vrijdag 28 oktober 2022

Een ongeluk zit in een klein hoekje!

Afgelopen weekend trof ik op een verjaardagsfeestje een kennis. Door corona en door mijn heupoperaties had ik haar al lang niet meer gesproken. Ik wist van een gezamenlijke vriendin dat ze ruim 1,5 jaar geleden een gecompliceerde beenbreuk had gehad, maar niet hoe dat gebeurd was.
Welnu, dat heeft ze me zondag uit de doeken gedaan!
Ze stond op een klein krukje buiten de ramen te lappen en ineens viel ze er van af! Ze gebruikte geen keukentrap waar je je aan vast kunt houden, maar een opstapkrukje.
Daar lag ze, in de bosjes! Haar scheenbeen was op één plek gebroken, en haar kuitbeen op meerdere plaatsen. Het scheenbeen prikte door de huid naar buiten, het was een open wond.  Al in haar tuin kreeg ze morfine en in de ambulance nog meer, dat maakte de pijn enigszins dragelijk.
Er volgden 3 operaties, met schroeven en platen en er trad infectie op aan de open breuk. Wéken verblijf in het ziekenhuis waren het resultaat. Uiteindelijk is ze van dit ongeluk weer vrijwel geheel hersteld. Hardlopen zal ze nooit meer doen, maar wandelen kan nog wel.

Haar verhaal deed mij denken aan het ongeluk binnenshuis van een collega van mij. Ze struikelde binnenshuis over de stofzuiger. Gevolg was een verbrijzeld enkel, waar ze lang mee moest revalideren.

Ook ik had als kind op mijn 12e een lelijk ongeluk, vlak bij huis. Ik gleed door te gladde schoenzolen uit in de sneeuw en viel half op de trottoirband en half op de straat. En ik viel boven op mijn been, krak zei het been! Ik liep toen een open scheenbeenbreuk op en lag 6 weken in het ziekenhuis in tractie en kreeg daarna nog 6 weken een loopgips. Er werd niet geopereerd met platen en schroeven.
Wat mij vooral bijstaat over mijn eigen beenbreuk, is de enorme pijn die ik had! Vreselijk! Tegenwoordig zijn ze veel sneller met pijnstillers als morfine. Ik kan mij van mijn val niet herinneren dat ik pijnstillers kreeg, niet in de ambulance en ook niet in het ziekenhuis. Ik kan mij ook geen infuus herinneren. In de eerste dagen lag ik te creperen van de pijn. Misschien gaven morfine of vergelijkbare pijnstillers in 1964 niet aan kinderen, in verband met eventuele bijwerkingen? In de eerste dagen lag ik te creperen van de pijn.

Kennis staat nog steeds op dat krukje als ze de ramen lapt. Ze zegt dat ze voorzichtiger is geworden ....... ik hoop dat dit zo is!

Waarom schrijf ik er over?
Veel ongelukken gebeuren in en om huis.
Wees je bewust van de gevaren.
Ruim stofzuigers op als je er klaar mee bent, ga niet met gladde schoenen in de sneeuw lopen en gebruik een betrouwbare trap als je zo nodig de ramen wilt lappen.
Ik weet dat ongelukken nooit helemaal te voorkomen zijn, maar vooral voor ouderen is een valpartij met botbreuken (heup bijvoorbeeld) soms levensbedreigend!

16 opmerkingen:

  1. Ook nooit met twee volle handen de trap op. Ik loop liever twee keer en houd me met één hand vast aan de leuning

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat zal wel een kwestie van leeftijd zijn; 40 jaar geleden liep ik ook, probleemloos met de beide handen vol, de trap op, maar nu ik richting 80 ga, ben ik maar wat blij met de leuning, hoewel ik (gelukkig) nog steeds goed ter been ben. En voor mijn echtgenoot heb ik aan de andere zijnde ook een trapleuning gemonteerd en begin nu ook te merken dat het best prettig is als ik de trap af ga..

      Verwijderen
  2. Brrr, dat klinkt niet fijn!

    Juist blijven bewegen, wandelen, oefeningen doen en seniorengym zijn heel belangrijk ter preventie. En daarnaast inderdaad voorzichtig zijn. Dus gewoon de trap nemen, maar wel de leuning gebruiken etc.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je hebt gelijk, een beetje nadenken kan sommige ongelukken voorkomen. Soms is het echt botte pech. Een collega van mij gleed ongelukkig uit in de douche en hield daar een dwarslaesie aan over. Groet, G

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jeetje wat een pech, en wat een pijnlijk en naar huis tuin en keuken ongelukje. Een kennis van mijn vergat een traptrede brak haar been en uiteindelijk is het zelfs geamputeerd!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zelf gleed ik in februari uit over een gladde vloer in huis. Net gedweild en ik kwam verkeerd terecht. Een gecompliceerde enkelbreuk. Gebroken op drie plaatsen. Geopereerd met schroeven en moeren.
    Een half jaar een bed in de kamer gehad. Want ik kon en mocht niet lopen
    Inmiddels wandel ik weer. Maar het heeft een enorme impact gehad. Ik ben nog steeds niet de oude. Maar wel heel voorzichtig geworden.

    Liefs Joanne😘🧡

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Joanna, mijn moeder struikelde over een paar schoenen die op de mat stonden (nat weer). Eveneens een gecompliceerde enkelbreuk met langdurig herstel, het bleek toen ook dat ze osteoperose had. Mijn conclusie is, dat als je (verhoogde kans op) osteoperose hebt, dat je dan heel kritisch moet kijken naar je woninginrichting om je valrisico terug te brengen en ook moet blijven oefenen voor je stabiliteit. Ik ben nog geen 60 maar ik schat mijn eigen valrisico hoger in dan tien jaar terug, onder meer omdat mijn ogen slechter zijn geworden en omdat ik door stress vermoeider ben, en daardoor mogelijk onoplettender. En ook mijn man is al eens uitgegleden over een hoekje van een kleed. We zijn beiden voorzichtiger geworden

      Verwijderen
    2. Ik heb ook osteoporose. Ik kreeg een onderzoek omdat het standaard is na een val als je ouder bent dan 50 jaar.
      Ik had het nooit verwacht. Grotere kans om een been of een heup te breken. Het is helemaal uitgezocht.
      Ik krijg daar nu medicijnen voor.
      Ik kijk nu extra uit. En bepaalde dingen, zoals hoog op een trap staan, doe ik niet meer.

      Joanne

      Verwijderen
  6. Na al deze verhalen ga ik toch maar een informeren naar valtraining. Buiten loop ik al met stok of rollator en ben echt voorzichtig.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ohhh maandag wou ik groenafval in het compostvat doen (grote zware houten bak met deksel van 10 kg) en ineens klapte het deksel toe op mijn duim!
    Hij had wel af kunnen zijn, maar als bij wonder hield ik enkel kneuzingen en pijnlijke spieren eraan over 😱

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Beste Aaf, deze blog van jou betreft hier de wederwaardigheden van ene kennis.
    Nogmaals………, een kennis, notabene.
    Ben je misschien door jouw onderwerpen heen?
    We weten dit toch allemaal?, dat hoe ouder we worden het risico op vallen en letsel stijgt.

    Bernardine

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik was nogal onder de indruk van het ongeluk van deze kennis die ik al wel 30 jaar ken, dus vond ik dat ik een blogje aan kon wijden aan dit soort ongelukken.
      Maar, als je het niet boeiend vindt, kom maar door met onderwerpen die je interesseren!

      Verwijderen
    2. Ik vind het een heel zinvol onderwerp. Goed dat je ongelukken rond het huis onder de aandacht brengt!

      Verwijderen
    3. Dat moet Aaf toch zeker zelf weten waar ze over schrijft.

      Verwijderen
    4. Totdat ik gevallen was stond ik er nooit bij stil. Wat een impact het kan hebben. Goed dat hier aandacht aan wordt besteed. Na bijna negen maanden nog steeds niet de oude.

      Joanne

      Verwijderen
  9. ik weet niet precies hoe ze met kinderen en pijnstillers omgingen in 1964. Ze hebben vrij lang babies geopereerd zonder verdoving 'want die voelen toch niets'. ik weet dat ik na een oogoperatie in 1980 ook veel pijn had (en ook niet goed wist wat er nu aan de hand was) en na veel gezeur van mijn moeder en veel gehuil van mij (niet persé handig na een oogoperatie) wat pijnstilling kreeg. de beoordeling dat ik me aanstelde, staat me nog goed bij. ik was 6.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.