Het is voorbij ....

het moeizame leven van mijn ex-partner, de vader van mijn twee dochters. Hij overleed op 64-jarige leeftijd na een ziekbed van een paar weken.
Ziek was hij al veel langer. Psychiatrisch vanaf zijn 18e en na zijn 25e ontwikkelde hij ook een aantal lichamelijke chronische ziektes.

maart 1996, destijds 38 jaar

Was zijn leven altijd moeizaam? Nee, er waren ook zeker gelukkige momenten, maar hij had wel heel veel pech. Lichamelijke ziektes die hem verhinderden sporten uit te oefenen die hij zo graag deed: schaatsen en fietsen. Hij had psychiatrische klachten die eerst gediagnosticeerd werden als bipolair. En stemmingswisselingen had hij zeker! Van ongelooflijk druk en overenthousiast voor alles, tot zeer depressief en levensmoe. Daar kwamen vaak diepe psychoses bij en daardoor werd de diagnose uiteindelijk schizoaffectieve stoornis. Ik zeg altijd: hij heeft een combinatie van bipolair en schizofreen.

Toen ik hem leerde kennen, had hij al 2 psychiatrische opnames achter de rug. Met voldoende medicijnen zou hij een normaal leven kunnen leiden en in de eerste jaren was dat ook zo, maar na verloop van tijd bleek dat geen enkel medicijn echt opgewassen was tegen deze akelige ziekte.  Zijn persoonlijkheid veranderde en het had ook invloed op zijn intelligentie. Hij kreeg geheugenklachten en kon zich slecht concentreren.
Rond zijn 40e was hij voor mij een soort inwonend groot kind dat constante zorg een aandacht nodig had. Van een gelijkwaardige relatie was niet meer sprake, hij was al lang niet meer de partner die hij ooit was. Na een langdurige psychose was het voor mij genoeg geweest. Mijn kinderen waren 11 en 8 toen hij definitief het gezin verliet, nu 24 jaar geleden. Hij verbleef in psychiatrische inrichtingen en eerst ook nog enkele jaren in een beschermde woonvorm. De laatste jaren op ouderenpsychiatrie en recent op een verpleeghuisafdeling voor psychiatrische patiënten. Juist vanwege het feit dat hij psychiatrisch patiënt was, bleef ik me met hem verbonden voelen. Hij kon er ook niets aan doen dat hij ziek was.

Hij heeft er binnen de beperkingen het beste van gemaakt. Hij had het beste karakter voor zijn stoornis. Radicale zelfacceptatie en van zijn manische kant houden en er veel lol aan beleven en nagenieten. Geen schaamte, geen pijn over wat hij allemaal niet (meer) kon, maar voluit genieten van zijn periodes van euforie en energie.

Met name de afgelopen week zijn we vaak bij hem geweest, hij werd steeds zwakker en communicatie was nauwelijks mogelijk. Alleen met het opensperren van zijn ogen en een iets snellere ademhaling en soms wat onsamenhangende geluiden kon hij aangeven dat hij ons hoorde en misschien begreep.

Hij heeft nu rust, het is klaar! In februari wilde hij al afscheid van ons nemen en ging het ook lichamelijk al heel slecht. Hij kreeg nog een kleine opleving, maar toen ging het snel bergafwaarts.

Nu ben ik met mijn dochters bezig om de uitvaart te regelen en muziek die hij fijn vond uit te zoeken en het verhaal van zijn leven, zoals wij dat ervaren hebben, te vertellen.