Een ongeluk zit in een klein hoekje!

Afgelopen weekend trof ik op een verjaardagsfeestje een kennis. Door corona en door mijn heupoperaties had ik haar al lang niet meer gesproken. Ik wist van een gezamenlijke vriendin dat ze ruim 1,5 jaar geleden een gecompliceerde beenbreuk had gehad, maar niet hoe dat gebeurd was.
Welnu, dat heeft ze me zondag uit de doeken gedaan!
Ze stond op een klein krukje buiten de ramen te lappen en ineens viel ze er van af! Ze gebruikte geen keukentrap waar je je aan vast kunt houden, maar een opstapkrukje.
Daar lag ze, in de bosjes! Haar scheenbeen was op één plek gebroken, en haar kuitbeen op meerdere plaatsen. Het scheenbeen prikte door de huid naar buiten, het was een open wond.  Al in haar tuin kreeg ze morfine en in de ambulance nog meer, dat maakte de pijn enigszins dragelijk.
Er volgden 3 operaties, met schroeven en platen en er trad infectie op aan de open breuk. Wéken verblijf in het ziekenhuis waren het resultaat. Uiteindelijk is ze van dit ongeluk weer vrijwel geheel hersteld. Hardlopen zal ze nooit meer doen, maar wandelen kan nog wel.

Haar verhaal deed mij denken aan het ongeluk binnenshuis van een collega van mij. Ze struikelde binnenshuis over de stofzuiger. Gevolg was een verbrijzeld enkel, waar ze lang mee moest revalideren.

Ook ik had als kind op mijn 12e een lelijk ongeluk, vlak bij huis. Ik gleed door te gladde schoenzolen uit in de sneeuw en viel half op de trottoirband en half op de straat. En ik viel boven op mijn been, krak zei het been! Ik liep toen een open scheenbeenbreuk op en lag 6 weken in het ziekenhuis in tractie en kreeg daarna nog 6 weken een loopgips. Er werd niet geopereerd met platen en schroeven.
Wat mij vooral bijstaat over mijn eigen beenbreuk, is de enorme pijn die ik had! Vreselijk! Tegenwoordig zijn ze veel sneller met pijnstillers als morfine. Ik kan mij van mijn val niet herinneren dat ik pijnstillers kreeg, niet in de ambulance en ook niet in het ziekenhuis. Ik kan mij ook geen infuus herinneren. In de eerste dagen lag ik te creperen van de pijn. Misschien gaven morfine of vergelijkbare pijnstillers in 1964 niet aan kinderen, in verband met eventuele bijwerkingen? In de eerste dagen lag ik te creperen van de pijn.

Kennis staat nog steeds op dat krukje als ze de ramen lapt. Ze zegt dat ze voorzichtiger is geworden ....... ik hoop dat dit zo is!

Waarom schrijf ik er over?
Veel ongelukken gebeuren in en om huis.
Wees je bewust van de gevaren.
Ruim stofzuigers op als je er klaar mee bent, ga niet met gladde schoenen in de sneeuw lopen en gebruik een betrouwbare trap als je zo nodig de ramen wilt lappen.
Ik weet dat ongelukken nooit helemaal te voorkomen zijn, maar vooral voor ouderen is een valpartij met botbreuken (heup bijvoorbeeld) soms levensbedreigend!