggepeste collega en niet met dubbel t.Hij pestte is wel met dubbel t. Omdat jij kritisch bent op de Nederlandse taal, durf ik je dit wel te mailen. Trouwens sterkte voor je gesprek met haar.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt helemaal gelijk! Ik heb het veranderd!
VerwijderenIk hoop ook dat je collega het positief kan gaan inzien. Misschien kan ze zelfs, net als mijn moeder, zich weer ergens heel erg nuttig gaan maken en nuttig gaan voelen. Mijn moeder had het ook in de laatste jaren van haar werk niet fijn meer, maar vond, toen ze eindelijk met pensioen mocht en kon, een heel leuk bijbaantje wat ze nu, jaren later, nog steeds met plezier doet, en waar ze veel waardering uithaalt.
BeantwoordenVerwijderenIk gun het je ex-collega van harte! Een nieuwe fase en hopelijk een erg leuke. Maar goed, het proces kan inderdaad wel een tijdje duren.
Mijn 63 jarige moeder heeft nog regelmatig sollicitatiegesprekken en werkt als invalkracht. Niet optimaal maar verdiend wel goed en lost hiermee haar hypotheek af. Na 25 jaar trouw te hebben gewerkt ook twee jaar geleden eruit gewerkt!
BeantwoordenVerwijderen