Mijn ex-partner had een bipolaire stoornis. Later kreeg hij er nog een andere diagnose bij: een bipolaire stoornis met schizofrene trekjes: een schizoaffectieve stoornis. Tijdens drukke, manische periodes had hij wanen en werd hij soms behoorlijk paranoia, met andere woorden hij werd psychotisch en deed hij gekke dingen. Daarnaast had hij periodes dat hij depressief was. In het begin dat we een relatie hadden ging het met medicijnen best goed en waren er tussen de manische en de daarop volgende depressieve periodes vele maanden en soms jaren, dat hij normaal kon functioneren. Dat werd later anders en waren er maar weinig tot geen normale periodes, ondanks medicijnen. Ik was 20 jaar met hem samen en na zijn definitieve opname in allerlei
psychiatrische settings gedurende de 24 jaar die daarop volgden hadden we regelmatig contact en ging ik met onze
kinderen op bezoek. Ik heb hem 44 jaar meegemaakt. Eerst van zeer nabij en later wat meer op een afstand.
Ik las een e-boek over iemand met een bipolaire stoornis. Het leek in zijn soort een redelijk luchtig boek, misschien leek het dat door de kaft en illustraties.
Het boek is volgens mij grotendeels autobiografisch en beschrijft een periode van het leven van de schrijfster en is tevens een handboek voor patiënten en hun familie: hoe ga je met de stoornis om en wat zijn de tips en valkuilen.
De flaptekst:
Je gaat toch geen gekke dingen doen?! gaat over Francis, een vrouw en
moeder met een bipolaire stoornis. Elke keer als ze denkt dat haar leven
lekker loopt, kan haar hele bestaan toch ineens weer flink ontsporen.
Ze raakt dan of in een zware depressie waardoor ze de hele dag
horizontaal ligt, of ze springt met rozegeverfd haar door het leven en
dan is niets te gek. Het lijkt er wel eens op dat een bipolaire stoornis
besmettelijk is, want haar man en kinderen worden soms gillend gek van
haar. Toch is er veel liefde in het gezin. Maar overleeft haar huwelijk
elke zware depressie, bizarre verliefdheid en heftige
medicijnvergiftiging waardoor Francis bijna het loodje legt? Wat doet
zij om haar leven en dat van de mensen in haar omgeving leefbaar te
houden? Ze beschrijft in Je gaat toch geen gekke dingen doen?! tips en
trucs waarvan het succes niet verzekerd is, maar die wel voor een lach
en een traan op het gezicht van de lezer zorgen.
Het geeft een goed beeld van hoe een bipolaire stoornis door een patiënt beleefd wordt.
Mijn ex-partner was niet zo ernstig depressief als beschreven in dit boek, maar het gedrag en gedachten worden duidelijker. Je beleeft de ziekte door het lezen meer van binnenuit.
Ik vond het heel heftig, zoals Aefke haar ziekte beleeft, ik had bij mijn partner altijd het idee dat hij tijdens zijn depressies erg vervlakte, maar als ik bij haar lees welke gevoelswereld achter haar depressie schuilgaat, dan schrik ik wel een beetje, ik denk dat ik dat gewoon totaal niet in de gaten had bij mijn ex-partner. Geen enkele patiënt is hetzelfde, ziektebeelden komen nooit helemaal overeen en daarnaast is een patiënt niet zijn ziekte, maar hij/zij is een individu met eigen karaktertrekken en eigenaardigheden, plus zijn/haar ziekte.
Het boek riep veel herinneringen op, over zware periodes in mijn verleden. Ik werd er wat depressief van. Wat is het toch een nare ziekte en wat zou het fijn zijn als er een betere medicatie beschikbaar zou zijn!
Jammer,dat het boek er vroeger niet was
BeantwoordenVerwijderenIk was , heel lang geleden, flink ik depressief. Gelukkig kan ik nu niet meer 'voele'n' hoe dat toen was... Ik schaam me een beetje dat ik de diepte van de depressies later bij anderen niet heb herkend, zodat hun suïcide soms, zelfs voor mij, als een enorme schok kwam
BeantwoordenVerwijderenIk was na de, achteraf gezien definitieve, opname in de psychiatrie van mijn partner, depressief. Het was dat ik jonge kinderen had en die kinderen mij niet konden missen, dat ik mijn wens om er uit te stappen opschortte naar later, als de kinderen groot waren. Ik slikte anti-depressiva, die hielpen een beetje, maar in feite niet genoeg. Het leven was een treurdal en zeker geen feestje.
VerwijderenMaar ik functioneerde wel, ging naar mijn werk, bracht de kinderen naar sport en muziekles, deed mijn huishouding, maar alles was grijs en kleurloos.
Psychische ziektes zijn vreselijk ook voor partners, kinderen, ouders. Er is zo weinig begrip voor ook.
BeantwoordenVerwijderenWat zul jij het zwaar gehad hebben. Met zo iemand samen leven en dan drie kinderen krijgen. Twee alleen moeten opvoeden met hem er bij. En nog vraag je je af ,na het lezen van dit boek, of je je wel voldoende in hem verplaats hebt. Voor zover dat mogelijk is. Heel veel respect hoor. Je had er meer dan een dagtaak aan. Het maakt dat ik die reacties van die lui hier die roepen dat je een profiteur van de samenleving bent wel zo verschrikkelijk vuil vind.
BeantwoordenVerwijderenHelemaal mee eens! Eerst kinderen opvoeden met een zieke man, dan werken en dan welverdiend pensioen en altijd zuinigaan doen en een huis afbetalen. Heel knap hoor!
Verwijderen@Geeske: Lief dat je dit schrijft.
VerwijderenEr zijn nu eenmaal veel azijnpissers in deze wereld en blijkbaar scheppen ze er genoegen in, om op mijn blog wat te roepen!
Ik probeer me er niets van aan te trekken. Maar daarom keur ik reacties vooraf graag goed, of ik keur ze af als het al te bar wordt.
Ik ben opgegroeid met psychisch zieke vader. De manier waarop mijn ouders hiermee omgingen neem ik ze nu, na dertig jaar, steeds meer kwalijk. Het heeft mij en mijn broers getekend voor het leven. Ik neem het mijn vader kwalijk dat hij behandeling weigerde en mijn moeder dat ze de situatie heeft laten voortduren. Daarnaast werd er door de omgeving weggekeken.
BeantwoordenVerwijderenEn de kindertjes de schuld gegeven. En de/ een verantwoordelijkheid bij hun leggen. Kun jij ook zo boos worden om die parentificatie heet het denk ik. Dat kinderen in een ouder rol gedrukt worden. Zelfs door hulpverleners . Ik vind zelfs dat artsen en zo, een kind niet eens als tolk mogen gebruiken. Stuur ze maar weg en kom maar terug met iemand die wel kan tolken en leer Nederlands.
BeantwoordenVerwijderen12.26 is een reactie op Nienke 11.58
VerwijderenHet lijkt mij confronterend om te lezen. Vooral omdat in mijn geval ikzélf degene ben die "iets mankeert" (niet te vergelijken met bovengenoemde stoornissen, maar toch).
BeantwoordenVerwijderenAaf, ik heb enorm bewondering voor jou hoe jij dat allemaal deed, en hoe je ondanks alles alsnog zo liefdevol over jouw wijlen (ex?) man vertelde. Gelukkig kan je alle vervelende reacties langs je heen laten gaan.
Mijn man heeft jarenlang mijn taak over moeten nemen. Fulltime baan, 2 kinderen en een depressieve vrouw.
BeantwoordenVerwijderenNiet een huisarts wilde pillen voorschrijven nadat gebleken was, dat therapie niet hielp.
Veel wandelen, zoek (nog) een hobby, zinnen verzetten zou moeten helpen!
Gelukkig, 30 jaar geleden kreeg ik een huisarts die me een antidepressivum voorschreef en dat was, na een maand of 2, begin van een heel nieuw leven!
Thea
Moeilijk voor jou. Heb je er geen problemen mee gehad dat je kinderen erfelijk belast zouden kunnen zijn?
BeantwoordenVerwijderenJazeker! Het wrange was dat we in 1984 bij de afdeling klinische genetica van de Universiteit onze vraag naar erfelijkheid hadden laten onderzoeken. Volgens deze onderzoeker was een erfelijke factor bij een bipolaire stoornis niet bewezen.
VerwijderenMisschien heeft hij zijn werk niet goed gedaan, of er waren destijds inderdaad nog weinig studies naar gedaan.
Tot nog toe zijn er bij mijn dochters geen tekenen van een bipolaire of schizoaffectieve stoornis.
VerwijderenDat is mooi! Ze kunnen helaas wel drager zijn.
VerwijderenDat is dikke kwalijke onzin om het zo te stellen . Drager is als er een dna gen voor zou zijn. En dat is er niet gevonden. Er kan wel een erfelijke gevoeligheid om het te ontwikkelen zijn. 10 % kans ..Dus niet dat men het krijgt maar zou kunnen krijgen
VerwijderenIk denk dat de ziekte bij de vader van mijn dochters getriggerd is door weinig slaap en overmatig alcoholgebruik in het begin van zijn studententijd. Zoals de meeste studenten dat doen, maar slecht voor mensen met aanleg voor manisch, psychotisch gedrag. Ik heb mijn dochters altijd verteld dat ze vooral niet moeten beginnen met cannabisgebruik omdat dit ook een enorme trigger is.
VerwijderenHeel erg verstandig van je. Dat spul is niet zo onschadelijk als men denkt. Het kan heel erg veel vernielen daar boven.
Verwijderen