Twee jaar wees

Op 1 oktober 2012 overleed mijn moeder, vandaag is dat al weer twee jaar geleden.
En ik mis haar nauwelijks, ik zie het meer als een opluchting dat ze er niet meer is.
Ik heb het gevoel dat ik de dood van mijn moeder als een gemis "moet" ervaren en lang moet rouwen.
Nou ja, ik loop ook niet te juichen, maar verdriet, nee dat niet.

De mantelzorg die ik haar in de laatste jaren van haar leven bood is mij zwaar gevallen. Vanaf dat mijn vader in 1993 overleed, ze was toen 70 jaar, heb ik veel voor haar gedaan. In eerste instantie de financiën en een deel van de boodschappen en het regelen van klussen. Op een gegeven moment viel ze en brak ze haar schouder. Ze wilde geen extra thuiszorg, alleen iemand die wat poetste, verder niet. Toen ging ik wel 4x per week naar haar toe, waste haar, deed allerlei klussen, waste kleding en beddengoed voor haar en kookte in het vooruit, zodat ze het eten alleen hoefde op te warmen.
Toen ze in 2005 in een rolstoel in een verpleeghuis belandde en een jaar later naar een verzorgingshuis  ging deed ik haar was (tijdens verblijf in verpleeghuis) en ruimde langzamerhand haar huis leeg. Een tamelijk groot huis, waar we ooit als gezin in woonden. Ruim honderd dozen met oud papier heb ik er alleen al uit gesleept. Decennia aan tijdschriften en veel stapels kranten heb ik allemaal in dozen gestopt en afgevoerd. Verder heb ik alles uitgezocht, weggegooid en naar de kringloop gedaan. Ik heb de verkoop van haar huis geregeld, gezorgd dat ze een nieuwe ID kaart met de vereiste foto kreeg.
Ze was ziek en had begeleiding nodig naar maag-lever-darmarts, internist, tandarts, huidarts, oogarts, kaakchirurg, priklabs, röntgenafdelingen, eerste hulp, opticien etc. Ik heb heel wat afdelingen van het ziekenhuis mogen bezoeken. Steeds weer zorgen dat er een machtiging voor een rolstoeltaxi van de verzekeraar kwam en de rolstoelbus regelen voor vervoer van en naar de locatie.
En natuurlijk vond ik het naar voor haar dat ze zo veel kwalen had en naar zo veel specialisten moest.
Enorm veel uren heb ik in mantelzorg gestoken. Ondanks dat ik me zo voor haar inspande was ze nooit merkbaar blij mij te zien, er kon geen bedankje af. Wel gaf ze opdrachten: ik moest boodschappen doen, en dat en dat kopen en ik moest postzegels meenemen. Ze zat in de rolstoel en keerde zich vaak niet eens naar mij toe als ik op bezoek was, hoewel ze best goed met de rolstoel kon manoeuvreren. Ik draaide haar stoel vaak zo, dat ze mij aan moest kijken. Ze had geen belangstelling voor mij en leefde in haar eigen wereld, hoewel ze geen spoortje van Alzheimer had. Ze vertelde over de dingen die ze las in de krant of die ze zag op tv die haar bezighielden.
Op een gegeven moment had ik er een behoorlijke hekel aan om naar haar toe te gaan en heb ik benoemd wat mij stoorde. Dat ze mij niet verwelkomde, nooit blij leek om mij te zien, dat ze nooit informeerde hoe het met mij was, dat ze me niet bedankte voor mijn inspanningen. Dat luchtte op en mijn weerstand om naar haar toe te gaan verdween. Haar gedrag bleef hetzelfde, maar ik had er niet meer zo'n last van. Niet dat ik niet graag wilde dat ze liever en belangstellender was naar mij, maar ik accepteerde haar meer zoals ze was. Ik denk achteraf dat ik dat veel eerder had moeten doen, dat vertellen wat ik niet leuk vond in haar gedrag en het misschien zo nu en dan had moeten herhalen. Het had misschien anders gekund, maar daarvoor was het te laat.
Ik ervaar het verlost zijn van de zorg nog steeds als een enorme last die van mijn schouders gevallen is. En het verdriet? Misschien komt dat nog.