In 2035 telt Nederland 1 miljoen ouderen meer dan nu, lees ik in de krant. Nu zijn er ruim 3,5 miljoen van 65 jaar en ouder, in 2035 zijn het er dus al 4,5 miljoen!
Het zijn cijfers die mij niet vrolijk stemmen.
Want hoe moet dat met de zorg die nu al overbelast is?
Is er op het moment dat ik dat nodig heb nog wel een plekje voor mij en voor al die anderen die ook ouder worden en meer zorg nodig hebben?
Er zijn ongetwijfeld meer verpleeghuisbedden nodig, want hoe meer ouderen, hoe meer mensen met een grotere zorgbehoefte. Ouderdom komt met gebreken, immers. Je kunt wel werken aan een gezonde leefstijl en zorg thuis, maar eens komt het moment dat het ophoudt en dat het thuis echt niet meer gaat.
Daarnaast zijn er méér ziekenhuisbedden nodig, want hoe ouder, hoe meer kwalen en hoe vaker ziekenhuisopnames voor hartproblemen, nieuwe heupen, kankerbehandeling en ik vergeet vast nog wel wat ouderdomskwalen.
En dan heb ik het nog niet eens over mensen die dement worden.
Die zorg kan niet allemaal uitgevoerd worden door een robot. Ik kan mij daar tenminste niets bij voorstellen.
Mijn grootmoeders gingen, terwijl ze nog tamelijk fit waren, vanaf ongeveer hun 72e naar een bejaardenhuis en leefden daar nog jaren verder. De ene tot haar 87e en de andere tot haar 90e jaar. Ze waren op het moment dat ze hun eigen huis verlieten, maar iets ouder dan ik nu.
In het bejaardenhuis kregen ze een zit-slaapkamer met open keukentje waar ze thee en koffie konden maken voor visite. De schoonmaak kwam geregeld langs, ze hoefden niet zelf te poetsen en te zuigen. Alle maaltijden werden in de eetzaal verstrekt door het huis en verder ging je naar de koffie en naar de thee in die grote zaal. Bezoek kwam op de kamer en desgewenst kreeg je je maaltijden ook op je kamer. Ik weet van mijn grootmoeder Aaf dat ze op een gegeven moment niet meer naar beneden wilde, naar de eetzaal, voor maaltijden en koffie/thee. Het was voor haar te deprimerend dat ze steeds weer opnieuw afscheid moest nemen van vrienden en kennissen. Wéér iemand dood en dan daarna al weer iemand. Geen zin meer in! Ze bleef wel op haar kamer en liet de maaltijden op de kamer brengen. Ze vermaakte zich wel met haar tv en haar krant. (Die tv heb ik later geërfd, of eigenlijk gekocht uit de erfenis.)
Ik wil hiermee niet zeggen dat we weer terug moeten naar vroeger, want ik blijf zelf ook graag nog wat langer dan tot mijn 72e zelfstandig wonen. Dat kan ook best. Maar ik zou me voor kunnen stellen dat het prettig zou zijn om vanaf mijn 85e of een paar jaar later, wel op een dergelijke plek te zitten als mijn gezondheid een stuk achteruit gegaan is. Als ik mij dan, op mijn 85e, nog even fit voel als nu, dan is dat uiteraard nergens voor nodig!
Maak jij je ook zorgen over de tijd dat je echt oud en gebrekkig zult zijn?
maandag 13 februari 2023
Ruim 4,5 miljoen ouderen in Nederland.
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik maak me nooit zorgen over zaken waar ik niets aan kan veranderen. Wie dan leeft, die dan zorgt. Dat zien we dan wel weer. Geartsje
BeantwoordenVerwijderenVroeger, jaren 70, heb ik in een bejaardenhuis gewerkt. Mensen vanaf 65 jaar gingen daar wonen. Ze waren nog meestal nog fit. Alles werd voor hun gedaan. De was en schoonmaken werd gedaan ,het eten werd op de kamer gebracht. Niemand van hun had een auto, een enkeling had nog een fiets. Zelf ben ik 66 jaar en werk nog parttime. Moet er niet aan denken om zo te wonen. Bejaardenhuizen bestaan niet meer.Mensen moeten het zelf maar uitzoeken. Van het ene uiterste naar het andere.
BeantwoordenVerwijderenJa ik maak me zeker zorgen mede omdat ik een partner heb die zich geen zorgen maakt en vind dat ik overdrijf. Hij is van: we zien wel, ik ben graag voorbereid.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt je niet voorbereiden op een onbekende toekomst. Het enige wat je kunt doen is zorgen voor een flinke spaarpot. Want het spreekwoord zegt: ‘heb je geld dan doe je wonderen, heb je niet dan is het donderen’. Verder valt er niets voor te bereiden. Geartsje
VerwijderenJe zou al voordat je oud bent dingen kunnen regelen. Eigen huis verkopen en kleiner gaan wonen met slaapkamer en badkamer beneden. Deuren op rolstoelbreedte en ‘n makkelijke tuin.
VerwijderenMijn zus (76) zit nu nog in een eengezinswoning (huur) met slaapkamers en badkamer boven. Mijn zwager is slecht ter been, zijzelf heeft COPD.
Toen ze deze woning (10 jaar geleden) huurden konden ze ook een 55+ bungalow huren met 2 slaapkamers en badkamer beneden maar ze vonden de tuin te klein.
Nu is hun tuin te groot, naar boven gaan wordt steeds moeilijker en omdat de woningnood ook groter wordt is een ander huis moeilijk te verkrijgen!
Janne
Misschien waren de meeste van die mensen al wel af en versleten. Barre omstandigheden in hun jeugd , slecht eten , vanaf heel jonge leeftijd vaak al uren lange zware lichamelijke arbeid. Slechte gezondheids en medisch zorg. Weinig ontspanning , veel zorgen. Oorlogen. Makkelijk oordelen als we het niet mee gemaakt hebben hoe het is om dan al versleten te zijn
BeantwoordenVerwijderenMisschien denk ik er later anders over, maar het lijkt mij verschrikkelijk om in een verpleeghuis te wonen. Je altijd moeten aanpassen, steeds weer andere mensen om je heen en vooral: niet meer zelf kunnen koken. Zoals ik er nu over denk blijf ik het liefst zo lang nodig zelfstandig wonen, evt. met hulp.
BeantwoordenVerwijderenDe bejaardentehuizen van toen hadden vele voordelen. Maar de zorg van toen kunnen we met het grote aantal ouderen nu gewoon niet meer betalen als maatschappij. Er zijn wel zorgvilla's maar daar hangt een prijskaartje aan. (voor de huisvesting dan, je betaalt /krijgt een vergelijkbare vergoeding voor de zorg) Ik zie in de praktijk dat veel ouderen dat niet willen betalen, zelfs al is het geld er soms wel. C.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders, vader is 84 geworden en mijn moeder 91, hebben altijd zelfstandig gewoond. Mijn vader kreeg het laatste jaar van zijn leven hulp bij het douchen. Mijn moeder de laatste 2 jaar van haar leven hulp bij het aan- en uittrekken van steunkousen.
BeantwoordenVerwijderenMijn jongste zusje kwam om de week een ochtend het zwaardere huishoudelijke werk doen en ik deed iedere week, samen met mijn moeder, de boodschappen.
Ik ben nu 73 en ik doe alles zelf. Mijn man heeft reumatische artrose, erg pijnlijk, maar hij redt zich prima, alleen het lopen gaat moeizaam ivm vastgezette enkel.
Zou het ons minder goed gaan dan wordt het moeilijk. Onze kinderen wonen in Australië dus van hen kunnen we geen hulp verwachten.
Gelukkig maak ik me geen zorgen om later, komt tijd komt raad!
Thea
Oh, dat lijkt mij juist heerlijk: niet meer hoeven koken of verzinnen wat je moet koken
BeantwoordenVerwijderenEigenlijk denk ik nooit aan de toekomst of ouder worden in die zin...mijn man is 10 jaar jonger en we staan nog volop in het leven en hebben nog tal van projecten omhanden.
BeantwoordenVerwijderenWat ik wel zeker weet is dat ik mijn kinderen nooit wil en zal belasten. Vanaf de middelbare school hebben we een vriendengroepje van vier waarmee we sinds jaar en dag elk jaar een week naar Spanje gaan. We zitten allemaal in een andere situatie en hebben afgesproken, mocht het nodig zijn, een woongroep met elkaar te stichten en zo voor elkaar te zorgen.
Die mogelijkheid bestaat ook, met gelijkgestemden iets organiseren.
Dat kun jij willen dat je je kinderen niet belast, maar zelfs bij het wonen in een zorginstelling komt er steeds meer de vraag om hulp vanuit de mantelzorgers. Inmiddels hebben wij een vrijwilliger tegen betaling die de was doet, want de instelling krijgt dat niet goed geregeld. Een vrijwilliger die tegen betaling de kamer schoonmaakt want de instelling heeft een half uur per week per kamer en doet dus toilet en douche en even snel een stofzuiger er door en dat is het. De bewoners wordt gevraagd de instellingswas (handdoeken, theedoeken etc) te vouwen zodat het personeel tijd aan de bewoners kan besteden)
VerwijderenAls jouw hele groep ouder wordt, wordt het voor elkaar zorgen ook stukken lastiger, wie gaat je uit bed tillen, wie is zo vertrouwd dat ze je willen wassen?
Ik denk dat dat wat naïef gedacht is. Wat als 1 of meer van jullie 4 gaat dementeren bijvoorbeeld? Of zoals hierboven gezegd als de zorg fysiek te zwaar wordt?
VerwijderenWát als de hemel valt? We zien het wel 😆
VerwijderenIk/wij maken ons zeker zorgen ben eergisteren 60 geworden en mijn man is 70. We kunnen gelukkig alles nog zelf en ik hoop dat dit nog heel lang zo blijft. Mijn moeder (86) heeft vorig jaar mei een CVA gehad kan moeilijk lopen en staan en wacht nog steeds op zorg. De gemeente Amsterdam beslist dat je minimaal 15 maanden moet wachten en ook dan gaan mensen die urgent zijn voor. Zij was ook altijd voornemens haar kinderen niet te belasten maar het kan echt niet anders. Als wij niks doen gebeurt er niks en ze is ook digitaal niet vaardig. Haar broer is recent overleden maar stond bijna 2 jaar op de wachtlijst (was dement en op het laast was thuisblijven echt niet meer mogelijk). Wij hebben zelf geen kinderen en dan kun je wel een reserve hebben qua geld maar heb je echt zorg nodig dan is dat binnen no time op. Vroeger altijd in verzorgingshuizen gewerkt en hoewel niet top is het toch beter dan thuis aan je lot over gelaten worden want er is echt geen personeel te vinden. Het zou voor een deel ook de woningnood oplossen want (ik werk zelf in de thuiszorg) ik zie heel veel ouderen van 80 en 90+ die graag veel kleiner zouden willen wonen en in huizen wonen met soms 4 slaapkamers.
BeantwoordenVerwijderenOndanks uitstekende familieverhoudingen zit ik hier op mijn eentje als 75 jarige weduwe in een veel te groot en bewerkelijk huis te wonen. Mijn 4 kinderen heb ik altijd aangemoedigd zelfstandig te zijn en "Ja" tegen het leven te zeggen en dat doen ze ook beslist. En zo is het gekomen dat er 1 dochter in Athene woont, een tweede in het Baskenland, 1 zoon in Yorkshire en een zoon aan de andere kant van Londen waar ik woon....Gezien deze omstandigheden steek ik mijn hoofd in het zand.... Ik blijf hier want ik vind het heerlijk om kleinkinderen te logeren te hebben. Komt tijd komt raad.... Maar wat ik de jongere generatie wel aanraad is het bouwen van grote huizen waarin meerdere generaties kunnen leven en elkaar kunnen helpen.
BeantwoordenVerwijderenHet is zo'n twintig jaar geleden dat er een einde kwam aan het wonen met zorgservice in ons stadje. Het was ideaal. Een complex met ruime appartementen, erbij een zaal, een kantoor en eromheen een tuin . Er was een technische dienst voor een paar uur, een directrice en 24 uur één verzorgende. Dat laatste werd betaald dmv servicekosten. Er was een subsidie van de gemeente voor wie de servicekosten niet kon betalen. Naast de verzorging vanuit de service kwam er ook de wijkverpleging. Ik denk dat deze vorm van wonen ideaal is. Zeker als er ook vitale mensen voor kiezen om er te gaan wonen, die voegden veel toe aan de gezelligheid. Ik zou zo wel willen wonen.
BeantwoordenVerwijderenIk ga nu tegen een heilig huisje schoppen. MAAR moet je perse behandeld worden tegen kanker of een andere ernstige ziekte terwijl de behandeling niets/ nauwelijks iets toevoegt aan je kwaliteit van leven? Zeker als je op leeftijd bent?
BeantwoordenVerwijderenMoet je perse de nieuwste, nog onbewezen, medicijnen krijgen?
Een nieuwe hartklep of heup levert meestal nieuwe levenskwaliteit toe, maar die zoveelste experimentele behandeling????
Laat mensen dat vooral zelf bepalen!
VerwijderenEen roker wordt ook behandelt voor hart/vaatziekten, een sporter voor zijn blessure en iemand die vrijwillig op skivakantie gaat wordt ook overgevlogen/vervoerd bij breuken.
Ik betaal ook voor de kraamzorg van een ander, dat is prima.
En niemand kan voor een andrr beppalen wat kwaliteit van leven is. Misschien wil iemand de tijd rekken om een kind te zien trouwen, een bepaalde leeftijd bereiken met groot feest etc.
VerwijderenIk heb het bericht van 14:24 geschreven met het idee dat men ook mag kiezen om dood te gaan en niet perse alles moet laten gebeuren. (Eer) gisteren was er een bericht op het Journaal over Zeeland. Dit ging o.a. over de zorg en de problemen die ze daar verwachten. Een aantal bewoners spraken toen over meer inspraak mbt hun leven en eventuele ziektes. Én dat zij mogen kiezen om een behandeling te weigeren of te stoppen.
VerwijderenEr wordt nu vooral geprobeerd om mensen zo lang mogelijk in leven te houden tegen alle verwachtingen in en tegen zeer hoge kosten. En dat terwijl de patiënt er weinig tot geen baat bij heeft. Ik vind dat de dood ook bespreekbaar moet zijn.
Ik was degene die op u gereageerd heeft. Dan heb ik u totaal verkeerd begrepen, mijn excuses!
VerwijderenInderdaad moet dat bespreekbaar zijn, maar dat is het toch ook zou ik denken?
Misschien niet overal? Ik hoor inderdaad steeds meer mensen zeggen dat ze bepaalde behandelingen niet willen.
Zelf heb ik ook ontsekt dat in verwijsbrieven nu ineens een speciaal kopje staat dat de patiënt het wel/niet met de behandeling eens is. Bij een verwijzing ben je het er mee eens uiteraard anders word je niet doorverwezen.
Maar ik ben het met u eens dat mensen die niet (meer) behandeld willen worden dat dat evengoed uitgesproken mag worden.