zondag 30 mei 2021

Al weer 36 jaar geleden, op een zonovergoten meidag .....

Het is al weer 36 jaar geleden dat mijn eerste dochtertje tijdens de bevalling overleed.
Het was een stralende meidag en we zouden in het ziekenhuis komen bevallen. Ik was 39 weken zwanger. Mijn vliezen waren 's ochtends gebroken en het vruchtwater was een beetje groen. Dat betekende dat de baby in het vruchtwater gepoept had. Het was niet iets om erg bezorgd over te worden, maar volgens de verloskundige wel reden om naar het ziekenhuis te gaan voor verder onderzoek. De hartslag van het kindje moest volgens de verloskundige in de gaten gehouden worden.
Dus wij gingen opgetogen naar het ziekenhuis: de bevalling was begonnen, vandaag zou onze baby geboren worden!
In het ziekenhuis aangekomen zou de hartslag gemonitord worden, maar er werd geen hartslag gevonden.
Er werd een echo gemaakt en het kindje was inderdaad dood. We waren volledig overdonderd. Ik had het kind de vorige avond nog voelen bewegen.
We kregen de keuze: weer naar huis wachten tot de weeën op gang kwamen, dat kon nog best een aantal dagen duren. Ik kon ook een keizersnee krijgen of ik kon ingeleid worden. We kozen voor het laatste.
Ik zal jullie de details besparen, maar het werd een helse bevalling waarbij ik lichamelijk en geestelijk heel erg stuk ging. Ik ben 5 dagen in het ziekenhuis gebleven om te herstellen en het was iedere dag stralend, schitterend weer.
Zoals nu ook.

Ons werd door de arts afgeraden om het kindje te zien, maar er was een vooruitstrevende verpleegkundige die zei: doe het wel, anders haal je je later de wildste dingen in je hoofd en de werkelijkheid valt bijna altijd mee. Die raad hebben we opgevolgd en we hebben haar gezien. Een erg rond, maar mooi, gaaf kindje met donkerblonde krulletjes. Ze lag in een kistje en daar hebben we haar bekeken. Ze leek achteraf gezien sprekend op mijn jongste dochter bij haar geboorte.

Waardoor overleed mijn dochtertje?
Ik had diabetes en die diabetes was niet ontdekt en dus ook niet behandeld. Ik had een extreem hoge nierdrempel waardoor er geen suiker in mijn urine kwam en destijds werd zwangerschapsdiabetes opgespoord door teststrookjes in urine. En daarbij was de test altijd negatief. Ik had in de laatste maanden van de zwangerschap waarschijnlijk torenhoge bloedsuikers. Ik was ook vaak hondsmoe, maar ik dacht dat die moeheid bij de zwangerschap hoorde.

Hoewel het vandaag dus 36 jaar geleden is, denk ik er nog vaak aan, niet dagelijks, maar toch wel vaak. Dat gaat nooit meer weg. Ik weet nog goed hoe ze er uit zag, mijn mooie eerste kindje.

18 opmerkingen:

  1. Half februari 1971, 40 weken zwanger van 1e kind. Voelde geen leven meer. Opgewekt met infuus. Benen werden afgedekt. Zoon ñooit gezien. Nu ik dit van jou lees komt alles weer boven. Sorry ik laat het hierbij. Later 2 prachtige dochters gekregen inmiddels 46 en 49. Vergeten doe je het nooit. Het was een navelstrengomwikkeling. Ik wens je sterkte vandaag. Lidy

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een nachtmerrie-achtige ervaring! Dank voor het delen!

      Verwijderen
  2. Lieve Aaf (en Lidy),

    Wat verschrikkelijk om mee te maken! Natuurlijk vergeet je zoiets nooit.
    Jullie allebei veel sterkte gewenst.

    Een hartelijke groet van Jo.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ontroerend om te lezen.

    Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Aaf en lidy, wat moet dit voor jullie traumatisch zijn geweest. Van diepe vreugde om de aanstaande geboorte naar peilloos verdriet. Veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zoveel leed voor jou en alle mensen die hetzelfde overkomt. Sterkte.
    Mijn zus kreeg 50 jaar geleden een levenloos kindje en pas vorig jaar is het bijgeschreven in het geboorteregister van de gemeente.
    Thea

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat vreselijk verdrietig voor je. Ik had bij alle drie de zwangerschappen zwangerschaps diabetes, maar was er op voorbereid, want mijn moeder kreeg twee levenloos geboren kindjes vanwege diabetes. Ze is er (nu is ze 83) nog altijd verdrietig over. Bij mij is het gelukkig door strenge controle goed gegaan, hoewel ik zowel zoutloos als zonder suiker moest eten. Vroeger mocht je geen suiker, nu letten ze meer op koolhydraten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mijn dochters hebben tijdens hun zwangerschappen vanwege mijn diabetes een uitgebreid onderzoek gehad. Bij mijn jongste dochter was niets aan de hand, maar mijn oudste had bij de 2e zwangerschap wel diabetes. Ze at al heel gezond en hoefde haar dieet niet aan te passen. Uiteraard lette ze er op dat ze niet ineens enorm koolhydraatrijke voeding zoals zakken snoep of zo tot zich ging nemen.

      Verwijderen
  7. Als l.l. verpleegkundige ,net begonnen, moest ik assisteren bij een bevalling waarvan al bekend was dat de baby overleden was.Inderdaad een doek over de benen van de moeder die het kindje niet mocht zien.Ik kreeg de baby aangereikt en moest het kindje naar het mortuarium brengen.Het was voor mij ook een overweldigende ervaring,17 was ik.Ik denk er nog vaak aan terug,alles is nu zo anders,had ik maar...Met de kennis van nu ....
    Sterkte .

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een emotionele ervaring, een trauma voor het leven. Sterkte voor allen die het meemaakten.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Niet alleen vooor ouders is het een levenslang trauma. Ik was 13 toen mijn moeder een doodgeboren broertje kreeg niet duidelijk waarom achteraf.
    Ik had meegeleefd en vond het geweldig en dan blijft een kind met niets achter.
    Bij zulke blogjes heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Erna is nog een zus geboren gelukkig, 14 jaar jonger dan ikzelf/

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Nog even aanvullend: eind 2000 moest mijn dochter een uittreksel van het geboorteregister hebben voor haar voorgenomen huwelijk. Ik heb toen van een aardige ambtenaar na mijn vraag ook een uittreksel van het register gekregen van mijn doodgeboren zoon. Is heel bijzonder dat ik het nu zwart op wit heb. Dank voor de lieve reacties. Lidy

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Verschrikkelijk om je kind te verliezen. Sterkte met de verdrietige herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dit verhaal blijft me iedere keer raken, je bent een dappere vrouw waar ik echt respect voor heb.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ach wat een nare dag moet het voor je zijn en wat traumatisch als je het de dag ervoor nog heb gevoeld dat de baby leefde, wat fijn dat ze je het toen hebben laten zien. Zelf heb ik in 1990 gestaan bij ouders met een doodgeboren kindje, ze hebben het gezien en het kindje is op de arm meegegaan naar het mortuarium op een brancard vond ik ongepast op dat moment. Vond het voor de ouders zo verdrietig. Vaak is me het bijgebleven en bij jouw tekst denk ik er ook aan. Gelukkig dat er een andersdenkende verpleegkundige erbij was.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik wens jullie (Aaf en Lidy,en alle andere ouders die een kindje moeten missen) heel veel sterkte.
    R.owan

    BeantwoordenVerwijderen

Reageren is leuk, graag zelfs, maar onzinnige, onaardige of kwetsende reacties naar mij of anderen en ook reacties met nep-informatie worden niet geplaatst.

Over verwijderde reacties ga ik niet in discussie.