Verjaardag van mijn moeder

Het is 30 juli, vandaag zou mijn moeder 96 jaar geworden zijn. In oktober 2012 overleed ze, 89 jaar oud. Een mooie leeftijd. Kort voordat ze dood ging, had ze last van allerlei kwalen, waardoor het leven voor haar zwaar was.

- Ze was rolstoelgebonden en kon niet meer zelf naar de toilet en ook niet zelf naar bed gaan of opstaan of douchen. Daar moest ze bij geholpen worden door middel van een tillift.
- Ze had regelmatig last van doorlig plekken, onder anderen op haar stuitje, billen en op haar hielen. Daarvoor had ze een speciale anti-decubitusmatras, die vrij veel lawaai maakte.
- Ze had last van astma en last van hartzwakte, beiden zorgden voor kortademigheid, waardoor ze soms naar adem moest happen.
- Ze leed aan diabetes en moest insuline hebben. Daar gingen ze in het verzorgingshuis niet heel zorgvuldig mee om. Er was een buurvrouw met dezelfde achternaam, die ook insuline gebruikte. Ze werden wel eens met elkaar verward, waardoor mijn moeder te veel insuline kreeg en door een hypo bijna uit haar rolstoel viel.
- Ze had de ziekte van Crohn, waardoor ze regelmatig ontlasting incontinent was. Heel vervelend voor haar! En ook voor de verzorging was het niet een pretje om mijn rolstoel gebonden moeder weer te verschonen.
- Ze had regelmatig last van urineweginfecties.
- Ze had haar reuk- en smaakvermogen verloren, waardoor het eten niet meer smaakte en ze dus veel te weinig at. Ze viel in een flink tempo af. Ik probeerde haar te stimuleren méér te eten, want je verzwakt snel als je te weinig eet, maar het eten stond haar gewoon tegen.
- Ze had open wonden op haar benen, door de medicatie voor de ziekte  van Crohn (prednison) en ook door de diabetes waren die wonden ontstaan. Mijn moeder moest meerdere keren per week naar het ziekenhuis om deze wonden te laten behandelen en verbinden.

Op de dag van haar dood werd ze ineens veel slechter. De huisarts is erbij gehaald en die vroeg haar of ze naar het ziekenhuis wilde. Ze wilde niet, had geen zin aan nieuwe behandelingen. Ik denk dat het voor haar genoeg was. Ze is ongeveer een uur na het bezoek van deze huisarts overleden.
Door haar toenemende gezondheidsproblemen had ik er vrede mee dat ze was overleden. Haar gezondheid werd in de 1,5 jaren voor haar overlijden steeds slechter.

In de eerste jaren na haar overlijden miste ik haar, dan wilde ik haar dingen vertellen en realiseerde ik mij dat dit niet meer kon. Ik had haar in 2016 graag willen vertellen dat de achterkleinkinderen op komst waren, maar ach, dat kon niet meer!

Mis ik haar nu nog? Nee, eigenlijk niet!
Het heeft er misschien mee te maken dat ik nooit veel warmte en aandacht van haar gehad heb. Lees mijn bericht verwaarloosd en alleen.
Toch is voor mij de 30e juli een dag om even stil te staan bij het leven van mijn moeder.