Mei 1985
Op 30 mei 1985 was ik hoogzwanger en 's ochtends vroeg braken de vliezen. Mijn vruchtwater was groenig en niet helder van kleur. Dus dat werd bevallen in het ziekenhuis!In het ziekenhuis werden de harttonen gezocht en die werden niet gevonden. De conclusie van de gynaecoloog was dat het kindje in mijn buik helaas overleden was.
We waren enorm verdrietig. Ons allereerste kindje leefde niet meer en ik moest nog bevallen.
Een ingeleide bevalling volgde en het kindje, een dochtertje, werd in de nacht middels een tangverlossing geboren. Ik was ondertussen onder narcose gebracht.
Door de artsen werd aangeraden het kindje niet te zien, dat zou te akelig zijn. De verpleegkundige van dienst was een andere mening toegedaan. Het zou voor de verwerking juist goed zijn haar wel te zien. Anders zou ik in mijn fantasie misschien een veel naarder beeld maken dan dat het kindje er in werkelijkheid uit zag. Ik heb het advies van de verpleegkundige opgevolgd en ik heb haar wel gezien. Het was een prachtig kindje, met alles er op en er aan. Lieve krulletjes, een mooi lijfje. Niets engs en verschrikkelijks. Het leek alsof ze sliep.
Het was in 1985 stralend mei-weer, net als naar verwachting vandaag. Een blauwe lucht en er bloeide van alles, de wereld leek vol met leven, alleen ons kindje leefde niet meer. Ze bewoog de avond tevoren nog in mijn buik. Achteraf gezien is ze in de nacht of aan het begin van die 30e mei overleden.
Om deze tijd van het jaar denk ik er nog vaak aan terug. Over de wanhoop en de twijfel of het ooit zou lukken een kind te krijgen dat wél leefde. Over het verlies, nog voordat ik haar in de armen kon nemen.
Hoe is het nu?
Nu, na 35 jaar, denk ik er niet meer dagelijks aan. Maar als er in mijn omgeving kinderen worden geboren, zoals nu met mijn 3e kleinkind, dan komt er veel weer terug.Wat mij indertijd erg stoorde was de manier waarop er met zwangerschap omgegaan werd. Je was in blijde verwachting, je kreeg een blijde doos. Ook tijdens de zwangerschapsgymnastiek had niemand ook maar iets verteld over dat het soms ook mis gaat.
Ik had geen idee dat dit zou kunnen gebeuren, wel had ik gehoord over wiegendood en over een miskraam, maar dat je met 39,5 week zwangerschap een dood kindje zou kunnen krijgen, daar had ik geen moment bij stilgestaan. Alle controles waren goed, het was een voorspoedige zwangerschap. Het was voor ons een donderslag bij heldere hemel!
Als er nu iemand zwanger is, dan heb ik de neiging om te zeggen: ga er niet van uit dat het levend geboren wordt. Ik zeg niets hoor, want de kans dat er iets mis gaat is heel klein. Nog veel kleiner dan 35 jaar geleden, omdat de zorg voor zwangeren nu veel beter en intensiever is dan destijds. Ik wil vrouwen niet bang maken. Mijn dochters kenden mijn verhaal wel en waren misschien tijdens de zwangerschap iets angstiger dan andere zwangeren. Gelukkig ging alles bij hen goed, hoewel ze beiden zware bevallingen moesten doorstaan. Maar ik vond hun zwangerschappen en bevallingen doodeng! Stel je voor dat het mis gaat!
Waarom schrijf ik er nu over?
Omdat ik destijds rare dingen tegenkwam.- In de gegevens van de sociale dienst stond tot in 1992 dat ik een kind had geboren in 1985 en één in 1986. Mijn jongste stond niet vermeld en mijn eerste kindje wel, hoewel die bij de geboorte niet meer leefde. In heb zelf in 1992 om herziening van mijn gegevens gevraagd, daarvóór vond ik het te pijnlijk om er werk van te maken.
- Toen ik in 1986 weer zwanger was, inmiddels 30 weken, vroeg de interniste wanneer ik ontzwangerd was. Ontzwangerd, hoe bedoelt u? Ik ben nu zwanger, toch? De vraag ging over mijn vorige bevalling, de bevalling van mijn kindje dat niet meer leefde.
- Ook waren er mensen die verbaasd waren dat ik jaren erna nog steeds verdriet had van dit doodgeboren dochtertje: je hebt toch nu twee gezonde kinderen? Waarom zou je nog steeds verdrietig zijn? Dit waren dan vrouwen bij wie alles voorspoedig ging, geen miskramen, direct zwanger op het gewenste moment. Anderen die één of meer miskramen gehad hadden, wisten heel goed dat je jaren later verdrietig kunt zijn, ook al hebben ze inmiddels gezonde kinderen.
Moeilijk. Denk je er ook wel eens aan,wat voor mens ze zou zijn geworden?
BeantwoordenVerwijderenDit vraag ik me ook af.
VerwijderenNee, dat heb ik me nooit afgevraagd. Wel keek ik altijd met een speciale blik naar kinderen die dezelfde leeftijd hadden als dat mijn dochtertje gehad zou hebben als ze geleefd had: zo groot zou ze dus nu zijn en dan zou ze dat al allemaal kunnen (fietsen bijvoorbeeld, of hoog in een klimrek klimmen)
VerwijderenHeftig hoor! Ik kan me voorstellen dat het verdriet nooit echt weggaat. De periode van het jaar en pasgeborenen baby's doen je er aan terugdenken. Een warme knuffel voor jou!
BeantwoordenVerwijderenDank je!
VerwijderenHerkenbaar, voor mijn moeder is het een levenslang trauma gebleven, waarbij ze vreemd genoeg haar 2e kind verafgoodde, en haar 3e kind dagelijks vertelde, dat zij er alleen was om als reserve te dienen, mocht het 2e kind ooit overlijden.
BeantwoordenVerwijderenIk zag mijn 3e kind, mijn jongste dochter, als een prachtige toegift, waar ik heel blij mee was en nog steeds ben, zeker niet als reservekind.
VerwijderenHet lijkt me erg naar om "reservekind" te moeten zijn en ook de liefde en aandacht van je moeder grotendeels moet missen. Alsof je er niet echt toe doet!
VerwijderenIk was 12 toen mijn broertje dood werd geboren en heb daardoor ook de herinnering van mijn vader die thuis kwam en dat aan ons moest vertellen, ik was bij oma en opa die naast ons woonden. De totale ontreddering van mijn vader voel ik nu nog, na 4 miskramen halverwege de zwangerschap was deze wel voldragen. Twee jaar later is mijn zus geboren gelukkig ging toen alles goed.
BeantwoordenVerwijderenNiet alleen voor de ouders is het dus moeilijk ook een ouder kind kan daar nog steeds aan denken hou het zou zijn geweest met een broer en niet met de zus die ik nu heb en heel blij mee ben, ondanks dat we heel verschillend zijn in veel dingen doen we graag veel samen. Het leeftijdsverschil valt op een gegeven moment wel weg.
Dit verhaal heb je wel eens eerder verteld volgens mij, het is mij altijd bijgebleven. Helemaal toen ik in de babyperiode zat. Ik snap ook de babyshowers en de andere hysterie rond om de zwangerschap niet. Niets is van zelf sprekend.
BeantwoordenVerwijderenDat klopt, ik heb er wel eens eerder over geschreven. Het blijft pijn doen, zo'n ervaring en ik denk dat ik het in deze tijden van corona afzondering sterker voel dan anders.
VerwijderenTriest hè dat er in die tijd nog zo mee omgegaan werd. Gelukkig heb je je kindje wel gezien. Dat de angst rondom zwangerschappen en bevallingen gebleven is, vind ik begrijpelijk.
BeantwoordenVerwijderenWat een verdriet, haast niet voor te stellen! Gelukkig dat je je eerstgeboren dochter nog gezien hebt.
BeantwoordenVerwijderenMijn zus heeft haar doodgeboren dochtertje niet gezien en daar heeft ze, na 53 jaar, nog steeds moeite mee.
Hetzelfde meegemaakt 49 jaar geleden. Een zoon na 40 weken zwangerschap. Kindje nooit gezien. Daarna nog 2 dochters gekregen nu 45 en 48. In 2000 heb ik van de gemeente uittreksel van geboorteregister gekregen. Naamloos geboren zoon. Dit komt door jouw verhaal nu weer even naar boven. Sterkte vandaag.Lidy
BeantwoordenVerwijderenNiets is vanzelfsprekend inderdaad. Wat een groot verdriet als je kindje overlijdt. Van dichtbij meegemaakt, nu bijna 12 jaar geleden. De ouders hebben gelukkig afscheid kunnen nemen van hun dochtertje, de begeleiding is nu zo anders. Ze hebben echt alles zelf kunnen doen, van het wassen en aankleden van hun meiske tot aan de begrafenis. Dat was ondanks het grote verdriet heel mooi.
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte voor jou ♥️.
Liefs lott
Dat klinkt echt heel heftig en blijft verdrietig. Sterkte!
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je nu wel erover mag en kan praten. En je haar gezien hebt en in je armen mocht houden. Je onbevangenheid is dan wel over na zo'n ervaring, dat begrijp ik goed. En toch wil je zwangere vrouwen/dochters niet te angstig maken, want natuurlijk snappen en weten zij ook wel dat het ook wel eens helemaal mis kan lopen. Of niet gaat gebeuren een zwangerschap.
BeantwoordenVerwijderenDank je voor je openheid en sterkte.
Dit is iets wat je je hele leven met je meedraagt. Gelukkig heb je daarna twee gezonde dochters en gezonde kleinkinderen gekregen. Licht en donker wisselen elkaar altijd af. Het heeft ook allebei aandacht nodig. Sterkte vandaag en veel liefs,Elly
BeantwoordenVerwijderenLieve Aaf,
BeantwoordenVerwijderenIk voel met je mee, al heb ik zelf zoiets nooit meegemaakt. Ik heb op latere leeftijd twee gezonde zonen gekregen.
Maar als ik dit zo lees, springen de tranen me in de ogen. Oud zeer gaat nooit helemaal over.
Sterkte gewenst.
Een hartelijke groet van Jo.
Wat goed dat die verpleegkundige snapte hoe belangrijk het is toch je kindje te kunnen zien. Nu heb je een beeld van haar.
BeantwoordenVerwijderenIk heb uit mijn nabije omgeving gehoord hoe dat normaal ging in die jaren. Inderdaad nooit je dood geboren kind kunnen zien, er was daarna ook vaak geen aandacht voor het verdriet.
Heb je, je kindje wel een naam gegeven of wordt een kindje dat overlijdt in de buik alleen geregistreerd als overleden en nooit met een naam? Ik kan me herinneren dat bij een vriendinnetje vroeger het overleden broertje wel een naam had maar weet niet meer of dat kindje in de buik of na de bevalling was overleden.
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte.
Ik herken zo wat je schrijft van mijn eigen moeder. Mijn oudste zus is overleden kort na de bevalling. Ook zij kreeg daarna nog 2 gezonde kinderen.
BeantwoordenVerwijderenMaar tijdens alle zwangerschappen van haar kleinkinderen was ze pas gerust als ze er gezond en wel waren. Het is denk ik een angst die je nooit meer vergeet.