Dochter heeft de knoop doorgehakt en heeft besloten niet thuis te blijven maar in Wageningen te gaan studeren. Ze kon hier dezelfde studie doen, maar ze heeft besloten om te gaan verkassen. Nu gaat moeders na jaren weer helemaal alleen wonen. Vijfendertig jaar geleden woonde ik alleen, daarna steeds met partners en sinds bijna 22 jaar met kind(eren). Ik word depresssief bij het idee helemaal alleen te zijn. Verstandelijk gezien lijkt het me voor de ontwikkeling van mijn 19 jarige dochter een heel goede beslissing, maar emotioneel ziet het er heel anders uit. Dochter is een hele lieve, sportieve, rustige meid, kortom een ideale huisgenoot. Maar ja, eens moet het er toch van komen en ik zal er aan moeten wennen dat ze soms in het weekend bij mij is, maar verder niet. Voor mij als alleenstaande ouder is het denk ik moeilijker als voor ouders met een partner. Maar tja, het is goed dat ze zich losmaakt, over 2 of 3 jaar zou de klap net zo hard aankomen als nu, dus wat dat betreft maakt het niet zo veel uit. Ze kan toch niet tot Sint Juttemis bij mij blijven, had ik wel leuk gevonden, maar eigenlijk ook weer niet. Volwassen kinderen moeten een eigen leven hebben.
Er is 1 pluspunt: ik denk dat ze de zelfstandigheid prima aankan.
Financieel gezien ga ik er weer op achteruit. Geen belastingvoordeel van een inwonend kind, geen kostgeld meer. Dus ik denk dat ik minder kan sparen de komende jaren.
Er is 1 pluspunt: ik denk dat ze de zelfstandigheid prima aankan.
Financieel gezien ga ik er weer op achteruit. Geen belastingvoordeel van een inwonend kind, geen kostgeld meer. Dus ik denk dat ik minder kan sparen de komende jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, racistische, onaardige, of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.
Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.