30 mei, een verdrietige dag

Het is al weer lang geleden, maar niet uit mijn herinnering en dat zal ook wel nooit gebeuren. Op 30 mei 1985 werd mijn eerste dochter geboren. Ze leefde bij de geboorte niet meer. Helemaal onverwacht.
De dag tevoren had ik haar nog voelen bewegen in mijn buik, maar bij de CTG bij aankomst in het ziekenhuis vanwege gebroken vliezen (de CTG meet de hartslag van je ongeboren baby (cardio) en de samentrekking van de baarmoeder (toco)) bleek dat er geen hartactiviteit meer was.
Ze moest toen nog geboren worden.
We waren naar het ziekenhuis gegaan om samen te bevallen van een gezond kind, dachten wij, wijlen mijn partner en ik.

In deze meidagen, als de natuur weer volop groeit en bloeit, net als toen, ben ik ieder jaar weer verdrietig, om niet te zeggen depressief. Geen zin om dingen te ondernemen, futloos en passief, gewoon verdrietig. 

Het was op de dag van haar geboorte stralend weer en de kastanjebomen bloeiden, de natuur leek één groot feest, maar niet voor ons.
Ik was gespannen, ook vanwege mijn partner met een zware psychiatrische aandoening. Blijft hij op de been, of wordt hij gillend gek en sta ik er de komende tijd in mijn verdriet helemaal alleen voor en zit hij eenzaam in een isoleercel te wachten tot het weer beter gaat. En heb ik naast mijn eigen verdriet, tevens de zorg voor hem tijdens die psychiatrische, ongetwijfeld gedwongen, opname.

Ook was ik gespannen door de aankomende bevalling: hoe zal dat gaan?
Ik (we) mocht(en) het allemaal zelf weten:
-weer naar huis met een dode voldragen baby in mijn buik wachten op weeën die misschien nog dagen op zich zouden laten wachten.
-een keizersnee
-ingeleid worden
We kozen voor het laatste, die ochtend daar op dat bankje in de zonnige tuin van het ziekenhuis.
Het  werd uiteindelijk een inleiding en na úren weeën een tangverlossing onder narcose. Een bevalling die lichamelijk heel erg zwaar was. Je ligt daar met weeën die niet leiden tot de geboorte van een levend kind, je ligt daar om een kinderdoodskistje te vullen en ons leven te vullen met verdriet.

Gelukkig bleef een psychose uit en konden we samen rouwen.  

Het is al weer 39 jaar geleden en het gemis is er nog steeds, maar niet meer zo heftig als in het begin. In de maand mei denk ik er vaker aan dan in de rest van het jaar, maar er ging in die 39 jaar geen maand voorbij dat ik er niet aan dacht.