In januari is mijn oom overleden en ik wist van niets!
Hij was de echtgenoot van de zus van mijn vader en hij is 93 jaar oud geworden. Ik wist dat hij behoorlijk op leeftijd was en daarom keek ik zo nu en dan op Mensenlinq om te kijken of er misschien recent een advertentie in de krant geplaatst was. En ja, een paar dagen geleden vond ik de advertentie. Het voelde heel raar om zo'n advertentie tegen te komen. Ik heb deze oom ervaren als een nurkse man met weinig aandacht voor kinderen, maar eigenlijk was ik bang voor al mijn ooms, dus dat kan ook aan mij gelegen hebben. Toen ik hem ruim 30 jaar geleden in mijn (en zijn) geboortestad tegen kwam bij een kaatswedstrijd, was hij onverwacht vriendelijk en aardig. Ik was graag over zijn dood geïnformeerd en misschien was ik naar de crematie gekomen, maar helaas heeft de familie van mijn vader en dus ook mijn familie ooit besloten dat ze mij, doordat mijn ouders in hun ogen onvergeeflijke fouten hebben begaan, niet meer willen zien en geen enkel contact willen. Het is niet zo dat ik daar destijds een rol in had, maar dat lijkt niet uit te maken.
Bijna 3 jaar geleden schreef ik er hier en ook hier over.
Er staat een contactadres in de advertentie en dat is het adres van mijn nicht. Ga ik mijn nicht schrijven? Nee, ze heeft mijn mailadres en ze kan mij benaderen via Facebook.
Op zich heb ik er vrede mee dat het in de familie van mijn vader zo gelopen is. Kennelijk zit er zo veel oud zeer dat het nooit meer wat wordt. Maar dat neemt niet weg dat ik het jammer vind en ook verdrietig.
zaterdag 14 mei 2016
Mijn oom overleden
AUTEUR: Aaf, alias Zuinigaan. Ooit opgeleid als bibliothecaris (1974) en maatschappelijk werker (1984). Van 1999 – 2019 werkzaam in het HBO en sindsdien met pensioen. Vanaf de aankoop van mijn huis in 2007 blogger met als centraal thema zuinig leven en besparen. Sinds 2016 oma van inmiddels 4 leuke kleinkinderen.
zuinigaan@gmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik vind het altijd een beetje nutteloos om naar een uitvaart te gaan van iemand die je bij leven en welzijn nooit zag. Tenzij je gaat vanwege de goede band met 1 van de nabestaanden.
BeantwoordenVerwijderenZo dacht ik er ook over Wilma. Waarom zou je iemand die je al dertig jaar niet gezien hebt uitnodigen voor een uitvaart of in kennis stellen van een overlijden? Misschien heeft oom zelf een lijst samengesteld van mensen die uitgenodigd moesten worden?
VerwijderenJe weet het niet, probeer het maar los te laten.
Merel
Ik denk dat ik vooral de keuze had willen hebben. Waarschijnlijk had ik er voor gekozen om niet te gaan omdat ik geen binding meer voel met deze mensen.
VerwijderenMijn broer en ik hebben deze tak van de familie niet een rouwkaart gestuurd bij het overlijden van mijn moeder. We wilden dat wel, maar we hadden gewoon geen adressen. Ik heb nog gezocht naar deze mensen in telefoonboeken, maar daar stonden ze niet in. Dus dat was niet mogelijk.
Wat ik aan jouw leven wat je beschrijft zo bijzonder vind is dat je ondanks een lastige start, ondanks bijstand en armoede, ondanks een partner met een beperking, zoveel ten goede hebt uitgewerkt. Je baan, je studerende dochters, en een bijna afbetaald koophuis.
BeantwoordenVerwijderenFocus je maar lekker op die goede dingen.
Groet,Greet
Zo! En daar ben ik het geheel mee eens! Bewondering :-)
VerwijderenJoanne
Soms helpt het om de eerste te zijn die zijn hand uitsteekt naar de ander. Waarom stuur je jouw nicht niet gewoon een kaart om haar te condoleren. Wie weet wat daar nog uit voortkomt. En zo niet dan niet, maar dan heb jij er voor jouw gevoel van jouw kant wel alles aan gedaan.
BeantwoordenVerwijderenMisschien heeft jouw nicht het feit dat ze destijds niet op de hoogte was van het overlijden van jouw moeder wel geinterpreteerd als dat jij geen prijs stelde op contact. En misschien heb jij daarom nu niets vernomen.
Sterkte met het verwerken van het verlies van jouw oom.
N.
Wat naar dat je oom is overleden. Gecondoleerd daarmee.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het wel erg dat niemand van jouw familie je ooit heeft benaderd om te vertellen dat hij overleden was. Dat vind ik koud. Ik ben het wel met N. eens; stuur je nicht een kaart om haar te condoleren.
Beste Zuinigaan,
BeantwoordenVerwijderenIk zou zelf je nicht wel een condoleancekaart sturen. Daarmee laat je weten dat de "ruzie" in de familie niet door jouw komt en dat je wel zo netjes en fatsoenlijk bent om wat van je te laten horen. Zet er ook bij dat je destijds bij het overlijden van je moeder geen kaart hebt gestuurd om dat je geen adres had. Maar nu je via een advertentie wel weer in het bezit bent van een actueel adres haar veel sterkte wenst.
Je hoeft jezelf dan namelijk nooit wat te verwijten.
Sterkte.