dinsdag 7 januari 2014

Lang geleden, de eerste keer dat ik samenwoonde

Op mijn 20e ben ik samen gaan wonen met mijn toenmalige vriend. Het was in 1973. Mijn vriend was 36 jaar, en had geen cent te makken en ik evenmin. Ik studeerde en kreeg een toelage van mijn ouders. Studiebeurzen waren toen alleen voor arme studenten en mijn ouders verdienden te veel. Ze kregen wel 3x kinderbijslag voor mij, omdat ik uitwonend was. Dat kregen ouders van studenten tot hun kinderen 27 waren. Mijn vriend W. was pas gescheiden en bezat vrijwel niets, hij had een WAO uitkering (uiteindelijk vanaf zijn 34e tot zijn 65e jaar, maar dat wist ik toen nog niet). Hij huurde een ruime woning, dat kwam omdat zijn twee dochters meestentijds bij hem waren. We hadden 3 slaapkamers en een enorme woonkamer. Maar meubels hadden we nauwelijks.
Alleen in de slaapkamers en in de helft van de woonkamer lag vloerbedekking van de allergoedkoopste soort. De vloer van de andere helft van de woonkamer en de grote overloop was geverfd met roodbruine betonverf. Dat was de "vloerbedekking". In de douche, de toilet en in de keuken lagen tegeltjes van de woningbouwvereniging.
We hadden een houten keukentafel die uit een vijver gevist was. Doordat hij lang in het water gelegen had, liet de lijm op de meeste plaatsen los en was hij uitermate gammel. Bij deze tafel hadden we stoelen met biezen matten die zo hier en daar stuk waren.
De gasoven was afkomstig van een afvalcontainer. Hij was afgedankt, maar deed het nog wel. Het gasoven deel wat minder. Koekjes werden rechts een stuk donkerder dan links. Maar je kon er op koken en dat was het voornaamste.
De dochters hadden elk een bed. Een afdankertje, maar och, dat was geen probleem.
Vriend had helaas geen bed en ook geen matras, hij sliep in slaapzakken op een tweepersoons luchtbed. Toen ik bij hem introk, sliepen we samen op dat luchtbed. Het was plezierig dat de buren naar Tanzania verhuisden en ons hun van spaanplaat gemaakte bed + een morsige matras gaven. Dat was een stuk beter dan dat luchtbed! Die slaapzakken zijn we blijven gebruiken. In de zomer 1 en in de winter 2 aan elkaar geritste slaapzakken. Dekbedden of dekens bezaten we niet.
Gelukkig voorzag de woningcorporatie in kasten: een kast ik de keuken, een kast in de woonkamer, een kast in de berging, een kast op iedere slaapkamer. Dat was mooi, dan konden daar de paar lakens en handdoeken die we bezaten in opgeborgen worden.
In de woonkamer stond een oud tweepersoons bankje. Op een gegeven moment stortte dit bankje in elkaar en pogingen om het te repareren waren tevergeefs. We behielpen ons vanaf die tijd met kussens die we bij het grof vuil gevonden hadden. Verder hadden we wat geverfde sinaasappelkistjes. Dergelijke kistjes stonden ook op de kinderkamer. Daarin werd het speelgoed opgeborgen.
W. had ook geen gordijnen. Toen ik bij hem introk ben ik begonnen met gordijnen maken voor de slaapkamers en later heb ik die gemaakt voor de woonkamer. Toch wel prettig om wat stoffering te hebben.
We hadden geen tv, geen geluidsinstallatie. Wat hadden we wel? Een wasmachine, een oude koelkast en een oude piano.

Jongste dochter woont sinds kort in een kleine versie van zo'n zelfde woning als waar W en ik destijds in woonden. Ik moet zeggen, alle herinneringen komen weer terug. Wat woonden we daar in feite primitief! We hadden bijna niets, maar dat vonden we gewoon. En ook vrienden en kennissen gaven niet de indruk dat het raar was om zo weinig spullen te hebben en dat alles wat er was zo ongeveer van de "vuilnisbelt" kwam.

26 opmerkingen:

  1. Herkenbaar!
    Ach als starter is het toch ook niet erg om je bezittingen langzaam op te bouwen? Beter zo dan meteen in de schulden omdat je alles gelijk perfect wilt hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow, ik moet eerlijk zeggen dat ik hier wel een beetje van schrik. Dan heb ik het toch altijd nog behoorlijk goed gehad.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat was ook niet zo vreemd,vroeger.Nu zijn we zoveel luxe gewend en kijk je er met een andere blik naar.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goh, dat is een heel verschil met wat ik als starter ervaren heb toen ik met mijn toenmalige vriend (nu hubbie) ging samenwonen. Bijna twintig jaar later dan jij en weer student, kon ik uit gespaard loon de flat bijna geheel laten stofferen (sanitair was van de woningbouwvereniging) en veel meubels en witgoed waren gekregen, maar we zaten er zeker netjes bij. Wij vonden, verwend als we waren, de 2/3-kamerflat voor ons tweetjes veel te klein. We hebben er maar 4 jaar gewoond, maar het is een heel gelukkige en belangrijke tijd geweest.
    Ankie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel herkenbaar dit! Mijn toenmalige vriend en ik moesten rondkomen van een bijstandsuitkering en we stonden vaker rood dan dat er geld was. Onze meubeltjes waren krijgertjes en de wasmachine huurden we. Het grote verschil met toen en nu was dat er toen geen goedkopere winkels in de buurt waren zoals bijvoorbeeld Zeeman of C&A. Een kringloopwinkel was er ook niet. Als wij kleren nodig hadden moesten we altijd naar de duurdere winkels toe. Tegenwoordig kun je best veel kopen voor weinig geld.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het heeft dus veel te maken me het idee en normen over wat normaal is eigenlijk! Mooi dat je destijds zo onbevangen woonde.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ach wat een herkennin
    Ook ooit in 1977 op een soortgelijke manier begonnen, iets meer meubels en stoffering, maar wel heel spannend om op deze manier te starten en langzaamaan steeds meer aan te schaffen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Leuk , herkenbaar stukje zuinig aan , brengt heel wat herinneringen boven . Zelf begin jaren tachtig mijn eerste flatje betrokken als twintig jarige. Met daarin ook vrijwel allemaal gekregen of te leen gekregen spullen . Een bonte verzameling van spullen , waar ik super trots op was ! Zoals Izerina terecht opmerkte, was je als je " zo begon" zeker geen uitzondering . Is wel een heel verschil met wat ik nu al zo om me heen zie, als ik het er wel eens met mijn kinderen over heb , nostalgie enzo :) , merk ik dat er een flinke generatiekloof tussen ons zit. Hoezo jaren met je was sjouwen vanwege geen wasmachine, eerst sparen dus jarenlang niet op vakantie gaan , geen auto kopen , kinderwens uitstellen, omdat je graag je allereerste droom opknaphuisje wilt bemachtigen? ( met hypotheekrentes van boven de tien procent ) duh !Klinkt inderdaad ook wel als iets van heel lang geleden toch ?

    Aagje

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Toen wij, 30 jaar geleden, gingen samenwonen, woonden we in een oud huisje met 2 afgewerkte slaapkamers en een onafgewerkte zolder waar de dakpannen bloot lagen. De ramen waren, vanzelfsprekend nog in enkel glas, en het sluitsysteem was stuk zodat we in het ganse huis maar één raam konden openzetten. De andere ramen waren vastgezet met ijzeren winkelhaakjes zodat ze niet openwaaiden. Het toilet was er eentje zonder spoeling en stond buiten : om naar het toilet te gaan moesten we vanaf de achterdeur ongeveer 15 m stappen. Niet zo leuk als het regende, koud was of in de nacht.... Onze keuken bestond uit 2 kleine ruimtes : de ene juist gepast om een tafeltje, koelkast en keukenkastje te zetten. Via een kapotte vouwdeur kwam je dan in een bijkeuken waar net gepast een kookvuur , de wasmachine en een wasmand kon staan.Er stond ook een heel oude stenen gootsteen en daarnaast stond een douchebak. Er was in de keuken geen verwarming dus als we een douche wilden nemen, moesten we dat bijkeukentje opwarmen door de ovendeur van ons kookvuur open te zetten en de oven aan te zetten.
    We hebben daar 2 jaar zeer primitief geleefd maar ondertussen zoveel mogelijk gespaard zodat we dan ene stukje grond konden kopen en een bescheiden rijwoning konden bouwen. De rijwoning was, om kosten te drukken, zeer primitief : geen binnendeuren, binnenmuren en plafonds niet gepleisterd, boven enkel chape ipv vloerbedekking. We hadden zelfs geen trap en moesten met de ladder naar boven.....We hadden wel de luxe om een 'echte' badkamer te hebben met lavabo, ligbad en toilet. Bovendien hadden we nog een apart toilet dus ondanks dat we de eerste jaren in onze nieuwbouw ook primitief leefden, was de overgang van het huurhuis naar het eigen huis een hele verbetering.
    Wij kochten bij onze start zo goed als niets van meubels, huisraad,linnengoed.... maar kregen van meerdere familieleden allerhande afdankertjes (meubels, halve serviezen, losse glazen, niet bij elkaar horend bestek, halfversleten lakens en handdoeken, oude nog werkende elektrische toestellen...) Net doordat we bij ons samenwonen zo goed als niets moesten investeren om te 'starten' moesten we onze spaarboeken niet aanspreken en werd dat opzij gehouden voor 'later'.
    Wij wonen nog steeds in onze bescheiden rijwoning maar hebben die in de loop van de jaren zo goed als volledig afgewerkt, gei¨soleerd. We gebruiken nog steeds een aantal van de meubeltjes die we destijds gekregen hebben ondanks we het financieel wel makkelijk zouden aankunnen om die te vervangen.liesbet

    BeantwoordenVerwijderen
  10. En nog gelijk 2 stiefdochters erbij. Pittig, lijkt mij! Hoe lang heeft die relatie en die situatie geduurd?

    BeantwoordenVerwijderen
  11. mijn vriend in ik leefden ook zo, in een 2 kamerappartement op de begane grond, toen onze oudste geboren werd. Dat was in jan. 1989. Ik zal nooit de houding van de wijkverpleegkundige vergeten die ons bezocht voor de hielprik. In een klap waren we in haar ogen gelabeld als sociaal-zwakke tokkies, en zo werden we door haar dan ook behandeld. Alsof we achterlijk waren. Dat ik borstvoeding gaf, vond ze maar zozo, ik moest maar snel aan de rijstebloempap beginnen. Een eindje verderop stond nl. een koopwoningenbuurt met nette voortuintjes. En wij woonden in een huurwoning. Gelukkig werd de bewuste verpleegkundige snel vervangen door een andere met wie het beter klikte.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Jah bijzonder he hoe snel tijden en blijkbaar wat normaal is en wat kan en wat kan verschilt met toen

    BeantwoordenVerwijderen
  13. ik ging van best wel erg sobere omstandigheden thuis, eigenlijk heel luxe wonen toe ik op 25 jarige leeftijd trouwde en met mijn toenmalige man op onszelf gingen wonen, wij hadden allebei al vanaf ons 18e gewerkt en mijn nu ex had veel gespaard omdat zijn ouders al voor hem gespaard hadden en hij geen kostgeld hoefde te betalen, ik had mijn spaarcentjes zelf moeizaam bij elkaar gespaard omdat ik wel thuis kost geld betaalde, niet omdat dat moest van mijn ouders ,maar omdat ik het gewoon vond om bij te springen aangezien mijn ouders niet veel inkomen hadden. samen hadden we een in mijn ogen een enorme bult spaargeld en kochten dan ook alles nieuw en ook van goede kwaliteit.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heel herkenbaar. Toen wij gingen samenwonen sliepen we op een oud matras dat we ergens in een kelder hadden gevonden.

    Mijn ouder kwamen op bezoek, vonden het vreselijk. De volgende dag had mijn vader 300 gulden op mijn rekening gestort, voor een ander bed, hij kon het niet aanzien. Dat zalige gevoel, om na 3 maanden op de grond in een echt bed te kunnen gaan liggen, daar kan geen Hastings bed van 20.000 euro tegenop.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Wat kunnen levens verschillen!
    Ik ben net zo oud als Zuinigaan. In 1974 leerde ik mijn man kennen.
    Ik was secretaresse en hij studeerde. In 1976 trouwden we en kochten een huis. Ik was net zoals Zuinigaan een zuinig type en had behoorlijk gespaard. In 1980 kochten we een nog groter huis met dezelfde hypotheek als van het vorige. Inmiddels is deze al lang afbetaald.
    We hebben het nu dus goed, heel goed.
    Wel zijn we altijd heel zuinig gebleven. Maar we genieten wel van ons geld. Je leeft tenslotte maar een keer; er moet wel een balans zijn.
    Kortom qua geld voel ik me een bevoorrecht mens.
    Maar...ik zeg altijd achter elke voordeur schuilt wel wat.
    Wees nooit dus jaloers op een ander.
    Maar Pluk de dag!
    Groet, Ineke

    BeantwoordenVerwijderen
  16. ik ben van een andere generatie maar ook mijn vriend (nu inmiddels man) zijn met weinig begonnen. Een volgestorte zilvervloot aan geld, huisraad van oma (die ging naar het bejaardenhuis) een uitzet, bij elkaar gespaard in een paar jaar en manlief had wat spaargeld. We zaten 2 jaar op een bordeauxrood pluche bankstel + stoelen. Een eiken fineer dressoir zo 1930 als je je voor kunt stellen een ronde tafel met 4 stoelen met pluchen bekleding en gelukkig dat we waren...... Van het spaargeld hebben we een bed en matras gekocht en een combi-magnetron en toen was het geld op. Vooral dat bankstel dat was zo 'fout'. Na 2 jaar heel hard werken en sparen zijn we getrouwd en hebben toen een heeeel klein rijtjes huis gekocht. Het dressoir van oma hebben we nog steeds. (in een slaapkamer)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ja, we zijn gestart in 1969 in 2 kamers die we huurden met gebruik van keuken en douche en wasmachine. Het 120 cm breed bed konden we krijgen van de hoofdbewoners. Ik had ook een elektrisch kookplaatje in de "woonkamer" dan kon ik daar éénpansgerechten koken en afwaswater heet maken, want ik had een stoeltje met kunstofzitting, handdoek erop en de natte afwas daarop plaatsen. Na een half jaar werd oudste dochter geboren maar de familiewieg en mijn eigen commode ( heb ik nog) vonden ook nog een plekje. Ach eigenlijk een beetje kamperen in huis en na een jaar kwamen we in een rijtjeshuis met een doorzonkamer, wat een ruimte! Daar zijn nog 3 kinderen geboren.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. zoals zo velen hierboven ook al gezegd hebben het was een andere tijd waarin heel veel mensen met minimale middelen moeste rondkomen. Ook wij begonnen met heel weinig en al heel gauw kwam er een baby die overwegend tweede of derdehands spullen en kleren had. Toen de baby een half jaar was gingen we in een huurhuis wonen en met het beetje spaargeld hadden we koelkast wasmachine en gasfornuis gekocht. Ook een slaapkamer en in de woonkamer een bank plus 2 stoelen en een wandmeubel. Van het inkomen van mijn man moesten we rondkomen en eventueel nog wat aanvullingen voor ons huis. Ik weet dat ik het eerste jaar alleen fruit kocht voor de baby en dan niet 1 kilo, maar 1 banaan. en de volgende dag 1 appel enz. Zo als ik al zei het was een andere tijd een niemand keek je eropaan dat je zo vrekkerig was , want met jou zoveel meer.Achteraf vond ik het een tijd waarin men meer rekening met elkaar hield . Met verjaardagen werd er specifiek gevraagd war je behoefte aan had. En ik kan me ook nog gezellige avonden herinneren met een ander stel waarbi wij voor de patat zorgde voor het avondeten en hun voor de pindasaus en voor de kinderen een frikandel

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Als ik nu in mijn huis om me heen kijk, denk ik wel eens: Jeetje wat een spullen, bijna alles nieuw en zelf betaald. Wat een vermogen staat er in vergelijking met 14 jaar geleden toen ik op mezelf ging.
    Ik was 18, ging studeren, vriendlief 22 en werkte net een maand. We hadden een huurflat, 4 hoog, 8 trappen op, enkele beglazing, geen centrale verwarming maar een gaskachel. Alles wat we hadden kwam van familie, of gekocht op kerkmarkt. Vloerbedekking de allergoedkoopste van de k.wantum voor fl 7,50 per strekkende meter. Het allergoedkoopste behang en verf. En gelukkig dat we waren met ons eigen huisje! Fijn om af en toe eens aan terug te denken, we hebben niet zoveel nodig om gelukkig te zijn.

    Gr. Immy

    BeantwoordenVerwijderen
  20. toen ik op mijn 19de ging samenwonen met mijn toenmalige vriend die nog naar school ging, had ik drie baantjes om onze huur te kunnen betalen. geld voor spullen en eten was er nauwelijks. gelukkig had ik vanaf mijn zestiende gespaard voor een uitzet. en dat in de jaren negentig... dat was uitzonderlijk want dat deed je toen niet meer. gelukkig had ik dus een aantal bij elkaar gespaarde spulletjes en de rest waren krijgertjes of dingen die we bij het grofvuil vonden. toen die relatie na een paar jaar over was kwam ik bij een man die alles op orde had. alles nieuw en zo. 14 jaar later ben ik van hem gescheiden en weer helemaal vanaf het begin begonnen. deels met de huisraad die ik mee kreeg uit het huwelijk, deels met tweede hands spulletjes die ik zelf opgeknapt heb. mijn huis ziet er super uit. ik ben trots op wat ik zelf voor elkaar gekregen heb en ik ben nu heel hard aan het sparen voor een aanbetaling op een koophuisje. wie weet...

    BeantwoordenVerwijderen
  21. We woonden op 2 zolderkamers, met gebruik van douche en toilet en keuken. Geen auto, geen telefoon. Nu 2 auto's en een huis met 7 slaapkamers.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Eega ging werken op z'n 15de in de bouw. Ik begon met werk in een fabriek, lopende band en daarna kantoorwerk en in de avonduren studeren.. Kostgeld betalen en op iedere verjaardag spullen vragen voor je uitzet. Geen vakantie, er moest gespaard worden. In 1967 een huis gekocht -toen moest je 30% eigen geld hebben anders kreeg je geen hypotheek- en het huis door een woninginrichter laten inrichten. En ik had direct een nieuwe volautomatische wasmachine. Ik was ziek, kreeg een zoon, moest ineens een koelkast voor zijn voeding. Toen achttien jaar ziek geweest. Drie miskramen, een operatie, verhuizen naar zelfgebouwde gelijkvloerse woning want de specialisten vertelden dat ik met een half jaar in een rolstoel zou zitten -zo ziek dus-. Een dochter werd geboren in 1976. In 1980 weer verhuisd. Weer stuk grond gekocht en een semi-bungalow gebouwd, met slaapkamers en badkamer beneden (ik kon nog niet weer traplopen) en boven twee grote slaapkamers met douche, toilet en vaste wastafel. Nu is dit huis net verkocht en hebben we een klein appartement -geschakelde huisjes met platte daken, tuintje voor en achter, gekocht. En we komen beiden uit arbeidersgezinnen. Maar hard werken (niet beunhazen) zuinig zijn en sparen hebben ons dit gebracht. Wat een verschillen. En vooral heb een beetje geluk zodat je gezond kunt blijven, want ik weet uit ervaring dat ziekzijn klauwen geld kost.. Heb het goed allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  23. De afgelopen dagen had ik het er nog over met de buurvrouw dat we bij onze verlovingen en trouwen lijstjes met kadootjes maakten, vaak met plaatjes erbij van dingen die je nog nodig had maar toen vaak in de categorie luxe vielen. Mijn puddingvorm uit 1969 heb ik nog, mijn tante was op zoek gegaan naar precies die van het plaatje, Dat vond ik zo enorm lief dat ik nog steeds zuinig op de vorm ben. Ik vertelde eens aan een jonge kapster ( 17 jaar) over die tijd zonder telefoon en meer van zulke "ontberingen". Ze wist niet wat ze hoorde

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Ontberingen, nounou. Wat was ik blij met mijn geleende bed en tafel, mijn stellingkast, zelf gekocht voor 35 gulden, mijn twee eikenhouten fauteuils van de straat en een aardappelkistje als tafeltje. Het was van mij! Mijn kamer, mijn spulletjes, mijn paleisje.Toen ik een flat kreeg, kreeg ik van de nieuwe buurvrouw een gasstel met oven, weer was ik zo blij. En toen ik mijn huis kreeg lag er zeven jaar geen vloerbedekking boven, maar dat gaf niks.
    Ontberingen, sjonge, ik was continu blij. Ik verbaas me dat ook mijn kinderen een andere standaard hebben. Het huis moet perfect, de tuin moet aangelegd worden, een grote tv en een bijna nieuwe inrichting en dan nog zijn ze niet zo blij als ik met mijn bij elkaar geraapte inboedel.
    De standaard is enorm veranderd.De verwachtingen liggen enorm hoog tegenwoordig.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Wat een herkenbaar stukje zeg! Geweldig om te lezen. Ikzelf ben ook al een lange tijd op zoek naar de leukste keuken voor ons nieuwe huis.

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.