En toen was ik al weer een heel jaar wees

Op 1 oktober 2012 overleed mijn moeder, vandaag is dat op de kop af een jaar geleden. Ik realiseer me nu dat ik er vandaag met niemand over gesproken heb. Ik heb vandaag wel verschillende keren bij haar overlijden stil gestaan. Tijdens het ontbijt, onder de vergadering die ik moest notuleren, later op de middag tijdens het werk. Ik staarde wat naar buiten en overdacht het afgelopen jaar. En toen ging ik weer verder met werken. Mijn oudste dochter kwam nog langs op mijn werk, die kwam wat ophalen en ik heb haar toen ik thuis was nog telefonisch gesproken. Toch heb ik het er niet over gehad. Ik denk er gewoon niet aan om er aandacht voor te vragen. En nu, in de stilte van de avond, denk ik ineens: ma!
De complexe mens die mijn moeder was.
Het is niet dat mijn ma niet in mijn gedachten is, heel vaak zelfs. Deels mis ik haar, deels voel ik me ook bevrijd van alle zorgen. Ik denk dat het voor haar goed was dat het klaar was. Ze hoefde zelf ook niet meer en wilde op de dag van haar overlijden ook niet meer met spoed naar het ziekenhuis. Gelukkig was ze helder genoeg om dat aan de huisarts duidelijk te maken. Met veel "kunst-en-vliegwerk" was het misschien gelukt om haar leven nog een paar weken te rekken. Maar voor welke prijs? Dan lag ze in een ziekenzaal op een ziekenhuisbed weg te kwijnen. En wat had ze een pest aan ziekenhuis- en verpleegbedden!
Soms overdenk ik, wat ik wil als ik in die omstandigheden zou komen. Lastig is dat! Het hangt van zo veel factoren af. Stel je voor, er is een (achter)kleinkind op komst, zou ik de geboorte niet willen meemaken? Of er gebeuren andere leuke dingen waar iedereen blij van wordt. Daar wil dan natuurlijk wel bij zijn!
De situatie zou heel anders zijn als al mijn geliefden door wat voor oorzaak dan ook er niet meer zouden zijn.
Een vreselijke gedachte! Maar dan zou ik minder aan het leven hangen dan wanneer mijn dochters en hun partners er nog zouden zijn en ik hen op een of andere manier zou kunnen steunen of blij zou kunnen maken.