Armoede in mijn leven

Vandaag een stukje over armoede in mijn leven.
De korte versie: echte armoede heb ik niet gekend.
Punt.

En dan nu de langere versie..

Als kind kende ik geen armoede.
Toen ik geboren werd, was mijn vader ziek, die lag met TBC in ziekenhuizen en sanatoria. Hij was wel een jaar niet thuis. Hij zat dus langdurig in de ziektewet of een voorloper daarvan. De uitkering was vrij karig, maar er viel van te leven. We woonden in een huurhuis en we hadden voldoende te eten. Iedere dag een warme maaltijd en broodmaaltijden en beleg. Regelmatig vlees bij de warme maaltijd en melk en karnemelk. Aan eten geen gebrek en eten was van goede kwaliteit, wel eenvoudig, maar goed genoeg. Nooit uit eten, geen luxe broodjes, vrijwel geen snoep en koekjes, geen dure groenten als asperges of zo.
Al mijn kleding werd gebreid of genaaid op de naaimachine. Soms uit oude afgedankte kleren van volwassenen en soms ook gebreid van oude wol.  Maar altijd was er wel geld voor schoenen als de schoenen te klein waren, geld voor de huur van een zomerhuisje in de zomervakantie.
Nadat mijn vader weer hersteld was, maakte hij carrière en ging hij meer verdienen. Hij was vrij laat met zijn carrière, dat kwam èn door dwangarbeid in de 2e wereldoorlog en door die TBC. Dat heeft zijn loopbaan nogal vertraagd. Toen ik 4 was, kochten mijn ouders een huis. De hypotheeklasten waren nogal hoog, dus er moest echt zuinig geleefd worden.
Dus nog steeds sober eten, eigengemaakte kleding etc.
Vanaf mijn 9e gingen we verhuizen naar een andere woonplaats. Mijn vader ging meer verdienen en we woonden in een huurwoning boven het bedrijf. Dat was heel voordelig, want verwarming doordeweeks was bij de huur inbegrepen en bovendien kwam er geld vrij uit de verkoop van de woning waar we eerst woonden.
Toen hadden we het echt ruimer. Er kwam een auto, een tv, een platenspeler, een centrifuge en een koelkast. Een wasmachine (langzaamwasser) hadden we al.
Met die auto gingen we op kampeervakantie naar het buitenland: Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, Spanje, Zwitserland.
Kleding werd nu vaak in de winkel gekocht, ook voor mij en mijn moeder.
Wat boodschappen betreft bleven mijn ouders vrij zuinig. Er werd scherp gelet op aanbiedingen. Eten buiten de deur deden we nooit, ook geen friet of zo.
Toen ik ging studeren, ging ik op kamers. Ik kreeg geld van mijn ouders, mijn vader verdiende te veel om voor een studiebeurs in aanmerking te komen en met dat geld kon ik goed rondkomen.

Sleutelwoorden uit mijn jeugd:
geleerd om zuinig te leven,
in geval van financiële nood ouders om op terug te vallen.

Als volwassene heb ik 17 jaren in de bijstand gezeten, maar werd door ouders en schoonouders regelmatig een beetje ondersteund, waardoor van armoede niet echt sprake was.  Mijn vader kocht pakken luiers en mijn ouders gaven in onze ogen duur speelgoed aan de kinderen cadeau.
Mijn schoonouders namen verse groenten, aardappels en kilo's kaas mee (schoonvader werkte bij de zuivelfabriek en ze hadden een volkstuin).
Ook kregen we voor verjaardagen geld in plaats van cadeaus. Dat geld konden we dan naar eigen inzicht besteden. In de praktijk ging dat altijd op aan boodschappen of inventaris. Ik kocht pannen en een handmixer voor mijn verjaardagsgeld. Behalve dan het verjaardagsgeld voor de kinderen, dat zette ik op hun bankrekeningen.
Ik heb ook sterk de indruk dat je met de bijstand van destijds (= vóór het jaar 2000, mijn ervaring is tot november 1999) meer kon doen dan nu. Je had meer koopkracht, denk ik.
Een deel van de meubels kwam van het grof vuil en veel spullen kochten we tweedehands en werden opgeknapt.
Ik naaide mijn kleren en een deel van de kleding van partner en dochters zelf. Mijn ondergoed was vaak behoorlijk versleten en verwassen, maar dat hinderde mij helemaal niet. Ondergoed van de kinderen was wel netjes, je wilt niet dat je kinderen tijdens zwemles en gymles met versleten spullen lopen.
Door allerlei financiële regelingen van de gemeente konden de kinderen goedkoop op de sportclub en naar muziekles. Dan nóg kostte het geld, maar dat hadden we wel.
Wij gingen ook iedere zomer 1 week naar een eiland in een huurcaravan. Met de bus, want een auto hadden we niet.
En daarnaast gingen we met fietsen en tenten een weekje op pad.

Dus echte armoede ken ik niet persoonlijk. Vrienden van ons, waar ik wel eens bij oppaste, hadden het wel armoedig, armoediger dan wij in ieder geval. Die aten heel eenzijdig, het goedkoopste van het goedkoopste. Alleen maar tweedehands, of zo te zien soms ook 3e, 4e of 5e hands kleding, gammele meubels, kapotte apparaten, nooit op vakantie of uitstapjes. 

Heb jij ervaring met armoede en wil je daar eens een gastblogje over schrijven? Je bent van harte welkom!