De laatste jaren is er veel te doen over de Pieten, welke kleur moeten ze hebben en moeten er knechtjes zijn, kan de goedheilig man het niet alleen af?
In mijn kindertijd werd Zwarte Piet door veel familieleden, zoals oma, opa en ooms en tantes als een boeman gepresenteerd. Je moest heel lief en braaf zijn, anders nam Piet je in de zak mee naar Spanje toe. Of je kreeg klappen met de roe, je weet wel, die takkenbos waarvan nu geen enkel kind meer weet wat dat goed voor was.
Dat dreigen met iets was heel normaal in die dagen en dat is het waarschijnlijk in veel gezinnen nog steeds. Die je dit of dat niet, nou dan zwaait er wat!
Natuurlijk was ik niet het hele jaar braaf en lief, welk kind is dat wel? Ik in ieder geval niet. Ik was ongehoorzaam, ik deed niet alle huishoudelijke karweitjes die mij opgedragen werden. Ik loog wel eens en ik pikte ook wel eens iets. Meestal niet vanaf half november, maar dat brave gedrag kon ik niet een heel jaar volhouden. Dus was ik heel bang, want misschien had ik in dat jaar wel iets heel fouts gedaan. Ik was doodsbang voor Zwarte Piet en ik meende bij ieder donker raam dat hij naar mij stond te gluren. Het was geen Piet die ik zag, maar een boom of een struik die in de wind bewoog, maar ik kon er niet van slapen.
In mijn ogen was de kans groot dat het mis zou gaan en ik in Spanje zou belanden. Dagenlang in een donkere zak onderweg naar Spanje!
En wat dan?
Ik had veel fantasie, dus ik begon plannen te beramen hoe ik vanuit Spanje weer naar Friesland kon komen. Mijn vader studeerde in die dagen Spaans. Hij deed een opleiding Spaanse handelscorrespondentie en had mij ook wat woordjes geleerd: pan (brood), keso (eigenlijk queso = kaas), naranga (eigenlijk naranja = sinaasappel), sí (ja), casa (huis) Heel nuttig! Dus ik dacht met wat sinaasappels, brood en kaas kom ik wel weer thuis. Geen idee over afstanden, maar ik was als zevenjarige niet van plan om daar voor straf te blijven, ik bedacht een ontsnappingsplan om te zorgen dat ik weer naar mijn school en vriendinnetjes en naar mijn lieve kleine broertje kon.
Moest lukken met mijn woordenschat.
Lopen misschien? Of met de trein?
Was Zwarte Piet in jouw jeugd ook een boeman?
donderdag 29 november 2018
Naar Spanje en weer terug
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Als we het heel bont maakte,dreigde mijn moeder. Maar dan met "Sint hoort het en geeft stoute kinderen geen cadeautjes".
BeantwoordenVerwijderenOok ik werd bang gemaakt voor zwarte piet en meegenomen worden. Ik heb ongeveer dezelfde herinneringen. En reken maar dat ik ook geen lieverdje was. Goh, wat is er al veel veranderd ! Gelukkig maar!
BeantwoordenVerwijderenJoke
Mijn moeder was in haar jonge jaren heel erg bang (gemaakt) voor de piet. Durfde 's nachts niet naar de wc (zo'n huisje in de tuin) en haar zus zei eens huilend tegen de piet dat 'zus echt heel lief was geweest en och, toe, neem ze niet meeheee' (mijn moeder wist zelf wel dat ze niet zo'n braaf kind was). Daarom was ze er echt heel fel tegen zodra tegen ons maar iets in die richting werd gezegd. Daaraan heb ik het dus te danken dat 'onze piet' een hele aardige was die pepernoten en ander lekkers strooide.
BeantwoordenVerwijderenGroet, Gerda
Mijn ouders hebben sint en liet eigenlijk nooit aan ons gedrag gekoppeld, alleen als we het in de sinterklaastijd heel bont maakten, kregen we een zakje zout in onze schoen.
BeantwoordenVerwijderenZe namen wèl de kans te baat om via de gedichten ons te vermanen, maar dan heel grappig. Met als neveneffect dat je wangedrag door de hele familie gehoord werd, en er geen twee versies meer van bestonden (mijn zus had er een handje van om bij oma en tante het slachtoffer te spelen, terwijl ze zelf vaak dader was).
Mijn vader (geboren in 1942) weet nog duidelijk dat een vervelende klasgenoot op de lagere school ook echt in de zak is gestopt en de klas is uitgedragen.
Mijn ouders hadden de hulp van Zwarte Piet (gelukkig) niet nodig!
BeantwoordenVerwijderenKan me eerlijk gezegd niet herinneren dat wij bang gemaakt werden voor zwarte Piet, natuurlijk ken ik het verhaal van de roe en de zak wel maar bang voor Zwarte Piet.. nee
BeantwoordenVerwijderenVond het overigs de mooiste en leukste tijd uit mijn jeugd.
Nee, dat kan ik niet zeggen. Ik zag Sint en Piet vooral als een soort tweemanschap, waarbij de jongere en leniger Piet de kadootjes sjouwde (en ook uitdeelde!) terwijl Sint in een dik boek nakeek of we wel braaf waren gebleven. Het Dikke Boek van Sinterklaas was echt een enorm ding en als je voor Sint stond, zocht hij ook jouw naam er in op, spannend was dat. Er was ook maar een Piet altijd en dat was geen potsenmaker maar iemand met een serieuze taak. De roe kwam wel altijd mee maar werd nooit gebruikt. Verder deelde Piet altijd handenvol lekkers uit. In die zin was hij (altijd een hij) wel benaderbaarder dan de Sint.
BeantwoordenVerwijderenSinterklaas is voor ons een feest van kleine attenties en gedichten. Elkaar een beetje op de korrel nemen, daarin zijn wij dan allemaal hulpsinterklazen en hulppieten.
Nee, eigenlijk niet, althans er werd wel eens geplaagd, maar dreigen niet. Ik heb er alleen maar leuke herinneringen aan en dat komt ook voort uit het warme nest waarin je opgroeit.
BeantwoordenVerwijderenFijne Sint en groetjed
Ik heb die angst niet zo gekend omdat ik als ukje vóór de sinterklaasavond de kadootjes gevonden had, en uitgepakt. Moeder vertelde toen de waarheid,en ik moest meehelpen alles weer in te pakken.
BeantwoordenVerwijderenNee, wij werden niet bang gemaakt van Zwarte Piet. Dat heb ik met mijn eigen kinderen ook niet gedaan. Ik gebruikte daarnaast hun vader ook niet als boeman: als ze iets stouts gedaan hadden, dan vertelde ik het hun vader altijd pas later als ze al in bed lagen, want als ze al van mij op hun kop gehad hadden dan hoefde hun vader dat niet ook nog eens te doen.
BeantwoordenVerwijderenMijn broer werd nog wel eens gewaarschuwd dat hij mee zou moeten naar Spanje, in de zak, maar hij trok zich er volgens mij niet veel van aan. Zelf was ik een superbraaf en timide meisje, dus er hoefde naar mij toe niet gedreigd te worden. Toen ik een jaar of 7 was kwam de Sint ook op de gymnastiekvereniging. Een echte etterbak (knul van een jaar of 10 denk ik) werd door de hele gymzaal achterna gezeten door Piet, want hij moest in de zak en mee naar Spanje. Man, wat vond ik dat verschrikkelijk, ook al was het echt een gemeen kind, ik vond het zielig als hij mee zou moeten en niet meer bij zijn papa en mama mocht wonen. Pas jaren later realiseerde ik me dat die jongen zelf natuurlijk al niet meer in de Sint geloofde, en het hele spel heeft meegespeeld!
BeantwoordenVerwijderen