17 maanden na de diagnose ernstig versleten heupen: wat had ik beter anders kunnen doen?

Op 22 juni vorig jaar stelde de orthopeed vast: ernstige coxartrose beiderzijds. In het rapport van de radioloog: Nagenoeg volledige obliteratie van beide heupgewrichten aan craniolaterale zijde met uitgesproken randosteofytvorming en toegenomen subchondrale sclerosering aan weerszijden van het gewricht.
In gewone mensentaal: mijn heupen waren finaal versleten. Op de röntgenfoto die 4 maanden later gemaakt werd, bleek dat het rechts snel nóg erger werd. Dat merkte ik ook wel. Ik kon door die rechter heup nog steeds slecht lopen, ondanks de nieuwe linker heup.

Al heel lang kon ik slecht lopen. Die pijnklachten in onderrug/heupen en bovenbenen waren er al veel langer. Wat maakte dat ik niet eerder aan de bel trok?
De diagnose was eerst anders. Die was op basis van een foto die al weer 10 jaar geleden gemaakt was. Ik zou een instabiel heiligbeen hebben. Daarnaast was er degeneratie en slijtage in de onderrug. Daar zouden mijn pijnklachten mee te maken hebben. Ik had er Cesartherapie voor, maar het hielp vrijwel niets! Ik dacht: het is niet anders, ik moet er mee leren leven. Wandelingen van meer dan 50 meter waren voor mij niet weggelegd. Ik kon mijn sokken bijna niet aantrekken, ik kon alleen met veel pijn nèt mijn voeten aanraken. Maar soms ook niet, dan lukte het gewoon niet en schoof ik in het zwembad met blote voeten in mijn klompjes, ook in de winter. Dan had ik zonder bukken toch wat aan mijn moeten. Thuis lukte het met veel moeite dan toch om een sok aan te trekken. Het wonderlijke was, dat ik soms grote problemen had met het aantrekken van sokken aan mijn linkervoet, maar na verloop van tijd ging dit beter en ging het slechter met mijn andere been.

Nu denk ik: ik had me er niet bij neer moeten leggen en ik had moeten aandringen op nogmaals een röntgenfoto om te kijken waar die klachten vandaan kwamen. Nu is het wel zo, dat op de 7 foto's die er inmiddels van mijn bekken zijn, inderdaad ook genoemd wordt dat er iets met ruggenwervels en heiligbeen en SI gewricht aan de hand is, maar dat geeft op dit moment helemaal geen pijn! Dus op zich was het niet zo dat de diagnose niet klopte, maar die afwijkingen veroorzaakten waarschijnlijk niet de pijn. Misschien ook wel, want ik was toen wel 50 kg zwaarder dan nu misschien speelde het overgewicht ook een rol?

En nu, na 2 operaties, leef ik zonder pijn. Ik kan 2 kilometer achter elkaar lopen!
Achteraf vind ik, dat ik door had moeten zetten en mij niet had moeten neerleggen bij het idee dat ik er maar mee moet leven. Dat laatste was mijn eigen conclusie, niet iets dat een arts zei.
Mijn goede voornemen voor de rest van mijn leven: niet zo snel denken dat het niet beter kan, want misschien is dat idee volkomen onterecht!