Toen ik een kind was, waren de winters strenger. Ik ben geboren in het jaar 1952. Toen had je nog regelmatig een Elfstedentocht. In 1954, in 1956 en in 1963 werd er eentje gehouden. Van die Elfstedentochten herinner ik mij alleen die van 1963, toen hadden we TV en heb ik gedeelten van die barre tocht op TV gezien.
Hoe het in de winter, als het vroor om en rond ons huis was, herinner ik mij nog heel goed! We hadden alleen in de woonkamer kolenkachels, maar verder was ons huis ijskoud! Er was enkel glas, dat betekende dat ook aan de binnenkant de ijsbloemen op de ramen stonden. Iedere avond kreeg ik een kruik mee naar bed!
En ik moest schaatsen, op houtjes en achter een stoel! Ik vond (en vind) schaatsen vreselijk. Ik krijg acuut heel erg koude voeten en handen als ik op het ijs sta en ik kan mijn warmte slecht vasthouden. En als je een tijdje ijskoude voeten en handen hebt, dan gaan ze erg pijn doen! Tijdens de schaatslessen die ik als kind van mijn moeder kreeg, moest ik altijd huilen. Mijn moeder heeft gelukkig de moed al snel opgegeven! Ze had het zelf buiten in de winter ook altijd heel erg koud. Ik snap heel goed dat je dan als moeder niet veel trek hebt om je kind schaatsen te leren. Winter was niets voor ons!
We woonden in Friesland, daar woonde ik tot mijn 19e en dan ontkom je niet aan zo nu en dan te schaatsen, maar met plezier grote tochten maken, dat heb ik nooit gedaan! En terugkijkend op mijn schaatspogingen, moet ik constateren dat ik het schaatsen ook nooit echt goed geleerd heb.
Door mijn slechte herinneringen aan schaatsen, kijk ik met verbazing naar al die liefhebbers die nu niets liever willen dan op schaatsen staan en dan het allerliefst op natuurijs! Een aantal 50+ facebookvrienden doen niets liever, als ik hun posts mag geloven!
Laat mij maar lekker in mijn warme huis zitten! Ik zou het nu met mijn problematische heup ook niet kunnen, maar afgezien daarvan, hoeft het van mij ook anders echt niet!
zondag 14 februari 2021
Winters in mijn jeugd
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Toen ik kind was waren de winters ook strenger, en dat is als kind uit de jaren 80. Maar ik ben ook geen fan van t schaatsen, en nu ik aan de bloedverdunners zit durf ik het echt niet aan. Je kan zo naar vallen op ijs, ik begrijp je helemaal. Ook niet mijn ding.
BeantwoordenVerwijderenVerder hou ik wel van winter, fotografie is mijn hobby en sneeuw heeft iets magisch voor een mooi plaatje.
Geboren in 1969 en wonend in een klein doroje in de polder van de krimpenerwaard, stonden wij van jongs af aan op de schaats. Op doorlopers, onder je regenlaarzen, achter een oude stoel. Ik vond het buitenzijn leuk, maar kon niet schaatsen. Dat is pas rond de middelbare school goed gekomen, toen ik noren kreeg. Dus ga ik zo (50+ dus) ook de polder in. Heerlijk! Hele dag buiten, het land vanaf het water zien, rustig schaatsend, thermoskan mee... ieder zn ding he? Groet, g
BeantwoordenVerwijderenIk vind het wel leuk om te zien, gisteren met het wandelen langs het water (ijs). Maar ik laat anderen lekker, ik ben veel te bang om te vallen (ik brak al ooit een kaak bij een fietsongeluk, en mijn polsen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn - ik beng erg bang om op mijn polsen te vallen, en dan heel lang mijn werk niet meer te kunnen doen!)
BeantwoordenVerwijderenIn 1963 was ik 13 en we konden voor de deur op de Prinsengracht schaatsen, baantje was zo kort dat ik het maar met een been goed kon afzetten, verder was het krabbelen en echt gek was ik er ook niet op.
BeantwoordenVerwijderenNu is lopen met de nodige voorzichtigheid en sneeuwstampers al een uitdaging.
Ik woonde als kind vrijwel naast de schaatsbaan maar ben toch geen schaatser geworden. De stijfgevroren linten van je schaats, de afgeknelde voeten om de schaats maar zo strak mogelijk te krijgen, en dan de drukte van de ijsbaan met joelende kinderen en schetterende schlagermuziek - het is nooit wat met mij geworden op het ijs.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat kijk ik met bewondering en verwondering naar de lichtvoetigheid van sommige schaatsers, beheerst, met lange halen en dan bijna terloops het andere been er weer bij halend. Met gemak bochten draaien en langs andere schaatsers bewegen. Als ik het zo had geleerd, dan was ik niet van het ijs te slaan! Er gaat iets heel rustgevends uit van die beheerste bewegingen, en in combinatie met dit prachtige weer is het heel opwekkend. Mensen stralen, zijn opgefrist. Vanaf de wal geniet ik mee.
ben een product uit 54 en weet nog hoeveel onaangenamer vroeger de huis waren,alleen lekker voor de kolenkachel en later een oliekachel was wel lekker,schaatsen heb ik wel gedaan maar niet echt heel lang,tegenwoordig zijn de schaatsen veel beter en vooral de kleding is beter op de winter enz ingesteld ,vroeger moest je het doen met wat er was,dus kranten tussen je kleding en bv lange onderbroeken ,mijn man en ik zijn blij dat we niet veel meer "moeten"werken in de kou bv of op de fiets,we zijn ondertussen flink verwend door alle luxe,een auto,warme huizen en kleding,maar er zijn dingen die we vroeger en ook nu nog veel van genieten een mok warme chocomelk met slagroom bv. als je jong bent voel je de kou minder dan nu we ouder zijn dat maakt natuurlijk ook veel uit.sneeuw die vers is mag dan prachtig zijn om te zien maar dan wel graag vanuit een warm huis of de auto
BeantwoordenVerwijderenDe jaren '80 waren de winters ook erg koud. In 1985 en 1986 een elfstedentocht en op het nippertje ging die in 1987 niet door. Hey ijs was dik genoeg, maar de kwaliteit te slecht.
BeantwoordenVerwijderenVeggieMo
Wij woonden vlakbij de overdekte ijsbaan en gingen daar regelmatig heen. Ik wilde altijd snel schaatsen, maar met de Noren die ik had gekregen, ging dat niet, mijn enkels zijn te zwak en ik hing zo’n beetje op het ijs met mijn enkels. Met kunstschaatsen kon ik beter overweg, maar daar kan je dan weer niet zo snel mee. Die schaatsen van tegenwoordig, met een harde laars, zijn perfect voor mij. Ik ben nu bijna 50 en schaats in de winter regelmatig op de tijdelijke ijsbaan in het centrum van de stad, of op de overdekte baan een 20 minuten rijden hiervandaan, met mijn dochters van 9 en 12. Zo kleine rondjes schaatsen vind ik leuk, of tikkertje/verstoppertje doen, wat trucjes zoals een pirouette of achteruit.
BeantwoordenVerwijderenHet valt of staat allemaal met de juiste spullen. Warme comfortabele kleding waar je goed in kunt bewegen en goede schaatsen. En dat vereist (meestal) een kleine investering waar je dan tientallen jaren plezier van hebt.
BeantwoordenVerwijderenGeldt voor schaatsen en voor skiën. Als je goede kleding hebt zul je het op zo'n berg met -18 toch nooit koud hebben en genieten van al het moois.
Ik ben van 1951 en ja toen hadden we nog echte winters .In huis was het vaak [te] koud met alleen de kolenkachel .Maar kou deerde mij niet echt en nu nog steeds niet echt .Schaatsen was mijn lust en mijn leven dus wanner het ging vriezen was ik al dolblij .We hadden vlakbij een tennisbaan die in de winter als ijsbaan fungeerde en ik was er te vinden wanneer ik maar kon en die 50 cent entree kon betalen .Nooit droeg ik een muts das of handschoenen en als ik thuis kwam en naar bed ging snel onder de warme dekens .Al heel lang durf ik niet meer te schaatsen gezien mijn leeftijd ,te bang om de botjes te breken .Maar wat zou ik graag nog eens !!
BeantwoordenVerwijderenNooit leren schaatsen en ik mis het nu ik wat ouder ben ook niet. Kan me voorstellen dat het fijn is om te schaatsen en vooral op natuurijs , vaak ook in een prachtige omgeving.
BeantwoordenVerwijderenMaar er wordt in de media nu wel heel erg in overtreffende trap over geschreven, coronaregels schijnen niet te gelden op drukbezochte schaatsplekken.