Hoe gaat het nu echt met je?

Al jaren liep ik slecht en had ik klachten die achteraf gezien veroorzaakt werden door slijtage aan mijn heupen. Als mijn kinderen mij in de eerste golf van corona vroegen:  hoe gaat het? Dan antwoordde ik: wel goed hoor! Ik bedoelde eigenlijk: wel goed naar de gegeven omstandigheden, maar in feite niet heel goed. Ik had het gevoel dat ik met mijn klachten moest leren leven, ik had een instabiel heiligbeen en oefeningen om de pijnklachten te verminderen hadden weinig geholpen. In feite ging het vanaf maart steeds slechter, er zat in het begin van de coronapandemie een soort omslagpunt waarbij steeds er meer pijn ontstond, ook in rust als ik in bed lag. Dus eind mei toch maar eens de huisarts gebeld voor een afspraak. Door corona was ik niet direct aan de beurt. Er was geen levensbedreigende situatie, dus ik was al snel 10 dagen verder. Bij lichamelijk onderzoek wist de huisarts vrijwel zeker dat het om ernstige slijtage ging. Ze stuurde mij naar het ziekenhuis voor foto's. Die afspraak duurde wel even, want corona. Toen er eenmaal een foto gemaakt was, ging het snel. De uitslag was er nog diezelfde dag en 2 werkdagen later zat ik bij orthopedie. Dat was 22 juni jl. De wachttijd voor een operatie werd ingeschat op 3 à 4 maanden.

Ik zei dus steeds dat het goed ging, maar in feite ging het helemaal niet zo goed. Ik was somber gestemd over mijn loop- en sta-vermogen en was stiekem bang in een rolstoel te belanden. Over die angst sprak ik niet. Maar die omstandigheden in aanmerking genomen ging het best goed met mij in die coronatijd. Ik kon en kan door mijn introverte persoonlijkheid goed tegen alleen zijn en ik vermaakte mij wel met lezen, blogjes schrijven en dagelijks twee keer een half uurtje fietsen. Ik miste mijn kinderen en kleinkinderen wel, maar het was draaglijk. Wat ik vergat te vermelden aan mijn kinderen en vrienden, was dat mijn loopvermogen zienderogen achteruit ging. Ik kon eigenlijk niet lopen zonder pijn en meer dan een paar meter zonder steun zat er niet in. Ik was blij met de winkelwagen in de supermarkt, want die gebruikte ik als rollator.
Mijn oudste dochter zei op een gegeven moment: "wat loop je slecht", en dat terwijl ik zo onopvallend mogelijk probeerde pijn te lijden en ik die dag een redelijk goede dag had. Ik hoopte tegen beter weten in dat het vanzelf weer over zou gaan. Het was immers ook vanzelf gekomen? Heel veel klachten gaan na verloop van tijd vanzelf weer over. 

Inmiddels ben ik veel mededeelzamer over pijn in mijn lijf en angsten daaromtrent. In de weken voor de operatie had ik naast pijn in mijn heupen ook veel pijn in mijn linker knie. Ik had op internet gelezen dat de pijn van slijtage in de heup kan uitstralen naar de knie, maar ik was er niet zo zeker van, dat ik niet óók nog slijtage aan mijn knie had en dus naast de beide operaties aan mijn heupen nog een nieuwe knie moest. Dus praatte ik over de vrees dat ik ook een nieuwe knie zou moeten. En ook praatte ik na de operatie over mijn opluchting dat die pijn in de knie helemaal verdwenen was. Heerlijk om te merken dat in heel korte tijd alle klachten in mijn linker been gewoon weg zijn en dat ik met dat been soepel kan bewegen!