Ex-man die mij stimuleert om dingen te doen

De vader van mijn kinderen is ruim een jaar geleden overleden. Hiermee kwam een einde aan een zwaar leven. Hij was ernstig psychiatrisch patiënt met diepe psychoses en in de loop der jaren een ingrijpende verandering in zijn persoonlijkheid. Daarnaast had hij beperkende lichamelijke kwalen. Lees er hier en hier meer over.

Vanaf 1978 hadden we een relatie. Toen was hij nog heel gezond en sterk. Hij stimuleerde mij enorm om te bewegen. Ik was en ben van nature erg lui. Ik zit liever dan dat ik wat doe. Hij deed zelf aan allerlei sporten: schaatsen, fietsen, hardlopen, zeilen, paardrijden, biljarten, tafeltennis, tennis, kaatsen en ik vergeet vast nog wel wat. Hij ging veel en vaak sporten. Hij was nergens echt goed in, maar hij had zeker duurvermogen. Hij reed de Elfstedentocht op de schaats en ook op de fiets.
Er kwam voor mij ook een sportfiets en we gingen zeilen, fietsen, wandelen.

Als ik geen zin had, last van mijn rug, pijn in mijn hoofd of wat dan ook, dan stimuleerde hij mij toch om in beweging te komen. En als ik dan één keer in actie was, stimuleerde hij mij om een tandje hoger of nog wat méér. Hij kon soms enorm bot zijn en recht voor zijn raap, dat was zijn manier van doen, maar hij bedoelde het goed en hij was destijds een heel stimulerende man voor mij.

Zo ging dat op fietsvakantie en tijdens wandelingen op die fietsvakanties. Als ik niet verder durfde of het niet meer zag zitten en anderen tijdens een periode van voortdurende regen de fiets op de trein zetten en terug naar Nederland gingen. Zijn stimulans en aanmoedigingen waren altijd met de overtuiging dat ik dat kon. Op fietsvakanties fietsten we gemiddeld ruim 110 kilometer per dag, ook door Zwitserland en Oostenrijk en door de Ardennen. En als we dan de tent opgezet hadden, dan konden we ook nog best en stukje wandelen. En dat stukje werd dan 1,5 uur of zo.

Ik was heel trots op mijn prestaties! Prestaties die dankzij mijn ex-man geleverd werden. Zo maar zelf van Groningen via Duitsland naar Voralberg in Oostenrijk gefietst en later via de Rijn ook weer terug naar Nederland! En tijdens een andere zomer naar het zuiden van Frankrijk gefietst en natuurlijk ook weer terug, via Zwitserland en Duitsland.

Vanaf dat hij rond 1993 allerlei lichamelijke kwalen kreeg (hartkwaal en reuma), bleef er van die stimulans niet zo veel meer over, want hij kon zelf maar weinig meer. Hij werd psychiatrisch ook steeds slechter. Sinds 1998 woonde hij blijvend in allerlei psychiatrische woonvormen en klinieken.

En het gekke is, sinds kort hoor ik hem weer. Hij zit in mijn hoofd. De oude partner, die mij vol liefde en overtuigingskracht activeerde en aanmoedigde. Ik hoor hem nu zeggen: het geeft niets dat je een beetje misselijk bent of dat je je niet helemaal 100% fit voelt, je kunt best wat doen! Ga naar buiten, ga naar de sportschool of naar het zwembad en beweeg!
En dat doe ik dus ook! Ik ben naar de sportschool geweest, maar dan ga ik aansluitend nog een stukje fietsen of wandelen of ik ga eerst naar het zwembad en vervolgens ook nog naar de sportschool.

Ik heb zijn aanmoedigingen destijds niet echt gezien en ook niet gewaardeerd!
Ik vond het destijds gewoon en soms zelfs wel storend dat ik al wéér in actie moest komen.
Nu kan ik de waarde van dergelijke aanmoedigingen beter zien.