Al weer 36 jaar geleden, op een zonovergoten meidag .....

Het is al weer 36 jaar geleden dat mijn eerste dochtertje tijdens de bevalling overleed.
Het was een stralende meidag en we zouden in het ziekenhuis komen bevallen. Ik was 39 weken zwanger. Mijn vliezen waren 's ochtends gebroken en het vruchtwater was een beetje groen. Dat betekende dat de baby in het vruchtwater gepoept had. Het was niet iets om erg bezorgd over te worden, maar volgens de verloskundige wel reden om naar het ziekenhuis te gaan voor verder onderzoek. De hartslag van het kindje moest volgens de verloskundige in de gaten gehouden worden.
Dus wij gingen opgetogen naar het ziekenhuis: de bevalling was begonnen, vandaag zou onze baby geboren worden!
In het ziekenhuis aangekomen zou de hartslag gemonitord worden, maar er werd geen hartslag gevonden.
Er werd een echo gemaakt en het kindje was inderdaad dood. We waren volledig overdonderd. Ik had het kind de vorige avond nog voelen bewegen.
We kregen de keuze: weer naar huis wachten tot de weeën op gang kwamen, dat kon nog best een aantal dagen duren. Ik kon ook een keizersnee krijgen of ik kon ingeleid worden. We kozen voor het laatste.
Ik zal jullie de details besparen, maar het werd een helse bevalling waarbij ik lichamelijk en geestelijk heel erg stuk ging. Ik ben 5 dagen in het ziekenhuis gebleven om te herstellen en het was iedere dag stralend, schitterend weer.
Zoals nu ook.

Ons werd door de arts afgeraden om het kindje te zien, maar er was een vooruitstrevende verpleegkundige die zei: doe het wel, anders haal je je later de wildste dingen in je hoofd en de werkelijkheid valt bijna altijd mee. Die raad hebben we opgevolgd en we hebben haar gezien. Een erg rond, maar mooi, gaaf kindje met donkerblonde krulletjes. Ze lag in een kistje en daar hebben we haar bekeken. Ze leek achteraf gezien sprekend op mijn jongste dochter bij haar geboorte.

Waardoor overleed mijn dochtertje?
Ik had diabetes en die diabetes was niet ontdekt en dus ook niet behandeld. Ik had een extreem hoge nierdrempel waardoor er geen suiker in mijn urine kwam en destijds werd zwangerschapsdiabetes opgespoord door teststrookjes in urine. En daarbij was de test altijd negatief. Ik had in de laatste maanden van de zwangerschap waarschijnlijk torenhoge bloedsuikers. Ik was ook vaak hondsmoe, maar ik dacht dat die moeheid bij de zwangerschap hoorde.

Hoewel het vandaag dus 36 jaar geleden is, denk ik er nog vaak aan, niet dagelijks, maar toch wel vaak. Dat gaat nooit meer weg. Ik weet nog goed hoe ze er uit zag, mijn mooie eerste kindje.