Ik durf het!

Vroeger was ik erg verlegen, en eigenlijk nog steeds wel wat, maar niet meer zo als 50 jaar geleden.
Toen durfde ik helemaal niets. In gezelschap hield ik mij stil en toen ik bij Nederlands een spreekbeurt moest houden, heb ik die geskipt. Dat mocht namelijk, dan kreeg je een punt lager op je schoolonderzoek, voor het eindexamen, maar dat kon mij niet bommen, dan maar een punt lager. De rest was toch goed genoeg.
Ik durfde niets te vragen in winkels, ik durfde de weg niet te vragen. Ik trok mijn mond niet open!

Toen ik 25 jaar was, kreeg ik een relatie met de vader van mijn dochters. We hadden een bepaald soort verf nodig en we waren samen in de verfwinkel. Die verf konden we niet vinden. Ik moest van hem het woord doen en dat ging gewoon niet. Later, op de fiets naar huis, vroeg hij mij waarom niet. Ik had het gevoel dat ik heel dom was als ik dingen moest vragen. Als je slim bent, dan kun je alles zelf en kun je zelf je weg vinden in winkels en steden en waar dan ook. Dan heb je niemand nodig.

Inmiddels denk ik al lang niet meer dat mensen dom zijn als ze iets vragen. Ikzelf stap nu heel gemakkelijk af op medewerkers en denk helemaal niet dat ik daarbij dom gevonden word.
Van de week was ik bij de drogist op zoek naar een zalf die huidschimmel bestrijdt en ik had geen idee waar ik moest zijn in die winkel. Er waren 3 medewerkers in de winkel en 1 klant. Dan hoef ik er tegenwoordig absoluut niet over na te denken, maar ik stap direct op een medewerker af en stel mijn vraag. Het voelt helemaal niet dom, maar gewoon slim om niet eerst de hele winkel te doorzoeken, maar gewoon direct op de goede plek te belanden. De medewerker hielp mij goed en ik was binnen een paar minuten klaar!
En zo gaat het tegenwoordig overal. Ik sta er bijna nooit ook maar bij stil dat ik vroeger nooit iets durfde te vragen. Deze week bedacht ik weer: vroeger had ik dat niet gedurfd!
Heerlijk om dat nu wel te kunnen!