Mijn opa

Van mijn web-log:

Gisteren blogde ik over vis en over mijn opa, die zelf gevangen zoetwatervis zo voortreffelijk kon klaarmaken. Er kwamen weer allerlei herinneringen boven over mijn grootvader, dus ik dacht: ik ga een blogje wijden aan mijn opa.
Hij is geboren in Leeuwarden in 1899 als 9e kind in een huishouding van 10 kinderen. Vier van die kinderen zijn nog voor hun 4e levensjaar overleden. Zijn vader was schoenmaker en mijn opa kreeg een opleiding als meubelmaker. Op een gegeven moment was er geen werk meer voor meubelmakers, waarschijnlijk door de machinale (massa)productie van meubels. Hij is toen als onderhoudsman bij een zuivelfabriek gaan werken.
Mijn grootvader was een toonbeeld van zuinigheid, hij deed gewoon heel veel zelf:
- zijn huis onderhield hij zelf, verven, repareren, maken van voorzetramen ter isolatie.
- hij ving dus veel vis en zorgde daarmee regelmatig voor aanvoer van eiwitten voor de warme maaltijd.
- hij hield kippen voor de eieren en voor het vlees, hij slachtte zelf de kippen van de leg waren. Natuurlijk had hij het kippenhok met bijbehorende ren zelf gebouwd en regelmatig van een fris verfje voorzien.
- hij kweekte veel eigen groenten in zijn achtertuin: worteltjes, sperzieboontjes, bietjes, spitskool, sla en aardbeien (mmm). Aardappelen herinner ik mij niet, de worteltjes en aardbeien deste beter. We mochten altijd wat plukken en lekker opsnoepen.
Mijn grootouders woonden in de kleine woonkeuken, de grote voorkamer was voor de zondag, maar verder werd daar niet gewoond. Elke avond lieten ze de kachel uitgaan, elke ochtend werd de kachel weer opnieuw aangestoken.
Behalve vissen had mijn opa kaarten als hobby. Verder besteedde hij een flink deel van zijn tijd aan vakbondswerk. Het was een rustige, stille man, maar tijdens vakbondsbijeenkomsten kon hij enthousiaste toespraken houden. Mijn moeder heeft er over verteld, ze was de schoondochter van mijn opa. Ze had nooit gedacht dat die stille man zo goed kon spreken. Eerlijk gezegd had ik dat ook niet achter deze kleine, rustige man gezocht. Hij had zwart haar en bruine ogen en was tenminste 20 cm kleiner dan mijn vader (1.93) en mijn broer (1.96), zijn zoon en kleinzoon. Ach ja, mijn opaatje, ik heb veel van hem gehouden.
Hij had last van zijn hart, op zijn 63e kreeg hij zijn eerste hartaanval en later nog eens en toen weer eens en nog eens. De laatste hartaanval werd hem fataal. Hij was toen 74 en zou net een grote vis op de wal brengen. De inspanning of de vreugde van zo'n goede vangst waren hem te veel en hij stierf aan de waterkant. Er zijn voor een fanatieke amateurvisser slechtere manieren om dood te gaan.
En zoals dat vaker gaat, mijn oma overleefde hem nog ruim 15 jaren.