Wat lang al weer!
Hoe gaat het nu?
Ik denk niet meer zo vaak aan haar en mis haar veel minder dan kort nadat ze overleden was. Toen dacht ik regelmatig: dat moet ik aan ma vertellen!
Ik was in mijn hoofd nog heel erg met haar bezig, ook wat betreft wat ze mij tijdens haar leven niet kon geven en waar ze naar mijn mening tekortschoot.
Sinds bijna een jaar ben ik oma. De geboorte van mijn kleinkinderen maakt wel dat ik bedenk hoe leuk het geweest was als ze de kleintjes nog had kunnen meemaken. Ik denk dat ze het heel speciaal gevonden had, die achterkleinkinderen!
Wat betreft de mantelzorg in de laatste maanden van haar leven mis ik niets. Het was voor mij zwaar om alles te regelen en te zorgen dat ze naar het ziekenhuis vervoerd werd. Ik kreeg er veel vrije tijd bij. Vrije tijd die nu overigens flink opgevuld wordt met oppassen op de kleintjes. Dat vind ik op dit moment prima. Ik ben blij dat ik het kan doen en geniet van die kindjes!
Soms zijn kinder-veilige sluitingen ook oma-veilige sluitingen. Toen ik afgelopen vrijdagmiddag op mijn kleinzoon paste, bleek het traphek bovenaan de trap dicht. Ik zou hem in bed stoppen en ik stond daar met ruim 9 kilo kind op de arm. Een kind dat niet rustig bleef zitten, maar eigenlijk weg wilde, te beweeglijk om rustig op mijn arm te blijven zitten.
Ik heb hem op zijn bibs op de bovenste traptree gezet en klemde hem met mijn knieën tussen het hek en mijn knieën. Toen had ik twee handen vrij om uit te vinden hoe het hekje ook al weer werkte. Mijn dochter had het mij maanden daarvoor wel gedemonstreerd, maar ik had niet goed opgelet, of ik was het vergeten. Met twee handen ging het beter en ik had het hekje al snel open. Er zoemde ook nog een stofzuigerrobot rond die met het open hekje misschien wel van de trap kon vallen. Het lukte niet goed om de robot met een voet uit te schakelen, dus zette ik eerst mijn kleinzoon in bed en probeerde vervolgens de robot alsnog uit te schakelen. Dat lukte prima, het had ook met de voet gekund, blijkbaar drukte ik nèt niet goed genoeg door. Toen het kindje in de slaapzak, kusje geven, gordijntjes dicht en het slaap-muziekdoosje aan, babyfoon checken en hem welterusten wensen.
 |
| Afbeelding van de sluiting van het bewuste traphekje |
Het is voor mij nu 6 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ik miste mijn moeder enorm na haar overlijden. Vooral geen ouders meer hebben vond ik wennen.
BeantwoordenVerwijderenMaar het is gesleten in de loop van de tijd. Het speelt alleen nog af en toe op. En de mantelzorg mis ik ook als kiespijn.
Ik vond de mantelzorg ook héél zwaar!
VerwijderenIk mis de mantelzorg juist enorm. Er is veel weggevallen. Misschien is het nog tekort.
VerwijderenLiefs Joanne
Joanne, Nu ik niet meer voor mijn man hoef te zorgen, voelt de dag zo anders en heb ik zoveel uren in een dag. Komt ook wel weer goed. Gelukkig hebben we ook de laatste tijd van elk klein moment genoten en ik heb ook op een bepaalde manier genoten van het verzorgen van hem. Dat is een gemis, ik word nu nog een paar keer per nacht wakker.
VerwijderenWat fijn dat het verdriet gesleten is. Mijn moeder leeft nog, maar ik zal haar enorm missen als ze overlijd.
BeantwoordenVerwijderenWat een handelingen trouwens met kind - traphekje en ook nog eens een robotstofzuiger :-)
De robotstofzuiger kan over drempels, dus misschien valt die van de trap! Daarom doet dochter het hekje dicht.
VerwijderenLeuk dat je het met ons deelt, kunnen wij er smakelijk om lachen, zeker omdat er niemand van de trap gevallen is, zelfs geen robot. Eind goed, al goed.
BeantwoordenVerwijderenToch sterkte gewenst op deze dag. Mijn moeder is nog maar 64 al zegt dat niet alles, ik zou haar enorm missen.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk stukje om te lezen zag t helemaal voor me
BeantwoordenVerwijderenHet echt missen soms lijfelijk verdwijnt wel na een tijdje, maar wat zo blijft zijn die momenten dat je iets tegenkomt wat ze leuk of lekker zouden hebben gevonden en dan wil je dat zo graag nog eens geven.
BeantwoordenVerwijderenMijn zus is op reis op het moment en vertelde dat ze elke keer anzichtkaarten zag die ze zo graag aan hen had willen versturen.
Dit gevoelens zullen wel altijd bij je blijven.
Ik mis mijn moeder ruim 3 jaar en het missen is wel minder, maar zo af en toe zou ik ook nog wel eens verhalen willen delen. Ik begrijp je heel goed. Maar gelukkig heb je een blog en deel je het met ons. Groet El
BeantwoordenVerwijderenJa, zo gaat dat hè zuinigaan, moeilijk ik weet ervan. Je snapt mij wel.
BeantwoordenVerwijderenZelfs nu, na 15 jaar speelt het gemis van mijn moeder nog wel eens op, het is niet meer het rauwe gevoel van pas geleden maar meer een soort van heimwee.
BeantwoordenVerwijderen