Samen kiezen voor de dood

Gisteren schreef ik over oud en hulpbehoevend zijn. Dit blogje heeft helemaal niets met consuminderen te maken, maar ik schrijf het toch omdat het mij bezighoudt en met het bericht van gisteren te maken heeft.
Kortgeleden hebben twee bejaarde mensen in het bijzijn van hun kinderen zelfmoord gepleegd, want ze wilden niet naar het verzorgingshuis. Op 1 februari was de crematie van het paar.
Als je Fries kunt lezen, kun je hier het overlijdensbericht lezen.
Ze stapten samen uit het leven. Lees ook hier over David (86) en Willemke Postma (84).(in de Leeuwarder Courant)
En hier nog een groot artikel in het AD.
Mijn oma heeft jaren naar grote tevredenheid in een bejaardenhuis gewoond en ook haar dochter, mijn moeder, heeft 5 jaren lang in een verzorgingshuis gewoond. Ze hadden beide te veel zorg nodig om alleen thuis te blijven wonen, maar waren nog heel levenslustig. Oma en moeder hadden beiden veel interesse in de politiek, keken actualiteiten op tv en lazen de krant van A tot Z. Lopen konden ze niet of nauwelijks, maar dood wilden ze nog absoluut niet, ze werden goed verzorgd en "de meisjes" waren heel goed voor hen.
Ik lees in het verhaal van het echtpaar Postma helemaal niet dat ze een levensbedreigende ziekte hadden of dat er iets anders was wat echt een probleem was. Ik vind het onvoorstelbaar dat je dan besluit dat het maar klaar moet zijn, dat je er uit stapt.
Veel reacties op de artikelen hebben het over respect en bewondering. Ik ben verdrietig en ook boos omdat deze mensen zo veel kansen op nog veel fijne jaren samen gewoon hebben laten liggen. En het lijkt wel alsof ik de enige ben die vindt dat het ook heel anders had gekund, wel samen in het verzorgingshuis, en daar nog veel plezier beleven aan en met medebewoners, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Alsof je niet oud en zorg-behoeftig MAG zijn, alsof je niet ziek MAG zijn en geen pijn MAG leiden.
Alsof verder leven geen waarde heeft als je niet meer 100% bent en je dan maar beter dood kunt zijn.

Bijzonder detail: David Postma is geboren in hetzelfde dorp Huzum (vlak onder Leeuwarden) als waar mijn moeder en oom geboren zijn. Hij was een maand ouder dan mijn oom. Het zou mij niet verbazen als ze allemaal op dezelfde school zaten en elkaar kenden. Als kind woonde ik zelf ook in Huzum en ging naar dezelfde openbare lagere school aan de Huizumerlaan.

Nawoord:
Geloven in een leven na de dood doe ik niet, maar als iedereen meldt dat ze respect heeft voor zo'n besluit, dan ben ik bang dat het dood-(sorry voor het woord)gewoon gaat worden om er uit te stappen als het lichaam niet goed meer wil. Ik zou het vreselijk vinden als het normaal wordt om je gedwongen te voelen een einde aan het leven te maken op het moment dat je tot last wordt voor de samenleving. Het lijkt bijna alsof men vindt: opgeruimd staat netjes. Ik vind dat we ons dan op een glijdende schaal gaan begeven.
Nederland is een heel rijk land en alle ouderen verdienen goede zorg, ook ouderen met een vlekje of gebreken. Ik vind het absurd dat er geen geld meer zou zijn voor zorg voor hoogbejaarden!