En nu dat werk weggevallen is, hoe gaat het nu met mij?
In het begin voelde ik mij nogal afgedankt. Niemand had mij meer nodig en ik was doodmoe van die laatste maanden hard werken. De overgang was nogal abrupt. Ik had niet veel zin in dingen, was een beetje lusteloos. Ik zat wat in huis, deed het hoognodige en verwerkte dat ik met pensioen was.
Deels was het het heerlijk, ik kwam helemaal tot rust. Voldoende slaap, lekker lezen en tv kijken, ik ben kleine klusjes aan het opknappen die er niet van kwamen toen ik nog werkte. Dingen die ik best had kunnen doen, want zo druk was het nou ook weer niet met 3 dagen werken per week + regelmatig een aantal dagdelen oppassen. Toch naaide ik het ophanglusje van mijn fleecejasje niet opnieuw vast en naaide ik evenmin een knoop aan een broek. Met een broeksriem bleef de broek ook wel op zijn plaats en dat jasje kon ook wel aan de kraag over een haak op de kapstok hangen. Nu doe ik dat dus wel en blijkt het een klusje van hooguit vijf minuutjes.
Nu het zomer is, zit ik ook regelmatig buiten te lezen! Niet als het heel heet is, zoals in de afgelopen tijd nog wel eens het geval was. Heerlijk, zeker omdat mijn buren dan aan het werk zijn en dus niet vlak bij mij in de buurt lawaaien en roken. Met veel lawaai (afschuwelijke muziek) en sigarettenrook houd ik het nog geen minuut vol op mijn terras.
Ik fiets nu ook vaker, heerlijk in de zon! Ik vind de zon, als het rond de 20 graden is, echt fijn buiten. Ben nog niet fanatiek aan het smeren, dat zou eigenlijk wel moeten nu ik meer buiten kom overdag.
Mijn voortuin staat vol met allemaal bloeiende planten, ook die vaart er wel bij dat ik méér thuis ben en beter voor de planten zorg!
Ben ik nu actiever? Nee, nog nauwelijks. Ik heb sinds heel kort weer een abonnement op de bioscoop, wat maakt dat ik vaker naar de stad fiets. Ik heb wel plannen om meer te doen, maar voorlopig doe ik het nog rustig aan en ben nog steeds aan het wennen aan het feit dat ik nu met pensioen ben.
zondag 7 juli 2019
Met pensioen = met mijn ziel onder de arm?
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Niets mis mee om nog te wennen aan de nieuwe situatie. Na al die jaren werken lijkt mij dat ook vrij logisch. Volgens mij heb je al leuke activiteiten ontdekt!
BeantwoordenVerwijderenJe moet een nieuw ritme vinden en dat is na jaren werken niet vreemd, dat kost tijd. En tijd, kom je straks als je dat ritme gevonden hebt te kort. Groetjes
BeantwoordenVerwijderenMet pensioen gaan betekent ook het betreden van een ander leven. Goed om dat langzaam invulling te geven. Dan valt alles na een tijdje op z’n plaats.
BeantwoordenVerwijderenOh doe maar lekker rustig aan en geniet van de seizoenen! Je tijd invullen gaat vanzelf, als je dat zou willen.
BeantwoordenVerwijderenJe kan altijd ook een paar blogjes schrijven over vroeger...die vind ik zo leuk om te lezen. ;-)
Groetjes,
Nina
De eerste maanden was het ook nog winter en is binnen blijven gewoon lekker.
BeantwoordenVerwijderenHet heeft mij zeker 9 maanden gekost om te wennen aan niet werken. Bovendien kreeg ik zware uitslag op armen en benen, volgens dermatoloog opgestapelde stress van de 2 laatste nare jaren werken, zelfs pretnison (mooie naam voor iets NIET prettigs) voor moeten slikken.
Ik heb wel een jaar nodig gehad om uit te rusten toen ik stopte met werken op mijn zestigste, nadat ik jaren lang over mijn eigen grenzen was gegaan in een voltijdbaan in het onderwijs.
BeantwoordenVerwijderenNu pas begin ik in een nieuw ritme te komen en merk dat ik soms tijd te kort kom om alles te doen wat ik graag wil doen.
Gun jezelf maar wat tijd om je evenwicht te vinden. Dan zul je merken dat je je steeds gelukkiger en steeds gezonder gaat voelen.
Een vriendin van mij is drie jaar ouder, zij vertelde laatst ook dat ze wel een jaar nodig had gehad om op adem te komen. Die was in haar werk overbelast.
VerwijderenIk neem er de tijd voor en ik zie wel waar ik over een jaar sta. Misschien blijf ik in vergelijking tot mijn werkende periode wel vrij weinig doen. Ik voel me er nu goed bij en heb plezier in de dingen die ik wèl doe.
Wij hadden een atelier aan huis, zijn de laatste jaren voor we 67 werden steeds iets minder gaan werken en kwamen vanzelf in het “dolce far niente” 😉 terecht.
BeantwoordenVerwijderen