De huizen in mijn jeugd deel 2

Vorige keer schreef ik: 
We verhuisden naar een bedrijfswoning boven het bedrijf. Het bedrijf stond niet in een woonwijk, maar op een bedrijventerrein, vrij ver van andere kinderen. Geen straat waar kinderen speelden.  Geen grootouders meer in de buurt. Geen tuin meer, maar wel een betonnen trappenhuis en een fietsenschuurtje op de begane grond. 
De verhuizing vond plaats begin januari 1962, ik was een maand er voor 9 jaar geworden. 

De middelste verdieping op de foto was ons huis. Rechts op de foto over de hele breedte van het huis de woonkamer, links daarnaast 3 slaapkamers en achter die slaapkamers van links naar rechts het trappenhuis, de badkamer en de keuken. En daar tussenin een lange gang die de woonkamer met het trappenhuis verbond en alles wat daar tussen lag. 
Boven woonden een andere werknemer, een echtpaar zonder kinderen, beneden waren kantoren. 
En achter het woon/kantoordeel was de fabriek met nog meer bedrijfsruimtes, zoals de tekenkamer en het kantoor waar mijn vader werkte. 

Het gebouw uit een andere hoek gefotografeerd. 
Hier is de voordeur van het trappenhuis duidelijk zichtbaar.

Op zich was het een fijn huis, maar er waren voor mij ook negatieve kanten aan dit appartement. 
- De enige wc was in de badkamer. Er was geen afzonderlijke toilet. Dat betekende dat ik nooit in bad kon liggen met de deur op slot. Die deur mocht niet op slot, want anders konden gezinsleden niet naar de wc. Ik had geen enkele privacy! Storend, vond ik dat.
- Het appartement was nogal afgelegen op een industrieterrein. Tegenover ons was het terrein van de Philipsfabriek. Er waren een garage, een klompmakerij en een lasbedrijf naast ons. Geen kinderen om mee buiten te spelen. Iets wat voor een 6 en 9 jarige toch wel erg leuk geweest was en wat we in Leeuwarden wel hadden. Gelukkig vonden we op school wel goed aansluiting en lukte het ons goed om speelkameraadjes uit omliggende wijken te krijgen. 
- Alleen tijdens kantooruren was er centrale verwarming, want onze verwarming was aangesloten op de centrale ketel van het bedrijf. In de avonden en in de weekenden bleven de radiatoren koud en bleef alleen een gaskachel in de woonkamer over en een elektrisch warmte-element in de badkamer. 
- In tegenstelling tot ons huis in Leeuwarden woonden mijn grootouders niet meer op loopafstand en zag ik mijn oma Aaf veel minder vaak dan vroeger. 
We zagen onze grootouders nog wel redelijk vaak, want we reden bijna iedere zaterdag naar Leeuwarden om mijn grootouders te bezoeken  en daar in die stad onze inkopen te doen. Onze kleding, schoenen en ook een deel van onze boodschappen kwamen nog steeds uit de stad Leeuwarden, de stad waar mijn ouders hun hele leven gewoond hadden. Mijn vader had in de oorlog nog wel onvrijwillig een tijd in Duitsland doorgebracht en lag zeker een jaar in een sanatorium, maar afgezien daarvan woonde hij in de stad. Mijn ouders zagen Drachten ook niet als een stad, maar als een uit de kluiten gewassen dorp. 
Het huis en het bedrijf staat sinds 1983 niet meer op die plek. Het bedrijf staat nu ergens anders, nog wel in Drachten, maar niet meer op de plek waar ik opgroeide. 

In de jaren 60 ging het economisch erg goed. Ook met het bedrijf waar mijn vader werkte. Steeds meer collega's van mijn vader kochten een huis en na verloop van tijd zag mijn vader ook de financiële ruimte om dat te doen. Er was nog geld uit de verkoop van ons huis in 1962, onze boot werd verkocht en we kochten in 1969 een nieuw te bouwen huis, in een rustig hofje, waar we in de zomer van 1970 gingen wonen. Ik was toen al 17 jaar. Ik heb er maar kort gewoond. Twee jaar later, op mijn 19e, ging in naar Groningen om daar te studeren.

Dit is niet ons huis, maar het huis van mijn ouders was vergelijkbaar met het linker huis.
Ook een hoekhuis en de kleuren van ramen, kozijnen en gevel was hetzelfde.

Het huis was fijn, op alle dagen van de week centraal verwarmd en zonder wc in de badkamer 😅

Na 2 jaar vertrok ik dus naar Groningen en begon ik op mijn 19e mijn volwassen woon-loopbaan. Daarover later meer.