Hoe het nu gaat

De afgelopen weken waren druk en stressvol door het ziekbed en overlijden van mijn ex-partner. Lees hier meer over zijn leven.
Ik schreef over slaapproblemen die ik sinds kort had. Waarschijnlijk door stress, dacht ik. Sinds de goed verlopen uitvaart afgelopen donderdag, slaap ik weer normaal. Dus stress speelde inderdaad zeker een rol.
Mijn (schoon)kinderen en ik hebben er een mooie plechtigheid van gemaakt, één die mijn ex-partner naar mijn gevoel recht deed.
Ik ben moe en loop regelmatig te zuchten, maar verder gaat het goed.

Opvallend is dat ik sinds zijn overlijden vorige week zaterdag ineens geen eetbuien meer heb. Geen behoefte aan eten buiten de normale maaltijden. Voor die tijd had ik constant de neiging om een eetbui te nemen. Zeker vlak na de warme maaltijd. Dan kwam ik pas goed op gang, terwijl ik verzadigd zou moeten zijn. Eetbuivoedsel, zoals chocolade, kaas of koekjes was niet eens nodig, 10 stuks knäckebröd en margarine en pindakaas volstond ook. Of 3 schalen met brinta of havermout of een paar blikken haring in tomatensaus. Ik kreeg last van eetbuien nadat mijn ex-partner in augustus vorig jaar flink ziek in het ziekenhuis opgenomen werd en ik bij hem op bezoek ging. Ik probeerde de eetbuien te onderdrukken, maar dat lukte lang niet altijd en het kostte me vaak veel moeite.
In de jaren er voor had ik nauwelijks last van eetbuien, maar sinds augustus wel. Niet dat eetbuien nieuw waren, ik heb er regelmatig last van gehad, al zeker sinds mijn 19e.
Zonder dat ik het eigenlijk goed doorhad, voelde ik mij nog heel erg verweven met het leven van mijn ex-partner, denk ik nu. Zijn 3 volgende ziekenhuisopnames in februari t/m april, waarbij hij steeds erg ziek was, waren voor mij moeilijk te verwerken en resulteerden dus heel regelmatig in eetbuien, soms mild, maar soms ook omvangrijk. De drang was er steeds, maar is nu weggevallen. Ik hoop dat dit zo blijft! 

Adriaan van Dis had het afgelopen vrijdag in het programma De Geknipte Gast over de leeswoede van zijn moeder, die hij omschreef als "dat ze er even niet wilde zijn" en ze deed dat door middel van het lezen van boeken.
Er even niet willen zijn door lezen ken ik vanaf het moment dat ik kon lezen. Even helemaal wegvluchten in boeken. Dat werd mijn reactie op stressvolle periodes en niet veel later kwamen daar de eetbuien bij. En ik moet zeggen dat dit lezen en eetbuien voor een zekere stabiliteit gezorgd hebben. Een manier om mij overeind te houden. Beide als momenten om er even niet te zijn.

Ik dwaal af. Het gaat dus eigenlijk heel goed. Ik zing steeds de liedjes die op de uitvaart ten gehore zijn gebracht en de liedjes die we overwogen hebben, maar uiteindelijk geschrapt. Die melodieën blijven in mijn hoofd zitten. Ik beschouw het maar als manier om te verwerken. Het heeft wel wat, om te zingen ter nagedachtenis.