Lang geleden, de eerste keer dat ik samenwoonde

Op mijn 20e ben ik samen gaan wonen met mijn toenmalige vriend. Het was in 1973. Mijn vriend was 36 jaar, en had geen cent te makken en ik evenmin. Ik studeerde en kreeg een toelage van mijn ouders. Studiebeurzen waren toen alleen voor arme studenten en mijn ouders verdienden te veel. Ze kregen wel 3x kinderbijslag voor mij, omdat ik uitwonend was. Dat kregen ouders van studenten tot hun kinderen 27 waren. Mijn vriend W. was pas gescheiden en bezat vrijwel niets, hij had een WAO uitkering (uiteindelijk vanaf zijn 34e tot zijn 65e jaar, maar dat wist ik toen nog niet). Hij huurde een ruime woning, dat kwam omdat zijn twee dochters meestentijds bij hem waren. We hadden 3 slaapkamers en een enorme woonkamer. Maar meubels hadden we nauwelijks.
Alleen in de slaapkamers en in de helft van de woonkamer lag vloerbedekking van de allergoedkoopste soort. De vloer van de andere helft van de woonkamer en de grote overloop was geverfd met roodbruine betonverf. Dat was de "vloerbedekking". In de douche, de toilet en in de keuken lagen tegeltjes van de woningbouwvereniging.
We hadden een houten keukentafel die uit een vijver gevist was. Doordat hij lang in het water gelegen had, liet de lijm op de meeste plaatsen los en was hij uitermate gammel. Bij deze tafel hadden we stoelen met biezen matten die zo hier en daar stuk waren.
De gasoven was afkomstig van een afvalcontainer. Hij was afgedankt, maar deed het nog wel. Het gasoven deel wat minder. Koekjes werden rechts een stuk donkerder dan links. Maar je kon er op koken en dat was het voornaamste.
De dochters hadden elk een bed. Een afdankertje, maar och, dat was geen probleem.
Vriend had helaas geen bed en ook geen matras, hij sliep in slaapzakken op een tweepersoons luchtbed. Toen ik bij hem introk, sliepen we samen op dat luchtbed. Het was plezierig dat de buren naar Tanzania verhuisden en ons hun van spaanplaat gemaakte bed + een morsige matras gaven. Dat was een stuk beter dan dat luchtbed! Die slaapzakken zijn we blijven gebruiken. In de zomer 1 en in de winter 2 aan elkaar geritste slaapzakken. Dekbedden of dekens bezaten we niet.
Gelukkig voorzag de woningcorporatie in kasten: een kast ik de keuken, een kast in de woonkamer, een kast in de berging, een kast op iedere slaapkamer. Dat was mooi, dan konden daar de paar lakens en handdoeken die we bezaten in opgeborgen worden.
In de woonkamer stond een oud tweepersoons bankje. Op een gegeven moment stortte dit bankje in elkaar en pogingen om het te repareren waren tevergeefs. We behielpen ons vanaf die tijd met kussens die we bij het grof vuil gevonden hadden. Verder hadden we wat geverfde sinaasappelkistjes. Dergelijke kistjes stonden ook op de kinderkamer. Daarin werd het speelgoed opgeborgen.
W. had ook geen gordijnen. Toen ik bij hem introk ben ik begonnen met gordijnen maken voor de slaapkamers en later heb ik die gemaakt voor de woonkamer. Toch wel prettig om wat stoffering te hebben.
We hadden geen tv, geen geluidsinstallatie. Wat hadden we wel? Een wasmachine, een oude koelkast en een oude piano.

Jongste dochter woont sinds kort in een kleine versie van zo'n zelfde woning als waar W en ik destijds in woonden. Ik moet zeggen, alle herinneringen komen weer terug. Wat woonden we daar in feite primitief! We hadden bijna niets, maar dat vonden we gewoon. En ook vrienden en kennissen gaven niet de indruk dat het raar was om zo weinig spullen te hebben en dat alles wat er was zo ongeveer van de "vuilnisbelt" kwam.